باز هم موسم پر پر شدن گل آمد
باز هم فصل فراق گل و بلبل آمد
آسمان دل ما ابری و بارانی شد
دیده را موسم اشک و گهر افشانی شد
دل بی سوز و گداز از غم زهرا دل نیست
دل اگر نشکند از ماتم او ، جز گل نیست
خون و اشک از دل و از دیده ی ما می جوشد
فاطمه صورت خود را ز علی می پوشد
عمر کوتاه تو ای فاطمه فهرست غم است
قبر پنهان تو روشنگر اوج ستم است
رفتی ، اما ز تو منظومه ی غم بر جا ماند
با دل خسته و بشکسته ، علی تنها ماند
اثر دست ستم از رخ نیلی نرود
هرگز از یاد علی ضربت سیلی نرود
با علی راز نگفتی تو ز بازوی کبود
با پدر گوی که بعد از تو چه بود و چه نبود
شهر اگر شهر تو ، پس حمله به آن خانه چرا ؟
مرگ جانسوز چرا؟ دفن غریبانه چرا ؟
داغ ما آتش و میخ در و سینه است هنوز
مدفن گمشده در شهر مدینه است هنوز
باغ ، تاراج شده ، عطر اقاقی مانده است
سنت دفن شبانه ز تو باقی مانده است
ایام «فاطمیه» که می رسد ، دل های عاشق و بی قرار ، «سرود غم» می خواند و منظومه ی اندوه می سراید
وقتی یک بوستان ، خزان زده شود،
وقتی یک گل ، پر پر گردد و بلبلی به هجران گل مبتلا شود ،
چه می ماند ؟ جز فصل نالیدن و موسم گریستن ؟
«فاطمیه» ، همان فصل و موسم است این ایام ، به رنگ مظلومیت آن «مظلومه ی نخست» است و کشورمان را ابر اندوه و عزا گرفته است .
فراق فاطمه ، تنها علی را داغدار نکرد ، بلکه چشم فضیلت ها در داغ آن محبوبه ی پیامبر ، خون گریست و دیدگان ارزش ها ، همواره گریان آن مظلومه ی تاریخ ماند .
امروز ، اگر آسمان دل ما هم ابری است، اگر هوای چشمان ما هم به یاد «رنج فاطمه» و «غربت علی» بارانی است و کویر جانمان تشنه ی قطرات اشک ،
این ، تداوم همان گریستن های حسن و حسین (علیهم السلام) و زینب و کلثوم است .
آنان ، سر در آغوش و بر شانه ی پدر نهادند و گریه کردند . امروز ما ، در فاطمیه ای به وسعت ایران ، سر بر شانه ی «مظلومیت شیعه» می گذاریم و آرام می گرییم .
به عشق زهرا (سلام الله علیه) دلخوشیم و از شهادتش دلخون !
نام «فاطمه» ، از تار دل ها ، نوای غم بر می آورد .
یاد «زهرا» واژه های محزون و غربت زده را به «غمنامه» تبدیل می کند .
«ایام فاطمیه» ، مجموعه ای از جگرهای سوزان و چشم های گریان عزاداران سیه پوش و عاشقان درد آشناست .
فاطمیه ، «فهرست غم» ، «سند مظلومیت» و «ادعا نامه ی شیعه» است.
این روزها ، ایام مرور اوراق کتاب رنج زهراست و هر ورق ، شامل چندین «سوگ سروده» و «رنج نامه» است . سر فصل های این کتاب با واژه هایی همچون «پهلو» ، «بازو» ، «سینه» ، «درب سوخته» ، «شعله ی آتش» ، «میخ در» ، «بستر بیماری» و «دفن شبانه» تدوین یافته است .
خدا را شاکریم ، که نعمت «غم زهرا» و «عشق فاطمه» را ارزانی ما کرده و نسل فاطمی ما را نمک گیر سفره ی گسترده ی «اهل بیت» ساخته است .
همنوایی روح های مان با اندوه های علی و فاطمه ، نشان سیراب شدن جان از «کوثر ولایت» و تغذیه ی روح از مائده ی بهشتی است .
این غم ، نشانه «محبت» است . و ... «تا نسوزد دل ، نریزد اشک و خون از دیده ها .»
هر چند ایام فاطمیه ، داغ ما تازه می شود، اما مرور بر این «فهرست غم» ، ما را به فاطمه نزدیک تر می کند ، و ضربان قلب مان با عترت ، هماهنگ تر می گردد .
جانمان جرعه نوش «زمزمه ولا» می شود ،
قلب مان شفافیت بلود نور و زهره ی زهرا را بهتر لمس می کند،
گریه ها شفیع ما می گردد ، تا در آسمان عترت ، عزت یابیم ،
قطرات اشک در سوگ «اهل بیت» ، ما را هم اهل این «بیت» می کند و مهمان سفره تولا و جرعه نوش جام نوشین ولا .
بگذار با خود آن بی بی نجوا کنیم :
ای فاطمه !
ای گل پر پر بوستان رسالت! ای مادر مظلومیت!
مادر زینب بودی ، و چه نشانه ای گویاتر از این؟
حسن و حسین (علیهم السلام) را در دامان کمال خویش پروراندی و به کمال حسن و فضل رساندی .
دو گوهری که هر یک ، اسوه ی استقامت و ایثار و معلم صلح و جهاد بودند .
ای فاطمه، ای صحیفه دار نیایش و عرفان!
سخنانت قدسی ، محمدی و علوی بود .
عبادتت ، الگوی زنان مسلمان ، حق باور و پارسا بود.
مادر پدر بودی و یادگار و یادآور پیامبر !
ولی ... خفاشانی شب دوست و گریزان از نور ، تو. را چون خاری در دل و دیده ی خویش دیدند .
به گریه ها و ناله هایت راضی شدند و مظلومیت تو را خوش داشتند ، با آن که رضای تو رضای خدا بود و نارضایی ات، قهر پروردگار .
گریه های تو ، سند این مظلومیت بود و اشک هایت ، پشتوانه ی حقانیت علی .
بودن تو ، دشمن آزار بود و «حضور» تو ، آیتی روشن از رسالت و نشانه ای گویا از دین به حساب می آمد و چون از «یاد» بدشان می آمد ، تو را از مردم گرفتند و امت را به داغ تو نشاندند ، تا «آیه» ای قائم نباشد و شاهدی شهادت ندهد و آینه ای پیامبر نما ، در پیش نگاه مردم به حق نمایی نایستد .
هر چند شهادت تو در اشک هایت بود و اعتراض تو در گریه هایت و فریاد تو در خاموش شدنت ، چرا که «خاموشی» تو در آن عصر ، «فریاد» اعتراضی بود ، رسواگر غوغا سالاران سقیفه و غاصبان خلافت و چماقداران «بیعت»!
آنان که در دل ، به محمد (ص) کافر بودند ، می خواستند نشانه ای از پیامبر وجود نداشته باشد و گرنه ، پرپر شدن کوثری چون تو در هیجده سالگی ، چگونه قابل تأویل و تفسیر است؟
اینک ، آیا نامعلومی قبرت ، بسیاری از رازهای پنهان را معلوم نمی کند؟
تو در کجای مدینه آرمیده ای ، ای آرامش مدینه!
تو را کدام قسمت از خاک «یثرب» در بر گرفته است ، ای برکت آفرین زمین ؟
در سوگ وفاتت در کجا باید گریست ؟ ای مدینه ات بیت الاحزان همیشگی تاریخ ؟!
شبنم اشک را در پای کدام نخل و نهال باید ریخت؟
دست «حسنین» را گرفته ، به کجا باید آورد ؟ «بیت الاحزان» کجاست ؟
صاحب عزا کیست؟
ای به خاک آرمیده ی افلاکی!
شهادتت ، به «حق» شهادت می دهد و «رفتن»ت ، «رفته» ها را به یادها می آورد، و خفتنت در خاک تیره ، خفتگان تیره روز را بیدار می کند.
مزار پنهانت، پنهان ها را آشکار می کند.
گریه هایت از خنده های ناحق پرده بر می دارد .
زخم های سینه و بازوی ورم کرده ات ، جراحت عمیق و التیام ناپذیر عشق است .
سلام بر آن جان خدایی ات ، که فراق پیامبر را بیش از دو ماه ، تاب نیاورد.
درود بر آن دل آسمانی ات، که زمینیان را به سوز ابدی و داغ جاوید مبتلا کرد .
سلام بر زخم های پیکر و دردهای دلت ، که هنوز تازه است .
سلام بر سینه ی پر دردت ، که تجلی گاه شهود است.
سلام بر روحت ، که خدایی است.
سلام بر صدف عصمتت ، که پروراننده ی یازده گوهر ناب است.
سلام بر پدرت ، که فخر کائنات است.
سلام بر شویت ، که خاتم اوصیاست.
سلام بر فرزندانت ، که سیب های خوشبوی فردوس برین اند.
سلام بر تو ، ای صدیقه ی شهید، ای حورای انسی، ای زجر کشیده ی مظلوم!
سلام بر تو، که دختر برگزیده ترین انسان و یادگار خاتم پیامبرانی.
سلام بر تو، که سرور بانوان جهان ، از آغاز تا پایانی.
درود بر تو،
ابز گنجینه ی عفاف،
ای آیینه ی شرف،
ای زهرا!

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:36 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

داستان واقعی دختری که به وسیله حضرت فاطمه هدایت شد (مایک از امریکا)
بعضی ها فکر می کنند که فرشته ها فقط در آسمان هستند به ما سر نمی زنند. اما این تصور اشتباهی است. برخی فر شته ها هستند که در میان ما زندگی می کنند و به موقع راهنمای ما هستند.
اگر این فرشته های زمینی را ببینیم، فکر می کنیم که یک آدم معمولی رادیده ایم، چون هیچ نشانه ای ندارند. فقط وقتی که فرشته اثر خودش را گذاشته باشد، می فهمیم که او یک فرشته بوده است!
ماجرای زیر، یکی از همین ملاقات های پیش بینی نشده و غیرمنتظره با یک فرشته است! فرشته ای که...
اصل بهتر است خودتان ماجرا را بخوانید.
قبل از آن که متن زیر را که ترجمه از یک E-mail واقعی است را بخوانید بهتر است داستان را برایتان بگویم تا با خواندن متن ترجمه ایمیل حاضر بیشتر متوجه متن ایمیل شوید.
دختر که از یک خانواده مذهبی ایرانی است و در یکی از کالج های شمال کالیفرنیا تحصیل می کند با یکی از هم کلاسی های خود که دختری آمریکایی است آشنا می شود. البته نحوه آشنایی به این صورت بوده که این دختر خانم آمریکایی به شکل غیرعادی به فاطمه (دختر ایران) علاقه نشان می دهد و این در حالی بود که کریستینا به طرز غیرعادی لباس می پوشیده است.
علاقه بیش از حد کریستینا به فاطمه باعث می شود تا فاطمه هم متقابلا علت این علاقه را جویا شود و کم کم ارتباط عمیقی از نظر روحی بین این دو پدید آید، ارتباطی که در آن فاطمه از عقاید دینی خود برای کریستینا حرف می زند و کریستینا از نگرانی ها و مشکلات خود.
حرف های فاطمه هر روز برای کریستینا شنیدنی تر می شود تا جایی که او اعتراف می کند که چون برای مدت طولانی با مادر مذهبی اش به کلیسا می رفته و هیچ وقت به جواب سؤالاتش نمی رسیده، تصمیم می گیرد از دین کناره بگیرد. به نظر کریستینا مطالبی که فاطه از آیت قرآن برای او می گرفته جالب و شنیدنی بوه است.
البته مسأله حجاب فاطمه برای کریستینا حل نشده بود. تا جایی که فاطمه به او می گوید: اگر منتظر بمانی جواب های خود را بگیری هیچ گاه پیشرفت نمی کنی ولی اگر می خواهی زودتر به مقصد برسی باید اول با اعمالت شروع کنی در آن صورت خداوند و اهل بیت(ع) که فاطمه همه ی آنها را قبلا به او معرفی کرده بود دستت را می گیرند و کمکت می کنند که زودتر به این حکمت ها و اسرار پی ببری. کریستینا گم شده خود را بازیافته بود. او تصمیم می گیرد که خود را به توصیه های فاطمه بسپارد و این راه را با قبول حجاب و تغییر نحوه زندگی آغاز می کند.
در طی مدت کوتاهی به طور معجزه وار به کمک فاطمه در ظاهر و در باطن و واقعیت به کمک نور هدایت قرآن و اهل بیت(ع) قرار می گیرد و فاطمه او را به یکی از روحانیون شمال کالیفرنیا معرفی می کند تا برای او بیشتر از قرآن بگوید. همه چیز بسیار خوب پیش می رود. البته کریستینا با مقاومت شدید مادر و پدرش رو به روی می شود تا جایی که آنان به فاطمه اجازه نمی دادند که به منزل شان زنگ بزند و با دخترشان صحبت کند. حتی یک بار فاطمه به مادر این دختر می گوید شما باید خوش حال باشید و ببینید که دختر شما به چه وسیله ای از آن لجنی که در آن غوطه می خورد نجات یافت. پس بیایید و آن را بشناسید. ولی متأسفانه پدر و مادر او به هیچ وجه حاضر به قبول این واقعیت نبودند. ولی کریستینا تمام این صحبت ها و وقایع را به برادرش منتقل می کرد.
چند ماهی از این وقایع می گذرد تا این که کریستینا به دلیل بیماری و دردی که داشته به دکتر مراجعه می کند و بعد از چندین آزمایش به او و خانواده اش اطلاع می دهند که کریستینا مبتلا به سرطان مهلک شده که این سرطان به او بیش از چند ماه مهلت نخواهد داد. همین طور هم شد و متأسفانه کریستینا روز به روز بیمارتر می شد و در بستر بیماری افتاده بود و راه ارتباطش هم با فاطمه بسیار سخت شده بود. چون مادرش اجازه هیچ ارتباطی را نمی داد و گاهی کریستینا به واسطه ایمیل و یا برادرش با فاطمه تماس می گرفت.
فاطمه هم تمام تلاش اش این بود که اگر کریستینا فوت کند چگونه او را به عنوان یک مسلمان به خاک بسپرند. این بود که در این ارتباطات محدود برای کریستینا توضیح می دهد و آدرس جایی که مسلمانان را به نحوه اسلامی شست و شو و کفن و دفن می کنند را به او می دهد و از او می خواهد که به برادرش وصیت بکند. گویا کریستینا هم چنین قولی را از برادر خود می گیرد که مطابق وصیتش انجام دهد.
کریستینا در محرم سال 2003 میلادی چند روز قبل از عاشورا چشم از جهان فروبست و برادرش که به او قول داده بود که او را در قبرستان مسلمانان و به طریق اسلامی به خاک بسپارد او را به خاک سپرد. متن حاضر ایمیلی است که برادر او چند روز بعد از مراسم خاک سپاری برای فاطمه می فرستد.
حالا با هم متن ایمیل برادر کریستینا را می خوانیم:
فاطمه خانم سلام،
نمی دانم از کجا باید شروع کنم. قبل از هر چیز باید بگویم که من زیاد اهل نوشتن و ایمیل نیستم و به دلیل علاقه ای که به کارهای دیگر داشته ام نوشتنم چندان خوب نیست. از آن جایی که به نظر می رسد که شما بسیار متفاوت هستید امیدورام اگر در نوشتن اشتباه دارم مرا ببخشید.
دلیلی که من تصمیم گرفتم برای شما ایمیل بزنم به خاطر یک مسئله است و آن این که من خوابی از کریستینا دیدم(در پرانتز کریستینا را فاطمه خطاب کرده) اولا من باید از رفتار مادرم عذرخواهی کنم. از زمانی که خواهرم فوت کرده او حال خوشی ندارد.
شما چه کسی هستی؟ از کجا آمده ای؟ باید به اطلاع شما برسانم که من در اشک فرو رفته ام و واقعا نمی دانم که باید چه بنویسم خیلی چیزها در فکر من است. قبل از آن که من در باره خدا بنویستم، خانم من چند سؤال و تعریف برای شما دارم. به من بگویید ائمه (ame) چیست نمی دانم که درست نوشته ام یا نه ولی در تلفظ این کلمه یک توقفی بین a و m است. آیا آن ها فرشته هستند یا انسان و یا شئ و غیره؟
به من در باره خانم فاطمه (که فاطم یا فاطمه)، او چه کسی است؟ به نظر می آید ایشان خانم بسیار قابل احترام با یک شخصیت بزرگ باشند، اما درست می گویم خانم شما مثل یک فرشته هستید و یک فرشته هستی از طرف خدا! شما بسیار خوب هستی، خیلی خوب. امیدوار بودم که می توانستی مرا در حال گریه ببینی تا بتوانم به شما نشان دهم که چه قدر خوش حال و خوش بخت هستم که کسی مثل شما به زندگی من قدم گذاشته به طور غیرمنتظره ای صددرصد به سمت بهتری تغییر داده. برای شما باید بگویم که خواهر من به عنوان یک مسلمان دفن شد در جایی که او نمی خواست هیچ کس از محل دفن اش مطلع باشد من باید برای شما چیز را بگویم قبل از این که خواب را تعریف کنم.
وقتی که من خواهرم را برای غسل و شست و شو بردم (برای کریستینا از عناوین خواهرش به توسط فاطمه آموخته بود و یاد گرفته بود) آن خانم بعد از شستن خواهرم نزد من آمد و گفت که فاطم یا فاطمه چه کسی است؟ برای این که خواهرت روی سینه اش نوشته بود: «فاطمه فرشته من بود از طرف خدا.» آن خانم به من گفت که بسیار سخت بود برای من که آن قسمت را بشورم. خواهرم فکر می کرد که شما شاید در مراسم تشیع جنازه او باشید. مجددا بسیار متأسفم (تأسف از این که به فاطمه اطلاع نداده بود).
شب گذشته من خواب خواهرم فاطمه را دیدم (علت این که خواهرش را فاطمه نامیده آن است که در ادامه ایمیل می گوید که کریستینا به او گفته خانم فاطمه زهرا نام او را از کریستینا به فاطمه تغییر داده اند) خواهرم در یک جای سبزی بود. سبز روشن به نظر خیلی زیبا بود من نزد او رفتم از او پرسیدم که حالش خوب است و او گفت بله و سه مرتبه گفت که بسیار خوشحال است من گریه می کردم احساس بسیار عجیبی بود. من او را با نام کریستینا صدا کردم و او به من گفت نام من فاطمه است، نام همان خانمی که دست مرا گرفت! به نظر می رسید که خواهرم او را دیده بود. خواهرم گفت خانم فاطمه منتظر تو (منظور فاطمه همان دختر ایرانی) خواهد بود ولی او با صدای بلند گفت: «نه حالا» خواهرم به من گفت به تو بگویم تو باید بمانی و مردم را راهنمایی کنی و تو پاداش آن را روز قیامت خواهی گرفت. خواهرم مکررا گفت: که خانم فاطمه می گوید که تو لیاقت آن نام را داری.
خواهرم به من گفت به آن چه فاطمه می گوید ایمان بیاور. آن چه او می گوید از قرآن است. در آخر او گفت که ائمه حقیقت هستند و بهشت به خاطر آنها ساخته شده و آنها دلیل خلق دنیا هستند و اسلام به خاطر آنها زنده است. خواهرم گفت: آنها بودند که از خدا خواستند تا او را ببخشد و او را به جایی که او در آن جاست آوردند. سپس خواهرم رفت من از خواب پریدم در حالی که می لرزیدم ولی احساس خوبی داشتم.
وقتی او از جایی که در آن جا قرار دارد گفت نامی از بهشت نبرد زیرا او همیشه می گفت که تو به او گفته ای مردم چهار دسته هستند. یک دسته خدا را برای بهشت پرستش می کنند و گروهی از ترس جهنم پرستش می کنند. یک گروه خدا را برای رسیدن به خودش می پرستند (یا عبادت می کنند) که این گروه از همه بهتر هستند و گروه آخر مردم معاند هستند. خواهر من فاطمه می خواست که خدا را توی قلبش داشته باشد در آغاز راه او به من می گفت من هیچ چیزی نمی فهمم ولی وقتی که قبول کرد بعد از دو هفته او نزد من آمد و دلایل بسیار زیادی را برای پوشیدن حجاب (همان چیزی را که او می نامید) و برای روزه و نماز و حتی زندگی و مرگ ارائه داد. و گفت که همه را از تو یاد گرفته و او می خندید و می گفت که هر وقت تو را فرشته صدا می کند تو حتی به او التماس می کنی که این کار را نکند و تو به او می گفتی که چون هنوز به اندازه کافی کامل نیستی ناراحت می شوی او تو را فرشته صدا کند.
من خیلی چیزها برای گفتن دارم دو ساعتی می شود که من دارم این ایمیل را می نویسم. این بسیار جالب است من همیشه فکر می کردم که ایمیل ها وقت تلف کردن است و من حتی احساس نمی کنم که من وقت را تلف کرده ام فقط خواستم یک بازبینی کرده باشم.
ما به منطقه بسیار دوری نقل مکام کردیم. من تصمیم دارم که به میشیگان بروم. دو نفر از دوستان و اقوامم آن جا زندگی می کنند و من مسلمان خواهم شد. و دلیل نقل مکان من هم پدر و مادرم هستند و من می خواهم که آنها یک مدتی تنها و آرام باشند. و چون بچه های من شیطان و بازیگوش هستند و مهم ترین دلیل البته این است که چون ما تصمیم داریم که همگی مسلمان بشویم نمی خواهیم در این شرایط روحی که پدر و مادرم دارند موجب ناراحتی آنها باشیم. انشاءالله آنها هم به مرور زمان مسلمان بشوند.
تو خیلی خوش شانس و خوش بخت هستی البته م آرزو نمی کنم که جای تو بودم چون می دانم بین من و تو خیلی تفاوت وجود دارد تو خیلی سخت کار کردی و تلاش کردی تا بتوانی به چنین فرد باارزشی تبدیل شوی (یا اینکه چنین فرد باارزشی باشی) من به تو احترام می گذارم بیشتر از آن چه که فکرش را بکنی و برای تو دعا می کنم حتی قبل از آن که مسلمان شوم من به آن خدایی که تنها خالق است دعا می کنم. تو بر روی یک نسل تأثیر گذاشتی مثل زن و بچه های من که مسلمان خواهند شد (با انتخاب خودشان) و حتی نوه های من مسلمان متولد می شوند. و تمام این ثواب برمی گردد به تو حتی زمانی که تو مرده ای. امیدوارم که خداوند نگه دارت باشد و نگه دار خانواده ات باشد و بهترین را برای تو بخواهد.
با تقدیم احترام مایک
در اینجا نامه مایک تمام می شود، اما بحث ملاقات کردن با فرشته ها تمام نمی شود، چرا که فرشته ها در میان ما هستند، با ما زندگی می کنند و به موقع دخالت می کنند یا اینکه سر راه ما قرار می گیرند.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:35 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

عمار می گوید: روزی علی بن ابیطالب (علیه السلام) وارد منزل شد. فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: یاعلی! نزدیک بیا تا از حوادث گذشته و آینده برایت سخن بگویم. امیر مؤمنان (علیه السلام) که از سخن فاطمه (سلام الله علیها) در شگفت بود، خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) شرفیاب شد، سلام کرد و نزدیک آن حضرت نشست. پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله و سلم) فرمود: یا علی! تو سخن را آغاز می کنی یا من بگویم؟
حضرت علی (علیه السلام) عرض کرد: علاقه دارم از سخنان شما استفاده کنم.
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: گویا فاطممه (سلام الله علیها) به شما این چنین و آن چنان فرمود و به همین جهت نزد من آمده ای ؟
حضرت علی (علیه السلام) عرض کرد: یا رسول الله! مگر نور فاطمه هم از سنخ نور ما است؟
فرمود: مگر نمی دانستی؟
امیر مؤمنان (علیه السلام) از شنیدن این سخن به سجده شکر افتاد و خدای سپاس گفت. سپس نزد فاطمه (سلام الله علیها) بازگشت.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها) فرمود: یا علی! گویا نزد پدرم رفتی و این چنین و آن چنان به تو فرمود؟
علی (علیه السلام) فرمود: آری ای دختر پیامبر! فاطمه (سلام ا لله علیها) فرمود: یا اباالحسن! خدا نور مرا آفرید و (نور من) خدای را تسبیح گفت. آن گاه (خداوند) او را در یکی از درختان بهشتی به ودیعه نهاد. هنگامی که پدرم داخل بهشت شد، از جانب خدا مأموریت یافت که از میوه های آن درخت تناول کند. پدرم از میوه آن درخت خورد و بدین وسیله، نور من به صلب او منتقل شد. و از صلب پدر به رحم مادر وارد شدم. یا علی! من از آن نور هستم و حوادث گذشته و آینده را به وسیله آن نور می یابم.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:33 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

از پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) درباره ابعاد شخصیت حضرت زهرا(سلام الله علیها) مطالب فراوانى نقل شده است.
فاطمه(سلام الله علیها) دخت پیغمبر اکرم(صلی الله علیه واله) در بین زنان عالم، معروف‏ترین و محبوب‏ترین چهره دینى، اخلاقى، ایمانى، علمى، ادبى و معنوى به شمار مى‏آید. جاذبیت حضرت فاطمه(سلام الله علیها) قلمروى بس وسیع دارد که پیش از زندگى او در این جهان شروع مى‏شود و تا مرز ابدیت امتداد مى‏یابد.
حضرت زهرا (سلام الله علیها) در عمر کوتاه ولى پر برکت خود، عالى‏ترین درسهاى زندگى را به انسانها آموخت و بهترین سرمشق و نمونه براى زنان جهان گردید.
فاطمه(سلام الله علیها) در دوران زندگى بانویى از هر جهت نمونه و کامل بود. او دخترى نمونه براى پدرش پیامبر(صلی الله علیه واله)، و همسرى نمونه براى على(علیه السلام) و مادرى نمونه براى فرزندانش بود و بالأخره در تمام ابعاد وجود، زن نمونه‏اى براى عالم بشریت به شمار مى‏آمد.
فاطمه(سلام الله علیها) در زندگى خصوصى خویش، نمونه‏اى در حیا، عفاف، پاکدامنى، مهر، عاطفه، معرفت، ایمان و... بود و در زندگى اجتماعى نیز نمونه و الگویى از شهامت، شجاعت، فداکارى در راه حق و عدالت‏خواهى محسوب مى‏شد و عاقبت در این راه به شهادت رسید.
حضرت زهرا(سلام الله علیها) در صفات و روحیات گوى سبقت از مردان بزرگ ربوده و با کامل‏ترین مردان جهان یعنى على(علیه السلام) همدوش و همسر گشته بود.
فاطمه زهرا(سلام الله علیها) از اصحاب کسا و یاران مباهله است و از کسانى است که در سخت‏ترین اوقات با پیغمبر(صلی الله علیه واله) هجرت کرد و نیز از آنهاست که آیه تطهیر در شأنشان نازل شده و خدا به صِدقشان گواهى داده است. فاطمه(سلام الله علیها) مادر ائمه(علیه السلام) است و در بقاى ذریه پیغمبر تا روز قیامت از برکت وجود اوست و او بانوى همه بانوان جهان است. چون فاطمه(سلام الله علیها) بر پیغمبر(صلی الله علیه واله) وارد مى‏شد، آن حضرت در مقابل او مى‏ایستاد و دستش را مى‏بوسید و او را به جاى خود مى‏نشانید و مى‏گفت:
من هرگاه به بوى بهشت اشتیاق پیدا مى‏کنم، زهرا(علیه السلام) را مى‏بویم.
پیغمبر(صلی الله علیه واله) مى‏گفت:
فاطمه پاره تن من است. هر که او را شاد سازد، مرا شاد ساخته و هر که او را اندوهناک کند، مرا اندوهناک کرده است. فاطمه از همه مردم پیش من عزیزتر است.
همه اینها براى شخصیت زهرا (سلام الله علیها) یعنى براى صفاتى بود که فاطمه زهرا(سلام الله علیها) داشت ؛ زیرا قیمت هر کس به صفات و روحیات اوست. زهرا در علو صفات به حدى بود که پیامبر گرامى(صلی الله علیه واله) او را مادر (ام ابیها) مى‏نامید. و مى‏گفت:
زهرا (سلام الله علیها) به صورت آدمى است و به معنا از حوریان بهشتى است. زهرا روحى است که میان دو پهلوى من است.
انسیه حورا سبب اصل اِقامت
اصلى که ببالید بدو نخل امامت
نخلى که ز تولید قدش زاد قیامت
گنجینه عرفان گهر بحر کرامت
در باغ نبى طوبى افراخته قامت
در ساحت بستان ولى سرو لب جو
** *
مرآت خدا عالمه نکته توحید
کش خیمه عصمت زده بر عرصه تجرید
آن جلوه که بالذات برون است ز تحدید
مولد محمد که بدان نادره تأیید
** *
اى زاده انسان که به خوبیت مَلک نیست
از عشق تو برپاست به کونین هیاهو
** *
من با تو به توحید دلى یکدله دارم
از عشق تو برگردن جان سلسله دارم
من قطره که از بحر فزون حوصله دارم
از بحر عنایات تو چشم صله دارم
** *
اى پاى تو پهلو زده خورشید سما را
بر فرق من خسته بسایان کف پا را
در هر صفتى اعظم اسماى الهى
اندر فلک قدرت نبود چو تو ماهى
عالم همگى بنده شرمنده تو شاهى
محتاج توایم از ره الطاف نگاهى
« فاطمه (علیها السلام) پاره تن پیغمبر (صلی الله علیه واله)»
پیامبر گرامى فاطمه (سلام الله علیها) را بسیار دوست مى‏داشت و به او احترام مى‏نمود و از هر فرصت در معرفى این بانوى نمونه و عصاره هستى استفاده مى‏کرد و حقایق و معارفى را در عظمت شخصیت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) مطرح مى‏نمود. یکى از احادیثى که پیامبر گرامى (صلی الله علیه واله) درباره فاطمه (سلام الله علیها) فرموده‏اند این حدیث است: «فاطمه پاره تن من است...»
از طریق این حدیث بسیارى از فضایل و مناقب حضرت زهرا (سلام الله علیها) مانند عصمت را مى‏توان اثبات نمود.(1) ما در اینجا به طور خلاصه مطالبى را درباره این حدیث شریف در چند قسمت مطرح مى‏نماییم.

متن حدیث

پیامبر(صلی الله علیه واله) فرموده است: فاطمة بضعة منّى من سرّها فقد سرّنى و من سأها فقد سأنى، فاطمه اعزّ البریّة علىّ؛(2)
فاطمه پاره تن من است. هر که او را شاد سازد، مرا شاد ساخته و هر که او را اندوهناک کند، مرا اندوهناک کرده است. فاطمه از همه مردم پیش من عزیزتر است.
روش بزرگان درباره یک حدیث این است که نخست از سند و سپس از دلالت آن بحث مى‏کنند. ما هم در اینجا به طور اختصار نکاتى را به این شیوه درباره این روایت شریف بیان مى‏کنیم.

بررسى سند

این حدیث در بین علماى شیعه و سنى، مشهور و معروف ، بلکه متواتر معنوى‏(3) است و نیاز به بحث و تحقیق بیشتر ندارد. کسانى که مى‏خواهند بیشتر درباره سند این روایت تحقیق کنند، مى‏توانند به الغدیر(4) مراجعه نمایند.
الفاظ، دلالت و متن حدیث
این روایت شریف با الفاظ گوناگون از پیامبر گرامى(صلی الله علیه واله) نقل شده است.
1 - فاطمة بضعة(5) منّى فمن اغضبها اغضبنى‏(6).(7)
2 - انما فاطمة بضعة منّى یؤذینى ما اذاها.(8)
3 - انها بضعة منّى یریبنى ما رابها و یؤذینى ما اذاها.(9)
4 - انها بضعة منّى یغضبنى ما یغضبها.(10)
5 - فاطمة سجّته‏(11) منّى یبسطنى ما یبسطها و یقبضنى ما یقبضها.(12)
6 - انما فاطمه ابنتى بضعة منّى یؤذینى ما اذاها و ینصبنى ما انصبها.(13)
7 - انما فاطمه ابنتى بضعة منّى یریبنى ما رابها و یؤذینى ما اذاها.(14)
8 – فامضغة (15) منّى.(16)
9 - انها فاطمة بضعة منّى.(17)
10 - إن فاطمة منّى.(18)
11 - فاطمة بضعة منّى یقضبنى ما یقضبها و یبسطنى ما یبسطها.(19)
12 - فانما ابنتى بضعة منّى.(20)
13 - إن فاطمة جُز منّى.(21)
14 - انما فاطمة بضعة منّى ما آذاها آذانى و ما رابها رابنى.(22)
15 - انما فاطمة بضعة منّى یسرّنى ما یسرّها.(23)
16 - انما فاطمة بضعة منّى یؤذینى ما اذاها و یغضبنى ما اغضبها.(24)
17 - انما فاطمة بضعة منّى یریبنى ما رابها(25)
18 - فاطمة بضعة منّى من آذاها فقد آذانى.(26)
19 - فهى فاطمة بنت محمد(صلی الله علیه واله) و هى بضعة منّى و هى قلبى و روحى التى بین جنبى.
فمن آذاها فقد آذانى و من آذانى فقد آذى الله.(27)
20 - فان فاطمة بضعة منّى یؤلمنى ما یؤلمها و یسرّنى ما یسرّها.(28)
21 - انما فاطمه حذیة منّى یقضبنى ما یقضبها.(29)
22 - إن فاطمة بضعة منّى فمن آذاها فقد آذانى و من سرّها فقد سرّنى و من غاظها فقد غاظنى.(30)
23 - إن فاطمة بضعة منّى و هى نور عینى و ثمرة فؤادى یسؤنى ما سائها و یسرّنى ما سرّها.(31)
24 - انما فاطمة بضعة منّى من آذاها فقد آذانى و من احبّها فقد احبّنى و من سرّها فقد سرّنى.(32)
25 - إن فاطمة بضعة منّى و انا اکره إن تحزن أو تغضب.(33)
26 - إن الله یغضب لغضب فاطمة و یرضى لرضاها.(34)
27 - إن فاطمة بضعة منّى و انا منها فمن آذاها فقد آذانى و من آذانى فقد آذى الله و من آذاها بعد موتى کان کمن آذاها فی حیاتى و من آذاها فی حیاتى کان کمن آذاها بعد موتى.(35)
28 - رضا فاطمة من رضاى و سخطها من سخطى. من أرضاها فقد أرضانى و من سخطها فقد أسخطنى.(36)
به طور اختصار، مصادر حدیث نبوى «فاطمة بضعة منى» را از کتابهاى شیعه و سنى ذکر مى‏کنیم:

مصادر شیعه

1 - الغدیر، ج 2، ص 275، ج 3، ص 30، 109، ج 7، ص 174، 231، ج 9، ص 387.
2 - امالى شیخ مفید، ص 260.
3 - امالى شیخ طوسى، ص 24.
4 - مناقب شهرآشوب، ج 3، ص 112.
5 - الطرائف ابن طاووس، ص 384 ، 388.
6 - ذخائر العقبى - احمد بن الطبرى، ص 37.
7 - النص و الاجتهاد - شرف‏الدین، ص 88 ، 513.
8 - مستدرک سفینة البحار، ج 8 ، ص 234.
9 - اضوأ على الصحیحین، ص 345.
10 - علل الشرائع، ج 1، ص 186.
11 - کفایة الاثر، ص 65.
12 - قواعد الاحکام، ج 1، ص 122.
13 - بحارالأنوار، ج 27، ص 62.

ادامه مطلب...

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:31 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

 

مصادر اهل سنت

1 - مسند احمد، ج 4، ص 326.
2 - صحیح بخارى، ج 4، ص 210، 212 و ج 1، ص 532.
3 - صحیح مسلم، ج 7، ص 141.
4 - سنن الترمذى، ج 5، ص 360.
5 - المستدرک على الصحیحین، ج 3، ص 158.
6 - سنن الکبرى، ج 10، ص 201 ؛ بیهقى، ج 5، ص 147.
7 - المصنف، ج 7، ص 301، عبدالرزاق.
8 - شرح نهج‏البلاغه لابن أبی الحدید، ج 4، ص 64، ج 13، ص 36، ج 16، ص 273، 278.
9 - الجامع الصغیر، ج 1، ص 208.
10 - المناقب خوارزمى، ص 353.
11 - سبل الهدى و الرشاد، ج 10، ص 237.
12 - سنن الترمذى، ج 5، ص 698، ح 3967.
13 - صفة الصفوة، ج 2، ص 13.
14 - اسد الغابة، ج 5، ص 521.
15 - تذکرة الخواص، ص 279.
16 - ذخائر العقبى، ص 37.
17 - حلیة الاولیأ، ج 2، ص 40.
18 - ینابیع المودة، ج 2، ص 52، 53، 97.

شأن نزول حدیث

اکنون باید اشاره کنیم که این حدیث از پیامبر گرامى(صلی الله علیه واله) در چه مناسبتهایى نقل شده است و به طور خلاصه شأن نزول این حدیث در چه مواردى بوده است.
1 - یکى از آن مناسبتها این است که روزى على(علیه السلام) از پیغمبر گرامى(صلی الله علیه واله) سؤال کرد: چه چیزى براى زنها بهتر است؟ حضرت سکوت نمودند و وقتى فاطمه(سلام الله علیها) آمد، از حضرت زهرا(سلام الله علیها) سؤال کردند چه چیزى براى زنها بهتر است. حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمود: اینکه مردها او را مشاهده نکنند. در این موقع، حضرت پیغمبر(صلی الله علیه واله) فرمودند: فاطمة بضعة منّى؛(37) یعنى فاطمه پاره تن من است.
2 - دومین مورد وقتى بود که ابولبابه براى قبول شدن توبه خود، خود را به ستون بسته بود. پس آیه توبه نازل شد که توبه ابولبابه مقبول است. حضرت زهرا(سلام الله علیها) خواستند او را از ستون باز کنند. ابولبابه گفت: من قسم خورده‏ام که کسى جز رسول خدا(صلی الله علیه واله) مرا باز نکند.
پس پیغمبر گرامى این جمله را فرمودند: «ان فاطمة بضعة منّى».(38)
3 - سومین مورد جایى بود که وقتى پیامبر گرامى خواستند فاطمه(سلام الله علیها) را معرفى کنند، فرمودند: «هى بضعة منّى». روایت از ابن‏صباغ مالکى از مجاهد است:
خرج النبى(صلی الله علیه واله) و هو اخذ بید فاطمه فقال: من عرف هذه فقد عرفها و من لم یعرفها فهى فاطمة بنت محمد و هى بضعة منّى و هى قلبى و روحى التى بین جنبى.(39)
4 - چهارمین مورد در شب عروسى فاطمه(سلام الله علیها) بود که حضرت این جمله را فرمود.
حضرت پیامبر(صلی الله علیه واله) «به حضرت زهرا» خطاب کرد و فرمود: اى دخترم، على(علیه السلام) خوب شوهرى است. با او مخالفت نکن. سپس به على(علیه السلام) خطاب کردند فرمودند: یا على (علیه السلام)، داخل خانه خود شو و با همسرت با مهر و محبت رفتار کن. سپس این جمله را فرمودند: «ان فاطمة بضعة منّى، یؤلمنى ما یؤلمها و یسرّنى ما یسرّها». مناقب خوارزمى، ص 353.
5 - پنجمین مورد را اهل سنت ذکر کرده‏اند: روزى على(علیه السلام) براى خواستگارى دختر ابوجهل پیش او رفت و حضرت پیغمبر(صلی الله علیه واله) فرمود: «ان فاطمة منّى...». علماى اهل سنت گفته‏اند: این خبر در باره على(علیه السلام) رسیده است. چون او خواست دختر ابى‏جهل را به عقد ازدواج گیرد، رسول خدا(صلی الله علیه واله) بر او غضبناک شد و فرمود «هر کس فاطمه را اذیت کند...»(40)
بر این مورد اشکالات بسیار وارد شده است که در اینجا به برخى از آنها اشاره مى‏کنیم.
1 - خود علماى اهل سنت گفته‏اند که على(علیه السلام) مشمول آیه تطهیر است و طهارت ذاتى دارد، یعنى از هر رجس و پلیدى و لهو و لعب و اخلاق رذیله منزه و مبراست.
و دیگر آنکه در آیه مباهله خداوند او را به منزله نفس پیامبر(صلی الله علیه واله) خوانده است. از طرف دیگر، او باب علم رسول الله بوده و این همه در کتابهاى اهل سنت بیان شده است.
بنابراین، چگونه ممکن است عقل باور کند که آن حضرت عملى انجام دهد که به واسطه افعال و گفتار او رسول خدا(صلی الله علیه واله) غضبناک گردد؟ چگونه عقل باور مى‏کند که مجسمه«اخلاق عظیم» بر کسى که محبوب خداست غضب کند ؛ آن هم در امر مباحى که خدا در قرآن مجید در آن تبعیضى قائل نشده است. امر نکاح به حکم آیه سوم سوره نسأ: «فانکحوا ما طاب لکم من النسأ مثنى و ثلاث و رباع»، بین انبیأ و اوصیأ و جمیع امت یکسان است. اگر بر فرض على(علیه السلام) چنین خیالى مى‏کرد که زن دیگر بگیرد، طبق قرآن بر او جائز بود. رسول اکرم (صلی الله علیه واله) نیز براى یک امر مباح هرگز غضب نمى‏نمود و چنین کلماتى نمى‏فرمود.(41)
پس هر انسان عاقل بعد از تفکر درک مى‏کند که این حدیث از موضوعات و ساخته‏هاى امویها مى‏باشد که اکابر علماى اهل سنت هم به این امر اعتراف کرده‏اند.(42)
ابن ابى الحدید(43) از شیخ و استاد خود، ابى جعفر اسکافى بغدادى، نقل مى‏کند که او گوید: معاویة بن ابى سفیان جمعى از صحابه و تابعین را معیّن کرده بود که بر ضد على(علیه السلام) اخبارى جعل کنند و آن حضرت را مورد طعن و مذمت قرار دهند تا مردم از آن حضرت بیزارى بجویند.
از جمله این کسان ابوهریره، عمرو بن عاص، مغیرة بن شعبة و عروة بن زبیرند.
ابوهریره کسى است که حدیث خواستگارى على (علیه السلام) را از ابوجهل روایت کرده است. آن‏گاه ابوجعفر اسکافى گوید: این حدیث مشهور است به روایت کرابیسى ؛ به این معنا که هر روایت بى‏اساس را کرابیسى مى‏خوانند. ابن ابى الحدید گوید: این حدیث در صحیحین بخارى و مسلم از مسور بن مخرمة الزحر، روایت شده است.
و سید مرتضى در کتاب تنزیه‏الانبیأ گوید: این روایت از حسین کرابیسى رسیده و او مشهور است به انحراف از اهل بیت و از نواصب و دشمنان بزرگ آن خاندان بوده است ؛ زیرا بنابر اخبار فراوان در کتابهاى اهل سنت، دشمن على منافق است و منافق به حکم قرآن اهل آتش شمرده مى‏شود، پس روایت او مردود است.
همچنین اخبار در مذمت ایذاکنندگان فاطمه(سلام الله علیها) اختصاص به نقل از کرابیسى یا ابو هریره ندارد، بلکه اخبار بسیارى در این موضوع وارد است. از جمله خواجه پارساى بخارى در فصل الخطاب و امام احمد بن حنبل در مسند و میر سید على همدانى شافعى در مودّت سیزدهم از مودة القربى، حدیثى از سلمان محمدى نقل نموده‏اند که پیامبر(صلی الله علیه واله) فرمود: «دوستى فاطمه در صد جا نفع مى‏بخشد. پس کسى که دختر من فاطمه از او راضى باشد، من از او راضى‏ام و کسى که من از او راضى باشم، خدا... و کسى که فاطمه بر او غضب نماید من بر او غضبناک مى‏باشم و بر هر کس من غضبناک باشم خداوند بر او غضبناک است. واى بر آن کس که ظلم کند به فاطمه... .»(44)
2 - اشکال دیگر این است که در متن این روایات، اختلافهاى بسیارى وجود دارد. در یک‏جا آمده است که على(علیه السلام) به خواستگارى دختر ابوجهل براى عموى خود حارث بن هشام رفت و بعد حضرت این جمله را فرمود.(45) در روایت دیگر از مسور بن مخرمة آمده است که على(علیه السلام) به خواستگارى دختر ابوجهل براى خود رفت.(46)
3 - این جمله که در روایت آمده است على (علیه السلام) پیامبر(صلی الله علیه واله) را غضبناک کرد، با این روایت که از على(علیه السلام) روایت شده است مناسبت ندارد. على (علیه السلام) فرمود:
فواللّه ما اغضبتها و لا اکرهتها على امر حتى قبضها الله عزوجل الیه ولا اغضبتنى ولا عصت لى أمراً.(47)
4 - طبق آنچه در روایت از شیخ صدوق‏(48) نقل شده، خود على(علیه السلام) این مطلب را تکذیب کرده است. امام صادق(علیه السلام)(49) نیز این مطلب را که على (علیه السلام) پیامبر (صلی الله علیه واله) را غضبناک نموده باشد نفى کرده‏اند.
5 - بر طبق یک گزارش، ابن عباس با عمر بحث کرده و به او گفته است: على(علیه السلام) پیامبر(صلی الله علیه واله) را به غضب نیاورد و هیچ‏گونه قصد و اراده‏اى براى زن گرفتن نداشت و داستان خواستگارى على(علیه السلام) از دختر ابوجهل نادرست است. عُمر نیز ابن عباس را تصدیق کرد(50) و گفت: تو درست مى‏گویى. 6 - چگونه پیامبر (صلی الله علیه واله) در این حدیث دختر ابوجهل را دختر دشمن خدا خوانده و ابوجهل را سب کرده است و حال آنکه خود فرموده است: مرده را سب نکنید، چون باعث اذیت زنده مى‏شود.(51)
7 - مسور بن مخرمة که راوى حدیث است، در سال دوم هجرت متولد شده‏است.
پس چگونه او مى‏گوید: من شنیدم که پیامبر(صلی الله علیه واله) بر روى منبر این مطلب را فرمود، درحالى‏که من جنب بودم. چگونه مى‏شود که یک طفل محتلم باشد؟ برخى این احتلام‏(52) را توجیه به کمال عقل کرده‏اند، ولى این مطلب مخالف لغت و عرف است چون در عرف کسى طفل شش ساله را محتلم نمى‏خواند.(53)
برخى از بزرگان به یارى حدیث «فاطمة بضعة منّى»، معصوم بودن حضرت زهرا(سلام الله علیها) را اثبات کرده‏اند. بنا به گفته آنان، پیامبر (صلی الله علیه واله) به طور مطلق فرموده است: هر کس زهرا(سلام الله علیها) را اذیت کند، مرا اذیت کرده است. از این سخن روشن مى‏شود که حضرت زهرا(سلام الله علیها) هرگز گناه نمى‏کند ؛ زیرا در غیر این صورت، پیامبر (صلی الله علیه واله) این مطلب کلى را درباره حضرت زهرا(سلام الله علیها) نمى‏فرمود.(54) برخى بر این حدیث ایرادى وارد آورده‏اند. به گمان آنان، شاید این حدیث انصراف به این مطلب داشته باشد که هر کس زهرا(سلام الله علیها) را از سر ظلم اذیت و آزار کند، پیامبر(صلی الله علیه واله) را اذیت کرده است و کسى که آن حضرت را در مسیر عبادت خشنود کند، پیامبر(صلی الله علیه واله) را خشنود کرده است. به گمان این گروه، پیامبر(صلی الله علیه واله) سخنى کلى را نفرموده، بلکه آن را مقید کرده است. تخصیص عموم نیز فراوان است و بسیارى از عمومات به مورد متعارف منصرف مى‏شوند.
این اشکال پاسخهاى متفاوتى دارد که در اینجا به برخى از آنها اشاره مى‏کنیم. تخصیص، خلاف اصل و قاعده است و ما تنها در صورت وجود دلیل مى‏توانیم به تخصیص قائل شویم. در این مورد خاص هم هیچ دلیلى وجود ندارد. از سوى دیگر، بر اساس بیانى که در اشکال گذشت، روشن مى‏شود که فاطمه (سلام الله علیها) مزیت خاصى بر دیگر مسلمانان ندارد، بلکه مانند آنان است. این سخن نیز از چند جهت نادرست است :
1 - اگر زهرا(سلام الله علیها) همانند سایر مسلمانان باشد، سخن پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) درباره او بى‏معنا خواهد بود. در این حال، پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) نمى‏توانست بگوید: هر کس زهرا(سلام الله علیها) را اذیت کند، مرا اذیت کرده است.
2 - اگر کسى چنین توجیه کند، لازم مى‏آید که پیامبر(صلی الله علیه واله) گفتارى بى‏فایده فرموده باشد ؛ زیرا معناى این سخن آن است که زهرا(سلام الله علیها) نیز همانند دیگر مسلمانان است. در این حال، کسى که اهل حکمت و معرفت باشد نیز چنین سخنى را بر زبان نمى‏آورد ؛ چه رسد به پیامبر خدا(صلی الله علیه واله). اما مى‏بینیم که علماى اهل سنت، این روایت را در باب فضایل حضرت زهرا(سلام الله علیها) آورده‏اند.
3 - اهل سنت، خود، مى‏گویند: بر اساس قرآن، ازدواج با چهار زن اشکال ندارد، ولى پیامبر(صلی الله علیه واله) براى على(علیه السلام) حرام کرده بود که در زمان حیات زهرا(سلام الله علیها) با زنى دیگر ازدواج کند. پیامبر فرموده است: این از آن روست که زهرا(سلام الله علیها) اذیت مى‏شود. از این سخن برخى از اهل سنت روشن مى‏شود که اذیت زهرا(سلام الله علیها) مطلقاً حرام است و به شرایط خاص انصراف نمى‏یابد.(55)

ادامه مطلب...

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:29 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

 

در میان مومنان و پیشوایان دینى فقط یک نفر«اصبر الصابرین‏» لقب گرفته است و آن، امیرمومنان على بن ابى‏طالب(علیه السلام) است. درزیارت او یکى از عناوین این است: «السلام علیک یا اصبر الصابرین‏» چرا ایشان‏اصبر الصابرین است؟ پاسخ این سوال از کلام خود حضرت روشن مى‏شود که فرمود: «صبرکردم در حالى که خار در چشم و استخوان در گلو داشتم‏». آیا در عالم کسى دیده‏شده که هم خار در چشمش خلیده باشد و هم استخوان در گلویش گیر کرده باشد و بااین دو حال صبر کند، اما همین مرد بزرگ و همین «اصبر الصابرین‏» در هنگام‏شهادت فاطمه(سلام الله علیها) طاقت‏اش تاب شد. شگفتا، مردى که در مشکلات سنگین روزگار و حوادث‏تلخ و ناگوار دوران خود و در میدان‏هاى جنگ و جهاد، خم به ابرو نیاورده بود، درشب شهادت فاطمه(سلام الله علیها) آن چنان بى‏تاب شد که خطاب به پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) عرض مى‏کند: اى رسول‏الله من در مرگ دخترت فاطمه، صبرم تمام شد، چرا که باید او را به طرز پنهانى‏دفن کنم و تنها او را در قبر بگذارم: «قل یا رسول الله عن صفیتک صبرى و رقى عنها تجلدى‏».

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:28 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

ابن حجر در «لسان‏» و حافظ ذهبى در «میزان‏»،که هر دو از بزرگان نقل و نقد حدیث اهل سنت هستند، نقل کرده‏اند که «نخستین‏کسى که وارد بهشت مى‏شود، فاطمه(سلام الله علیها) دختر محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) است.» فرق بین دنیا و آخرت‏این است که دنیا عالم غلبه ملک بر ملکوت و بطون بر ظهور است. بر همین اساس درنشئه دنیا سیرت‏ها تابع صورت‏ها است و صور حاکم بر سیر است. سیر، منوى است، نیت‏است: «لکل العلم ما نوى‏». ممکن است کسى در باطن گرگ باشد اما در صورت انسان است و از این نظر با انسان‏کامل فرق ندارد، ریشه‏اش همان است که: «فسبحان الذى بیده ملکوت کل شى‏ء» و این‏نشاه که نشاه ملک است، ملکوت مقهور است ولکن در آخرت منقلب مى‏شود «و برزوالله الواحد القهار; مردم در برابر خداى یگانه قهار ظاهر شوند.» و همه چیزظاهر خواهد شد. در این آیه شریفه، کلمه «وبرزوا» نکته لطیفى در آن نهفته‏است. در جاى دیگر مى‏فرماید: «و یحشرون على وجوههم; محشور مى‏شوند مردم به یکى‏از این وجوه:» «وجوه یومئذ ناضره الى ربها ناظره; در روز قیامت، چهره‏هایى‏شاداب‏اند و به سوى پروردگار خود مى‏نگرند.» آرى، اینان نه رو به زمین یا جنت وفردوس و یا.. . بلکه به روى حضرت حق، مى‏نگرند. آن کس هم که گفت: «ما عبدتک‏خوفا من عقابک و لاطمعا فى ثوابک بل وجدتک اهلا للعباده فعبدتک‏» این باطن هم درآن عالم وقتى حشر بشود مى‏شود «وجوه یومئذ ناضره الى ربها ناظره‏»، «ذلک‏الیوم الحق‏»، «الملک یومئذ الحق‏». آن روز، ملک فقط حق است و یوم، یوم حق‏است. وقتى این شد، اولیت دخول در بهشت‏براى چه کسى است؟ براى شخص اول در وجوداست و او باید برترین شخص در انسانیت‏باشد. از طرف دیگر، از نظر عقلى و نقلى‏ممکن نیست کسى جلوتر از حضرت ختمى مرتبت(صلی الله علیه و آله و سلم) وارد بهشت‏بشود، چون آن حضرت، ازنظر صورت، سیرت، عمل و رفتار، برترین انسان روى زمین است. پس چرا در این روایت‏آمده است که حضرت صدیقه(سلام الله علیها) اولین کسى است که وارد بهشت مى‏شود؟ در این جا بایدگفت که بین عقل و نقل تناقض نیست و عقلا هم همان‏طور است که اول کسى که واردمى‏شود فاطمه است، زیرا فاطمه، عین پیغمبر و با او متحد است. ورود فاطمه یعنى‏ورود پیغمبر و غیر از این نمى‏شود. در این روایت راز عجیبى نهفته است که ما این راز را به کمک روایت‏هایى که درکتاب‏هاى حدیثى عامه آمده، مى‏گشاییم: عایشه مى‏گفت: هر وقت آرزو داشتم راه رفتن پیغمبر را ببینم به فاطمه نگاه‏مى‏کردم. راه رفتن، نگاه کردن، منطق، چهره، حرف زدن و خلاصه، وجود او عین وجودپیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بود. پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) ابتدا فرمود: «بضعه منى; فاطمه پاره تن من است‏». وقتى پاره تن‏اوست، پیغمبر باید اول شخص باشد بعد بالاتر از آن را گفته و فرموده است: «روحى‏التى بین جنبى‏». پس اولین کسى که وارد بهشت مى‏شود، شخص اول عالم وجود است ولکن خدا مى‏خواهدنشان بدهد که این دخترى که آن چنان آن پدر شد که اگر من سوره طه نازل کردم وگفتم «طه ما انزلنا علیک القرآن لتشقى‏» این همان دخترى است که با آن پدر درمسابقه با معنا به آن جا رسید که: «قامت فى محرابها حتى تورمت قدماها» اگراین شد، پس این شخص، شخص پیغمبر است. حالا کیفیت چه بود؟ حال، کیفیت ورود آن حضرت به صحراى محشر چگونه است؟ شیخ‏صدوق به سه سند در «عیون‏» از امام على بن موسى الرضا نقل مى‏کند ولى ما دراین جا از کتاب‏هاى شیعه استمداد نمى‏کنیم. فقط از عقل و کتاب و سنت قطعى در نزدعامه و خاصه استنتاج مى‏کنیم. کیفیت ورود آن حضرت(سلام الله علیها) در محشر این چنین است که: «علیها حله الکرامه عجنت‏بماء الحیوان‏». حله کرامت چیست؟
معجون شدن به آب حیوان یعنى چه؟
این‏ها همه بحث‏هاى مفصلى دارد که در جاى دیگر باید به آن‏ها پرداخت، اما چهارعبارت در ادامه این روایت، که در متون عامه هم آمده موجود است:

1.على احسن صوره

2.و اکمل هیبه

3.و اتم کرامه

4. و اوفر

نظام عدل وجود، که ظهورش در قیامت کبرا است، محال است «احسن صور» را به‏بشرى بدهد مگر این که او بهترین سیرت‏ها را پیش خدا بیاورد; یعنى اگر در کمالات‏علمى، اخلاقى و عبادى، نیکوتر از دیگران نباشد محال است‏به احسن صور بیاید: «فمن یعمل مثقال ذره خیرا یره‏».
علاقه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به فاطمه
عایشه مى‏گوید: پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) هنگامى که از سفر مى‏آمد،اولین کسى را که به دیدنش مى‏رفت فاطمه بود، هم چنین آخرین کسى که وقت رفتن به‏سفر از او جدا مى‏شد فاطمه بود. یعنى داناترین و دقیق‏ترین انبیاى خدا در جدایى‏جسمانى کم‏ترین فواصل را بین خود و فاطمه رعایت مى‏کرد. وقتى هم به خانه فاطمه‏وارد مى‏شد کیفیت ورود او این گونه بود که: نخست دست فاطمه را مى‏بوسید. کسى که جبرئیل خاک پایش را مى‏بوسید خود دست فاطمه‏را مى‏بوسید، این فقط مهر پدرى نبود بلکه مطلبى فوق آن بود. بعد سینه، سپس عرض‏پیشانى و تمام پیشانى را مى‏بوسید و مى‏فرمود: من بوى بهشت را از تو استشمام‏مى‏کنم، تو را که مى‏بوسم، جنت قرب را مى‏بویم نه این که دخترم را مى‏بوسم ومى‏بویم. محدثان بزرگ اهل سنت نقل کرده‏اند که: روزى پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) وارد خانه‏فاطمه(سلام الله علیها) شد دید که دخترش لباس ساده و وصله خورده‏اى بر تن دارد و مشغول دست‏آس‏است، تا صبح هم نخوابیده و مشغول عبادت بوده است، وقتى پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) این وضع رادید قلب مبارک‏اش شکست و اشک بر گونه‏هایش لغزید، به دخترش فرمود: «اصبرى على‏مراره الدنیا». آن چه سیوطى و ابن نجار و بقیه نقل کرده‏اند چه جریانى گذشت ما نمى‏فهمیم. همین قدر مى‏فهمیم که پیغمبر حرکت کرد و رفت، جبرئیل نازل شد و این آیه راآورد: «و لسوف یعطیک ربک فترضى‏».
مقام حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در شب شهادت‏اش
در شب دفن فاطمه(سلام الله علیها) گوشه‏اى از شخصیت آن‏بانوى بزرگوار به عالم بشریت‏شناسانده شد. على(علیه السلام) بزرگ مردى بود که جنگ‏ها وشمشیرها و ناملایمات زندگى در او هراسى به وجود نیاورد اما غصه مرگ فاطمه، کمراو را شکست، چون او مى‏دانست که فاطمه که بود. دقت در تعبیرات حضرت(علیه السلام) نکته‏هاى‏عمیقى به ما مى‏آموزد، ایشان بر جنازه فاطمه زهرا(سلام الله علیها) نماز خواند، سپس دست‏ها رابه سوى آسمان بلند کرد و فریاد زد که: «هذه بنت نبیک فاطمه اخرجتها من‏الظلمات الى النور; پروردگارا، این فاطمه، دختر پیامبر تو است که او را ازظلمات به سوى نور بردى.» گفته‏اند که: تا على(علیه السلام) این سخن را گفت زمین به‏اندازه یک میل در یک میل، نور باران شد و بدن فاطمه را در بر گرفت. در واقع، خداوند سبحان، خواست‏به على(علیه السلام) پاسخ دهد که فاطمه(سلام الله علیها) به همان نورى‏رسیده که تو از آن سخن مى‏گویى. مى‏دانیم که «انا لله و انا الیه راجعون‏» براى همه است، اما براى فاطمه‏«الى النور» است، و این که على(علیه السلام) به خدا عرض کرد: تو فاطمه را از ظلمات‏دنیا به سوى نور، سوق دادى منظورش آن نورى است که در آیه شریفه «الله نورالسموات والارض‏» آمده است.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:25 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

فخر رازى در تفسیر خود به نام «التفسیرالکبیر» و امام المفسرین زمخشرى در «کشاف‏» و قاضى بیضاوى، که همگى ازمفسران بزرگ اهل سنت هستند، در ذیل آیه «مباهله‏» نکته‏هاى قابل توجه‏اى‏آورده‏اند، هم چنین پیشوایان حدیثى اهل سنت، همانند مسلم، ترمذى، ابن منذر،حاکم نیشابورى و جلال الدین سیوطى، به قضیه «مباهله‏» به طور جدى پرداخته‏اند. بدین صورت که همگى از محدث و مفسر اتفاق نظر کرده‏اند بر این که وقتى‏پیغمبر در مباهله با نصاراى نجران بیرون آمد، عباى سیاهى بر اندام آن حضرت‏بود، حسین(علیه السلام) را در بغل گرفته بود، سیدالشهداء در آن زمان در سنى بود که راه‏مى‏رفت ولى پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) او را در آغوش گرفته بود و دست‏حسن(علیه السلام) در دستش، حضرت(صلی الله علیه و آله و سلم)در جلو حرکت مى‏کردند. پشت‏سر او فاطمه زهرا و پشت‏سر فاطمه على بن ابى‏طالب. حق این بود که فخر رازى، زمخشرى، قاضى بیضاوى، حاکم نیشابورى و جلال الدین‏سیوطى در تمام خصوصیات قضیه نظر مى‏دادند، چون ارزش یک محدث و فقیه، فقط به‏روایت نیست، بلکه به درایت هم هست. اساس در دین بر تفقه است، زیرا بالاترین‏کمال‏ها تفقه در دین است: «الکمال کل الکمال التفقه فى الدین‏» حقیقت تفقه هم این است که در تمام‏افعال و اقوال و خصوصیات دقت‏شود و سپس نتیجه‏گیرى صورت پذیرد. این همان‏پیغمبرى است که «و ما ینطق عن الهوى‏». این همان کس است که «و ما آتیکم الرسول فخذوه و ما نهیکم عنه فانتهوا»، این‏همان کس است که سنت او تنها قول او نیست‏بلکه فعل و تقریر و تمام کردارها وحرکات‏اش سنت و قابل پیروى است. همه کارها و احوال او مرتبط است‏به مقام «فدنى فتدلى فکان قوب قوسین اوادنى‏». این خلاصه عالم و پیغمبر خاتم و جوهر وجود و فرد اول عالم کون هر نگاه و یاکردارش دنیایى از حکمت و معارف است. حرکت آن حضرت(صلی الله علیه و آله و سلم) در روز مباهله، معناى عمیقى دارد: خود حضرت در جلو، فاطمه دروسط و على(علیه السلام) پشت‏سر. معناى این عمل آن است که فاطمه برزخ بین نبوت کبرى وولایت عظما است، معناى این عمل آن است که فاطمه، قطب و مرکزى است‏بین مقام وحى‏اعظم و مقام تبلیغ وحى و مقام تفسیر وحى. در پیش روى فاطمه تبلیغ وحى است پشت‏سر او تفسیر وحى است. رئیس اسقف‏هاى نصارا وقتى که این وضع را دید، گفت: چهره‏هایى رو به ما مى‏آورند که اگر بخواهند کوه را از ریشه مى‏کنند، و اگر دست‏به دعا بردارند، از تمام نصارا، یک نفر بر روى زمین باقى نخواهد ماند، پس به‏هیچ قیمت اینان نباید دست‏به دعا بردارند. اى کاش که فهم اسقف نصرانى با نقل فخر رازى توام مى‏شد و مصیبت این است که‏روایت از فخر رازى است ولى درایت از اسقف نصرانى. معناى این جمله این است که‏عمل من انعکاس وحى است و وحى این چنین است: «فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من‏العلم فقل تعالوا ندع ابنائنا و ابناءکم و نسائنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم‏ثم نبتهل; پس هر که در این باره، پس از دانشى که تو را حاصل آمده با تو محاجه‏کند، بگو: بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک‏و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم، سپس مباهله کنیم و لعنت‏خدا را بردروغگویان قرار دهیم.» نکته قابل توجه در این قضیه آن است که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به‏على(علیه السلام) و فاطمه(سلام الله علیها) و حسن و حسین(علیه السلام) فرمود: «اذا دعوت فامنوا; هرگاه که من‏دعا کردم شما آمین بگویید». معناى این جمله آن است که دعاى من (پیامبر) مقتضى‏است اما شرط فعلیت آن، نفس فاطمه و اهل بیت(علیه السلام) است. باید آمین آن‏ها به دعاى من‏ضمیمه بشود. پس وحى و سنت چنین است که دعاى اهل بیت‏شرط است و مقتضى بى‏شرط محال است تاثیر کند. اگر دست پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بالا مى‏رود باید چهار دست دیگر همراه‏آن به طرف آسمان بالا برود. زمخشرى سپس مى‏گوید: این قضیه دلیل محکم و استوارى است‏بر فضل اصحاب کساء وبرهانى است‏بر نبوت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) .

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:24 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

در شب ازدواج حضرت فاطمه(سلام الله علیها) شور و شوق خاصی در شهر مدینه برپا بود. قلب پیامبر به خاطر این پیوند مقدس مملو ا ز شادی وشعف بود . پیامبر بسیاری از اصحاب و بویژه مستمندان را به میهمانی این ازدواج فرا خوانده بود. زنان بسیاری گرد آمده بودند تا حضرت زهرا را در این مراسم مشایعت کرده و به خانه علی (علیه السلام) ببرند. در میان این شلوغی و ازدحام ناگاه زن فقیری نزد حضرت فاطمه رفت و درخواست کمک نمود. همه با تعجب فاطمه را می نگریستند که چگونه در چنین زمان حساس و به یاد ماندنی از زندگی اش ، هر آنچه در پیرامونش می گذرد را رها کرده و به یاری بنده ای از بندگان خدا می شتابد حضرت با قلبی مملو از رحمت و رافت و با نگاهی مهربان به آن زن گفت :"بگو چه می خواهی تا من تو را یاری کنم ."زن بامشاهده چهره مهربان حضرت زهرا و در حالکه بغض گلویش را می فشرد چنین گفت:" ای دختر رسول خدا، نمی خواستم که در چنین شب بزرگی از زندگی ات خاطر تو را آزرده کنم ، ولی چه کنم که ناتوانی به گونه ای مرا در سختی قرار داده که چاره ای جز این ندیدم که به نزد تو بیایم. اکنون نیازمند به پوشاکی هستم که خود را با آن بپوشانم."حضرت زهرا پس از شنیدن سخنان زن به او گفت :" قدری صبر کن تا من برگردم.پس از لحضاتی حضرت فاطمه با لباسی که برای مراسم عروسی اش تهیه شده بود، به سوی زن آمد. حضرت با دستان مهربان خود لباس عروسی اش را به زن بخشید و او را به خدا سپرد. اطرافیان در حالیکه با تعجب بسیار به دختر پیامبر می نگریستند علت این امر را از او جویا شدند و حضرت در جواب آنان به آیه ای از آیات قرآن استناد کردو فرمود:" لن تنالوا البرحتی تنفقوا مما تحبون" "هرگز به مقام نیکو کاران نخواهید رسید مگر از آنچه دوست می دارید در راه خدا انفاق کنید." پیامبر پس از این اتفاق فرمود:" جبرئیل بر من نازل شد و فرمود:" خداوند به تو و فاطمه سلام می رساند و می فرماید هرچه فاطمه بخواهد به او می دهیم."من با فاطمه (سلام الله علیها) ، این موضوع را مطرح کردم و او در جواب من گفت:" هیچ چیز جز توفیق خدمت در راه حق نمی خواهم و از خداوند طلب می کنم که رحمتش همیشه باقی باشد."
زندگی مشترک حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و همسر با وفایش علی (علیه السلام) به سادگی و بدور از تشریفات آغاز شد و این بانوی گرامی وارد مرحله جدیدی از زندگی گردید. حضرت با کمال میل و در حالیکه احساس خوشبختی می کرد به خانه ساده و بی آلایش علی بن البیطالب (علیه السلام) رفت. پدر بزرگوارش معنی زندگی را به او آموخته بود و به وی تفهیم فرموده بود که انسانیت ، جوهر زندگی است و اهمیت ازدواجی که بر اساس خوی و خصلتهای اسلامی استوار گردد، به مراتب از زر و زیور دنیا با ارزشتر است .ایشان به شئون مختلف زندگی عنایتی خاص داشت و با کار و کوشش به رفع نیازمندیهای منزل می پرداخت . زندگی حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) بخاطر موقعیت حساسی که خاندان پیامبر داشتند و در راه دعوت اسلام با آزار و اذیت مشرکین و منافقین روبرو بودند آکنده از سختی و فشارهای اقتصادی و اچتماعی بود. اما این شرایط دشوار، خللی در عزم و اراده ایشان ایجاد نکرد و این بانوی گرامی با صبر و تحملی خاص به وظایف خود عمل می فرمود.در زندگی حضرت عبادت و طاعت پروردگار ، انجام وظایف خانواده و همچنین مشارکت در مسائل اجتماعی و سیاسی هر یک در جای خود جلوه ای خاص داشت.حضرت فاطمه (سلام الله علیها) با اینکه مسئولیت زیادی در خانه بر عهده داشت، اما هیچگاه خود را از مسائل سیاسی و اجتماعی دور نگه نداشت، حمایت بی دریغ ایشان از پیامبر اسلام و همچنین امام علی(علیه السلام) درخشانترین نقطه زندگیش می باشد. حضرت در برخی از غزوات مشارکت داشتند و پیامبر در جنگ ها مسئولیت برخی از کارها را به این بانوی گرامی می سپردند. ایشان در سخت ترین شرایط تا آنجا که مقدور بود پدر و شوهر خود را د ر جبهه ها همراهی می کردند.حضرت فاطمه (سلام الله علیها) با تمام توان، برای تبیین و تبلیغ فرهنگ اسلامی و آموزشهای زندگی ساز آن می کوشید. پس از رحلت پیامبر نیز حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در مورد سرنوشت جامعه اسلامی بی تفاوت نماند و در مقابل ظلم و بیعدالتی به شایستگی ایستادگی کرد. خطبه ای که این بانوی گرامی پس از رحلت پیامبر در مسجد النبی بیان کردند، نمایانگر شجاعت، شهامت ، بینش الهی و آگاهی سیاسی و اجتماعی ایشان است. با وجود چنین مسئولیت هایی ایشان در کنارهمسر با وفایش حضرت علی(علیه السلام) فرزندانی را تربیت کرد که هر یک الگویی راستین در ارزشهای انسانی شدند و از آنان نسلی پا به عرصه وجود نهاد که هنوز بعد از گذشت بیش از هزار سال ، سیره آنان در زندگی فرا روی تمامی حق جویان و کسانی است که بدنبال ارزشهای الهی و انسانی هستندایشان در مسائل علمی تلاش چشمگیری داشتند و بخصوص بانوان را بر علم آموزی و کسب معارف الهی ترغیب می کردند و می فرمودند:" جلسه مباحثه و مناظره علمی برای من بسیار ارزشمند است . هر سوالی که دارید بگوئید تا جواب دهم."نقل شده است که به واسطه کمالات علمی فراوان حضرت فاطمه(سلام الله علیها) ، خدمتگذار ایشان " زنی به نام"فضه " بر اثرملازمت و همراهی با این بانوی گرامی، چنان با معارف قرآن آشنا شده بود که سالها با استناد به آیات قرآن به سوالات مختلفی که از سوی مردم مطرح میشد، پاسخ می داد.
متن اصلی
لولم یخلق على لم یکن لفاطمة کفو :«هر گاه على آفریده نمى شد، کسى که لایق همسرى فاطمه باشد وجود نداشت».
ازدواجى که عقدش در ملکوت آسمان بسته شد!----کمالات فوق العاده فاطمه(سلام الله علیها)‏ از یکسو.و انتسابش به شخص پیامبر از سوى دیگر. و شرافت خانوادگى او نیز از سوى دیگر.سبب شد که مردان زیادى از بزرگان یاران پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به خواستگارى او بیایند اما همه جواب رد شنیدند.و جالب اینکه غالباً پیامبر در پاسخ آن‏ها مى‏فرمود:امرها الى ربها!«کار فاطمه به دست پروردگار فاطمه است»!از همه عجیبتر خواستگارى «عبدالرحمن بن عوف» بود، همان مرد ثروتمندى که مطابق راه و رسم جاهلیت، به همه چیز از دریچه مادى مى‏نگریست، و مهریه سنگین را دلیل بر شخصیت زن و موقعیت ممتاز شوهر مى‏پنداشت.او به خدمت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و عرض کرد:اگر فاطمه را به همسرى من درآورى یکصد شتر که بار همه آن‏ها پارچه‏هاى گرانقیمت مصرى باشد به اضافه ده هزار دینار طلا مهریه او مى‏کنم!!پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) از این خواستگارى زشت و بى معنى چنان خشمگین شد که مشتى سنگریزه برداشت و به طرف عبدالرحمن پاشید و گفت: «تو گمان کردى من بنده پولم و ثروتم که با پول و ثروت مى‏خواهى بر من فخر بفروشى»؟آرى باید در خواستگارى فاطمه الگوهاى اسلامى مشخص شود، سنتهاى جاهلیت پایمال گردد، و معیارهاى ارزش اسلامى معلوم شود.مردم مدینه در این گفتگوها بودند ناگهان این صدا در همه جا پیچید که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) مى‏خواهد تنها دخترش را به همسرى على بن ابیطالب(علیه السلام) ‏ در آورد.على بن ابیطالب که دستش از مال و ثروت دنیا کوتاه بود و از معیارهاى عصر جاهلى چیزى نداشت، اما وجودش از فرق تا قدم مملو از ایمان و ارزشهاى اصیل اسلامى بود.هنگامى که تحقیق کردند، معلوم شد رهنمون پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) در این ازدواج مبارک تاریخى وحى آسمانى بوده است، زیرا خودش فرمود: « اتانى ملک فقال یا محمد ان اللّه یقرأ علیک السلام و یقول لک: انى قد زوجت فاطمه ابنتک من على بن ابى طالب فى الملاءِ الاعلى، فزوجها منه فى الارض»:«فرشته‏اى از سوى خدا آمد و به من گفت: خداوند بر تو سلام مى‏فرستد و مى‏گوید من دخترت فاطمه را در آسمانها به همسرى على بن ابیطالب درآوردم تو نیز در زمین او را به ازدواج على درآور»!هنگامى که امیر امؤمنان على(علیه السلام)‏ به خواستگارى فاطمه سلام اللّه علیها آمد، چهره مبارکش از شرم گلگون شده بود. پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) با مشاهده او شاد و خندان شد فرمود براى چه نزد من آمده‏اى؟ولى امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ به خاطر ابهت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نتوانست خواسته خود را مطرح کند، و لذا سکوت کرد.
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) که از درون امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ باخبر بود، چنین فرمود:«لعلک جئت تخطب فاطمة».«شاید به خواستگارى فاطمه آمدى»؟!...عرض کرد:آرى، براى همین منظور آمدم.پیامبر فرمود:اى على! قبل از تو مردان دیگرى نیز به خواستگارى فاطمه آمدند، هر گاه من با خود فاطمه این مطلب را در میان مى‏نهادم روى موافق نشان نمى داد، و اکنون بگذار تا این سخن را با خود او در میان نهم.درست است که این ازدواج آسمانى است و باید بشود، اما شخصیت فاطمه سلام اللّه علیها خصوصاً، و احترام و آزادى زنان در انتخاب همسر عموماً، ایجاب مى‏کند که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بدون مشورت با فاطمه سلام اللّه علیها اقدام به این کار نکند.هنگامى که پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فضائل امیر مؤمنان على(علیه السلام)‏ را براى دخترش بازگو کرد و فرمود:من مى‏خواهم تو را به همسرى بهترین خلق خدا در آوردم، نظر تو چیست؟فاطمه که غرق در شرم و حیا بود سر به زیر انداخت و چیزى نگفت و سکوت کرد.پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) سربرداشت و این جمله تاریخى را که سندى است براى فقهاء در مورد ازدواج دختران باکره بیان فرمود:«اللّه اکبر! سکوتها اقرارها»:«خداوند بزرگ است، سکوت او دلیل بر اقرار او است».و در پى این ماجرا عقد ازدواج به وسیله پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) بسته شد.
مهر فاطمه‏
اکنون ببینیم مهریّه فاطمه چه بود؟بدون شک ازدواج بهترین مردان جهان با سیده زنان عالم دختر پیامبر بزرگ اسلام باید از هر نظر الگو باشد، الگوئى براى همه قرون و اعصار لذا پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) رو به امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ کرد و فرمود:چیزى دارى که مهریه همسرت قرار دهى؟ عرض کرد:پدر و مادرم بفدایت، تو از زندگى من به خوبى آگاهى که جز «شمشیر» و «زره» و «شتر» چیز دیگرى ندارم.
پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:درست است، شمشیرت به هنگام کارزار با دشمنان اسلام مورد نیاز است.و باید با شتر نخلستان را آب دهى، و در مسافرت‏ها از آن استفاده کنى.بنابراین تنها زره را مى‏توانى مهریه همسرت بنمائى و من دخترم فاطمه را در برابر همین زره به عقد تو درآوردم!شاید بیشترین قیمتى که در تواریخ درباره این زره نوشته شده است، پانصد درهم است.آرى این گونه باید ارزشهاى غلط درهم بشکند، و ارزشهاى اصیل جانشین آن گردد، و اینگونه است راه و رسم مردان و زنان با ایمان، و این چنین است برنامه زندگى رهبران راستین بندگان خدا.
جهیزیه فاطمه‏:
همیشه «مهریه» و «جهیزیه» و «تشریفات عروسى» سه مشکل بزرگ بر سر راه خانواده‏ها در مسئله ازدواج بوده است، مشکلاتى که گاهى تمام دوران حیات ازدواج را مى‏پوشاند و آثار نکبت بارش تا پایان عمر دو همسر باقى مى‏ماند.گاه دعواها و مشاجرات لفظى، و گاه نزاعهاى خونین، بر سر این امور رخ داده است، و چه سرمایه هائى که بر اثر چشم هم چشمیها و رقابتهاى زشت و کودکانه در این راه از بین رفته است، هنوز هم که هنوز است این رسوبات افکار جاهلى در کسانى که دم از اسلام مى‏زنند، کم نیست.ولى باید جهیزیه بانوى اسلام همچون مهریه‏اش الگوئى براى همگان باشد.اگر تعجب نکنید پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) دستور داده زره امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ را بفروشد و پولش را که حدود پانصد درهم بود نزد او آوردند.پیامبر آن را سه قسمت کرد، قسمتى را به بلال داد، تا از آن عطرى خوشبو تهیه کند، و دو قسمت دیگر را براى تهیه وسائل زندگى و لباس تعیین فرمود.پیداست وسائلى که با این پول ناچیز مى‏توان خرید چقدر ساده و ارزان قیمت باید باشد؟!در تواریخ آمده که هیجده قلم جهیزیه، با آن پول تهیه شد که قلمهاى مهم آن چنین بود:
- یکعدد روسرى بزرگ به چهار درهم‏
- یک قواره پیران به هفت درهم
- یک تخت که با چوب و برگ خرما تهیه شده بود.
- چهار عدد بالش از پوست گوسفند که از گیاه خوشبوى «اذخر» پر شده بود.
- یک پرده پشمى.
- یک قطعه حصیر.
- یک عدد دستاس «آسیاب کوچک دستى».
- یک مشک چرمى.
- یک طشت مسى.
- یک ظرف بزرگ براى دوشیدن شیر.
- یک سبوى گلى سبزرنگ... و مانند اینها.
-آرى چنین بود جهیزیه بانوى زنان جهان.
مراسم جشن عروسى‏
پیغمبر گرامى اسلام‏(صلی الله علیه و آله و سلم) در این مراسمى که براى تشکیل خانواده‏اى بود که بخش مهمى از تاریخ اسلام را دگرگون ساخت و جانشینان معصوم پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) همگى از آن به وجود آمدند، آنچنان برنامه‏اى اجرا نمود که دشمنان را خشمگین و دوستان را سربلند؟ و دور افتادگان را وادار به تفکر نمود.«ام سلمه» و «ام ایمن» که دو زن با شخصیت در اسلام بودند و علاقه بسیارى به بانوى بزرگ فاطمه زهرا سلام اللّه علیها داشتند خدمت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) آمدند و چنین گفتند:«اى پیامبر گرامى خدا، راستى اگر خدیجه زنده بود با تشکیل مراسم جشن عروسى فاطمه چشمانش روشن مى‏شود، چنین نیست؟رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) از شنیدن نام آن بانوى فداکار، اشک در چشمانش حلقه زد، و به یاد آن همه مهربانیها و ایثارگریهاى خدیجه افتاد و گفت:کجا مانند خدیجه زنى پیدا مى‏شود؟ آن روز که همه مردم مرا تکذیب کردند، او مرا تصدیق نمود. و تمام ثروت و زندگى خود را براى نشر آئین خداوند در اختیار من گذارد.او همان بانوئى بود که خداوند به من دستور داد به او مژده دهم که قصرى از زمرد در بهشت برین به او عنایت خواهد فرمود.ام سلمه هنگامى که این سخن را شنید و انقلاب و سوز درونى پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را مشاهده کرد، عرض نمود،اى رسول خدا! پدر و مادرم فدایت باد. شما هر قدر درباره خدیجه بگوئى عین حقیقت است، ولى به هر حال او دعوت الهى را لبیک گفته و به جوار رحمت او شتافته است امید است خداوند او را در بهترین جاى بهشت جاى دهد.ولى مطلبى را که به خاطر آن به محضر مبارکت آمدم چیز دیگرى بود و آن اینکه برادر و پسر عمویت على دوست دارد اجازه دهید همسرش فاطمه را به خانه خود ببرد، و از این راه به زندگى خویش سر و سامانى بخشد.پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:چرا على شخصاً این پیشنهاد را با من در میان نگذاشت؟ام سلمه عرض کرد:شرم و حیا مانع بود.در اینجا پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به‏ام ایمن فرمود:على را خبر کن.امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ آمد و در مقابل پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نشست. اما سر خود را از شرم به زیر افکنده بود.پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:آیا میل دارى همسرت را به خانه برى؟امیرمؤمنان على‏(صلی الله علیه و آله و سلم) در حالى که سرش را به زیر انداخته بود، عرض کرد:آرى، پدرم و مادرم به قربانت باد.جالب اینکه بر خلاف آنچه در میان مردم تجمل پرست معمول است که از ماهها قبل دست به کار این برنامه‏ها مى‏شوند پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) با خوشحالى فرمود:همین امشب یا فردا شب ترتیب کار را خواهم داد.و همانجا دستور فراهم ساختن مقدمات جشن بسیار ساده‏اى که مملو از روحانیت و معنویت بود صادر فرمود.این جشن ملکوتى و مراسم مربوط به آن، آنقدر بى تکلف و ساده برگزار شد که شنیدنش امروز براى ما تعجب آور است.امیرمؤمنان على(علیه السلام)‏ مى‏گوید:مقدارى از پول همان زرهى را که قبلا فروخته بودم پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) نزد ام سلمه به امانت گزارده بود، و به هنگام مراسم زفاف ده درهم از آن را از وى گرفت، و به من داد و فرمود: مقدارى روغن و خرما و کشک با این پول خریدارى کن، من این کار را انجام دادم سپس پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) شخصاً آستین را بالا زد و سفره تمیزى طلبید و آن‏ها را با دست خود مخلوط کرد و غذائى تهیه نمود و با همان غذا از مردم پذیرائى به عمل آورد.امیر مؤمنان(علیه السلام)‏ شخصاً مأمور شد به مسجد بیاید و اصحاب را دعوت کند، هنگامى که به مسجد آمد خواست فقط برخى را دعوت کند حیا مانع شد، از این رو صداى خود را بلند کرد و فرمود:«اجیبوا الى ولیمة فاطمة»شما را به میهمانى عروسى فاطمه دعوت مى‏کنم!
حضرت مى‏گوید:مردم دسته دسته به راه افتادند و من از کثرت جمعیت و کمى غذا شرمنده شدم، همینکه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) از ماجرا آگاه شد، به من فرمود: غصه مخور، من دعا مى‏کنم تا خداوند غذا را برکت دهد و چنین شد همگى از آن غذاى کم خوردند و سیر شدند.جالب اینکه در پایان مراسم، به هنگامى که مردم به خانه‏هاى خود بازگشتند و خانه خلوت شد پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فاطمه‏(علیه السلام) را در سمت چپ و امیر مؤمنان على(علیه السلام) ‏ را در سمت راست خود نشانید و از آبى که با دهانش تبرک کرده بود کمى بر بدن زهرا سلام اللّه علیها و کمى بر بدن امیر مؤمنان على(علیه السلام)‏ پاشید و درباره آن‏ها دعا کرد و گفت:«اللهم انهما منى و انا منهما، اللهم کما اذهبت عنى الرجس و طهرتنى تطهیراً فاذهب عنهم الرجس و طهرهم تطهیراً»:«خداوند اینها از منند و من از آن‏ها هستم، بارالها همانطور که هر گونه رجس و پلیدى را از من دور کردى از آن‏ها نیز دور کن و آن‏ها را پاکیزه فرما».سپس فرمود:برخیزید و به خانه خود روید خداوند بر شما هر دو مبارک گرداند.دنیا پرستان مادى و مؤمنان ضعیف الایمانى که تحت تأثیر زرق و برق مادى این جهانند و آبرو و شخصیت و عظمت یک خانواده و مبارکى و شکوه مراسم عروسى را در آن تشریفات و تجملات کمرشکن و طاقت فرسا مى‏دانند ببینند وعبرت بگیرند، ببینید و از این برنامه انسان ساز که مایه خوشبختى همه پسران و دختران جوان است الهام بگیرند، و نمونه تعلیمات اسلام را به صورت زنده و عملى در ماجراى «خواستگارى»، «مهریه»، «جهیزیه» و «مراسم جشن عروسى» فاطمه زهرا سلام اللّه علیها با چشم خود در صفحات تاریخ مشاهده کنند.

پی نوشت ها :

1. کنوز الحقایق، صفحه .124
2. تذکرة الخواص، صفحه .306
3. ذخائر العقبى، ص .31
4. احقاق الحق، جلد 10، ص .358

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:23 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

زندگانى زهرا (علیه السلام) در خانه شوهر نمونه است،چون سراسر زندگانى او نمونه است،چون خود او نمونه است،چون شوى او،پدر او و فرزندان او نمونه‏اند.نمونه مسلمان‏هایى آراسته بفضیلت و خوى انسانى.انسان‏هائى که از میان مردم،برمى‏خیزند،با مردم زندگى مى‏کنند،چون دیگر مردم راه مى‏روند،مى‏خورند،مى‏پوشند،اما از آن سوى این غریزه‏ها سرشتى دارند،برتر از فرشته،سرشتى پیوسته بخدا.انسانهائى که درد دیگران را دارند،یا درد مردم را مى‏دانند و مى‏کوشند تا با رفتار و کردار خود درمان بخش آنان باشند و اگر نتوانند در تحمل رنج و دشوارى با ایشان شریک شوند.و گاه درد مى‏کشند تا دیگران درمان یابند.چنین کسان طبیبان الهى و شاگردان حقند و بحق مصداق کامل این بیت که: کل یرید رجاله لحیاته×یا من یرید حیاته لرجاله (1) برترى را در بزرگى روح مى‏دانند نه در پروردن تن و آنچه تن بدان نیازمند است،و اگر به تن زنده‏اند براى آنست که زندگى درست را بدیگران بیاموزند. بآنها مى‏گویند هنگامى که با مردم زندگى مى‏کنى دیگر تو نیستى.این مردمند که باید براى خدمت آنان زنده بمانى.در انسان دوستى تا آنجا پیش مى‏روند که مى‏گویند چگونه سیر بخوابم و در دور دست‏ترین نقطه‏ها انسانى گرسنه پهلو بر زمین نهد. (2) زهرا (علیه السلام) پرورده چنین مدرسه‏اى است.نو عروسى که جهاز او بهاى یکى زره به قیمت چهار صد درهم و اثاث البیت وى چند کاسه و کوزه سفالین باشد،پیداست که در خانه شوى چگونه بسر خواهد برد. اکنون فاطمه (علیه السلام) آماده رفتن بخانه شوهر است.پدرش آخرین درس را بدو مى‏دهد.او پیش از این،درسهائى نظیر این درس را آموخته است.اما درس‏هاى اخلاقى باید پى در پى تکرار شود تا با تمرین عملى بصورت ملکه نفسانى در آید هر چند او نیازى به تمرین ندارد،اما هر چه باشد انسان است،و با زنان خویشاوند و همسایه در ارتباط: -دخترم به سخنان مردم گوش مده!مبادا نگران باشى که شوهرت فقیر است!فقر براى دیگران سرشکستگى دارد!براى پیغمبر و خاندان او مایه فخر است. -دخترم پدرت اگر مى‏خواست مى‏توانست گنج‏هاى زمین را مالک شود.اما او خشنودى خدا را اختیار کرد! دخترم اگر آنچه را پدرت مى‏داند مى‏دانستى دنیا در دیده‏ات زشت مینمود. (3) من در باره تو کوتاهى نکردم!ترا به بهترین فرد خاندان خود شوهر داده‏ام!شوهرت بزرگ دنیا و آخرتست (4) . خدایا فاطمه از من است و من از اویم!خدایا او را از هر ناپاکى برکنار بدار!در پناه خدا!به خانه خود بروید.در بعض روایت‏ها چنین آمده است: زنها براه مى‏افتند.اسماء دختر عمیس مى‏ماند. -تو کیستى؟چرا نرفتى؟ -من باید نزد دخترت بمانم.چنین شبى دختر جوان باید زنى را در دسترس خود داشته باشد.شاید بدو نیازى افتد. قسمت اخیر این داستان را مؤلف کشف الغمه بهمین صورت آورده است.ابو نعیم اصفهانى نیز هنگام نوشتن شرح حال اسماء بنت عمیس آنرا نوشته است چنانکه نوشتیم جعفر بن ابى طالب و زن او اسماء بنت عمیس جزء نخستین دسته مهاجران حبشه‏اند (6) وى همراه شوهرش در سال هفتم هجرت هنگام فتح خیبر به مدینه بازگشت.هنگام بازگشت جعفر از حبشه پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود بکدام یک از این دو شادمان باشم‏«فتح خیبر یا بازگشت جعفر» (7) . بنابر این ممکن نیست‏بگوئیم اسماء شب عروسى فاطمه (علیه السلام) در مدینه بوده است.اگر روایت در اصل درست‏باشد و اگر روایت کنندگان در نوشتن نام دچار اشتباه نشده باشند،محتملا این زن اسماء ذات النطاقین دختر ابو بکر و زن زبیر بن عوام بوده است.شگفت اینست که ابو نعیم خود نخست داستان هجرت اسماء را به حبشه و بازگشت او و مشاجره وى را با عمر بر سر اینکه مهاجران حبشه امتیازى بیش از مهاجران مدینه دارند،آورده و بلافاصله داستان گفتگوى او را با پیغمبر در شب عروسى فاطمه نوشته است (8) . یکى از فاضلان معاصر که کتابى بنام‏«فاطمه از گهواره تا گور» (9) نوشته و کتاب او سه سال پیش در بیروت بچاپ رسیده است،پس از آنکه با چنین مشکلات روبرو گردیده و پس از آنکه گفته‏هاى علماى پیشین را مبنى بر ناممکن بودن حضور اسماء بنت عمیس در این عروسى آورده است.گوید: «راه حل معقول اینست که بگوئیم اسماء همان اسماء بنت عمیس است،لکن او پس از رفتن به حبشه چند بار به مکه آمده است.و چون مسافران بین این دو نقطه باید تنها عرض دریاى سرخ را به پیمایند این کار چندان مشکل نیست. (10) این مؤلف بزرگوار یک نکته مهم را فراموش کرده است،و آن اینکه وقایع تاریخى تابع فرض و تصور ما نیست.اگر اصولى و یا فقیه هنگام تعارض اخبار تا آنجا که ممکن باشد به جمع عرفى و یا جمع فقاهتى متوسل مى‏شود،بخاطر این است که مدلول روایت اثر عملى دارد،یعنى بیان کننده یکى از احکام پنجگانه تکلیفى است و تا آنجا که ممکن باشد فقیه نباید دست از امارات بردارد. اما چنین جمعى را در داستان‏هاى تاریخى نمى‏توان پذیرفت.و بر فرض که بپذیریم لا اقل باید سندى داشته باشیم که اشاراتى و لو با جمال به رفت و آمد مکرر مهاجران مکه به حبشه داشته باشد.ما مى‏دانیم دسته‏اى از مهاجران حبشه پیش از هجرت،به مکه بازگشتند،و آن هنگامى بود که شنیدند و یا پیش خود تصور کردند،مردم مکه از مخالفت‏خود با پیغمبر دست‏برداشته‏اند. ابن هشام نام یک یک این مهاجران و تیره آنان را نوشته است.در هیچ سندى کوچکترین اشارتى به بازگشت جعفر بن ابى طالب و یا زن او اسماء بنت عمیس نیست. آنگاه اگر امروز مسافرت از حجاز به حبشه از راه پیمودن عرض دریاى سرخ آسان باشد،دلیل نمى‏شود که هزار و چهار صد سال پیش هم چنین آسان بوده است.کسانى که از بیم جان و یا آزار جسمانى به کشورى بیگانه پناه بردند مانند بازرگان یا سیاحت پیشه‏اى نبودند که پیوسته از نقطه‏اى به نقطه دیگر مى‏رود. از اینها گذشته ما سندى از قرن دوم هجرى در دست داریم که داستان هجرت اسماء بنت عمیس را بتفصیل تمام نوشته است.این سند کتاب نسب قریش نوشته ابو عبد الله مصعب بن عبد الله بن مصعب زبیرى است.کتاب مصعب جنبه تبلیغاتى ندارد.گزارشى دقیق است که از روى روایتهاى دست اول نوشته شده وى درباره اسماء چنین نویسد: «چون جعفر بن ابى طالب به حبشه رفت زن خود اسماء بنت عمیس را همراه خویش برد اسماء در حبشه،عبد الله،محمد و عون را براى او زاد.چند روز پس از زادن عبد الله براى نجاشى نیز فرزندى زاده شد،کس نزد جعفر فرستاد که: -پسرت را چه نامیده‏اند؟ -عبد الله! نجاشى فرزند خود را عبد الله نامید،و اسماء شیر دادن او را بعهده گرفت و بدین جهت نزد نجاشى منزلتى یافت،چون جعفر با مسافران دو کشتى عازم بازگشت‏شد،اسماء دختر عمیس و فرزندانش را که در حبشه زاده بودند،با خود برداشت و به مدینه آمدند و در مدینه بودند تا آنکه جعفر به موته رفت و در آنجا شهید شد. (11) این سند دیرینه‏ترین و در عین حال روشن‏ترین ماخذ درباره اسماء بنت عمیس است و ما مى‏دانیم جعفر بسال هفتم هجرت پس از فتح خیبر بمدینه آمد. نیز داستان هجرت جعفر جزء دومین دسته مهاجران،در سیره ابن هشام (12) و انساب الاشراف بلاذرى آمده است.بلاذرى نویسد: جعفر با زن خود اسماء بنت عمیس جزء دومین دسته بود و در حبشه ماند،ابو طالب در زندگانى خود هزینه او را مى‏فرستاد.سپس با گروهى از مسلمانان پس از فتح خیبر بمدینه بازگشت. (13) پس روایاتى را که حاضر بودن اسماء را در مکه بهنگام مرگ خدیجه و یا بودن او را در مدینه بشب عروسى فاطمه (علیه السلام) متذکراند،باید مبتنى بر تخلیط حادثه‏ها با یکدیگر و شبیه دانستن نام شخصى با دیگرى دانست.چنین اشتباهات در چنان گزارش ها فراوان دیده مى‏شود. سه روز پس از عروسى بدیدن دخترش مى‏رود.درباره زن و شوهر دعا مى‏کند.دیگر بار فضیلت‏هاى على (علیه السلام) را بر مى‏شمارد و بخانه بر مى‏گردد.اما چنان مى‏نماید که دورى دختر را، حتى در این مسافت کوتاه نمى‏تواند تحمل کند.سالهاست فاطمه شب و روز در کنارش بوده است.او علاوه بر آنکه دخترش بود،یاد خدیجه را براى او زنده نگاه میداشت.«چه کسى جاى خدیجه را مى‏گیرد؟!روزیکه مردم مرا دروغ‏گو خواندند مرا راستگو دانست.و هنگامى که همه مرا رها کردند دین خدا را با ایمان و مال خود یارى کرد» (14) مى‏خواست‏یادگار خدیجه پیوسته در کنارش باشد،اما او اکنون همسر على است و باید در خانه او بماند.اگر حجره‏اى نزدیک خانه خود براى آنان آماده کند خاطرش آسوده خواهد بود،اما ممکن است مسلمانان مدینه در زحمت‏بیفتند،سرانجام خواست عروس و داماد را در حجره خود جاى دهد.ولى این کارى دشوار است چه هم اکنون در خانه او دو زن (سوده و عایشه) بسر مى‏برند.حارثة بن نعمان آگاه مى‏شود و نزد پیغمبر مى‏آید: -خانه‏هاى من همه بتو نزدیک است‏خود و هر چه دارم از آن توست.بخدا دوست‏تر دارم که مالم را بگیرى تا آنرا در دست من باقى بگذارى. -خدا تو را پاداش بدهد. از این روز فاطمه و على به یکى از خانه‏هاى حارثه منتقل میشوند. (15) سالهاى دوم هجرت و اند سال پس از آن براى پیغمبر و مسلمانان،سالهاى سختى بود چه از جهت اوضاع سیاسى و چه از جهت‏شرائط اجتماعى و اقتصادى.روزى که پیمان مدینه بسته شد (16) ،یهودیان با آنکه از حقوق سیاسى و اجتماعى برخوردار بودند،بعللى که این کتاب تاب تفصیل آنرا ندارد، (17) دشمنى خود را با پیغمبر آغاز کردند و تا آنجا پیش رفتند که به حکم قرآن مسلمانان به یکباره رابطه خود را با آنان بریدند.تغییر قبله از مسجد اقصى به خانه کعبه کینه آنانرا با پیغمبر بیشتر کرد.دسته دیگرى نیز در یثرب بسر مى‏بردند که زیر پوشش مسلمانى بزیان مسلمانان کار میکردند. سرکرده آنان عبد الله بن ابى بن ابى سلول بود.این عبد الله پیش از رسیدن پیغمبر به مدینه سوداى حکومت‏شهر را در سر داشت و مقدمات ریاست او را نیز آماده کرده بودند لیکن هجرت پیغمبر از مکه بدانجا او را از این بزرگى محروم ساخت. عبد الله و کسان او بظاهر مسلمان شدند و جانب پیغمبر را گرفتند،لیکن دل آنان با او نبود. بخصوص شخص عبد الله که هر گاه فرصتى دست مى‏داد ضربتى کارى باسلام و مسلمانان مى‏زد،چنانکه با عقب نشینى در جنگ احد عامل شکست مسلمانان گشت.حادثه رجیع و بئر معونه (18) را نیز که در آن بیش از چهل تن از زبده مسلمانان به شهادت رسیدند،زبان دشمنان را دراز ساخت.و قبیله‏هاى دنیا طلب خود را بدشمنان اسلام بستند. شرایط اقتصادى نیز دشوار بود،مسلمانان مدینه و انصار تا آنجا که مى‏توانستند از همراهى با مهاجران دریغ نمى‏کردند،بلکه با همه تنگدستى آنانرا بر خود مقدم میداشتند.اما مگر توان مالى مشتى کشاورز و کاسب خرده پا چه اندازه است؟غنیمت‏هاى جنگى هم رقمى نبود که نیاز نو مسلمانان را بر طرف کند و محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) که هدایت و ریاست این مردم را بعهده داشت، آنانرا بر خود و خویشاوندان و بستگان خود مقدم مى‏داشت.اگر گشایشى در کار پیدا مى‏شد حق مستمندان مهاجر و انصار بود.این درس را قرآن بدو و خاندانش آموخته است.اگر خدا را دوست مى‏دارند باید لقمه را از گلوى خود ببرند و به گدایان،یتیمان و اسیران بخورانند بى آنکه بر آنان منتى نهند.و بدانند که این لقمه حق آن مستمندان است.حقى که خدا براى آنان معین فرموده در مقابل پرداخت این حق نباید چشم پاداش و یا سپاس داشته باشند.پاداش این کار نیک را در جهان دیگر خواهند گرفت.روزیکه همه چهره‏ها ترش و در هم رفته است، چهره آنان شاداب و لبهاى ایشان خندان خواهد بود. (19) مسلم است که على پسر عموى پیغمبر و فاطمه دختر او در انجام دادن این فرمان سزاوارتر از دیگران بودند.این آیه‏ها در خانه آنان و بر آنان نازل شده است.در اجراى همین دستور اخلاقى بود که این زن و شوهر بیش از توان انسان معمولى بر خود سخت گرفتند.چهل سال پس از این تاریخ هنگامى که على دیده از این جهان پر رنج فرو بست و بجوار رحمت پروردگار رفت،با آنکه پنجسال آخر زندگانى را در حکومت‏بر جهان اسلام بسر برده بود،فرزندش حسن (علیه السلام) در نخستین خطبه خود او را چنین ستود:«مردم!دوش مردى بجوار خدا رفت که از پیشینیان کسى بر او سبقت نگرفت و از پسینیان کسى بپاى او نخواهد رسید.چون پیغمبر او را به ماموریتى مى‏فرستاد جبرئیل از سوى راست و میکائیل از سوى چپ او را نگهبان بودند تا پیروز برگردد.آنچه از او بجا مانده هفتصد درم است‏»این سند نوشته ابن سعد در کتاب الطبقات الکبرى و از قدیم‏ترین اسناد تاریخى و مورد استناد همه تاریخ نویسان است. ابن عبد ربه اندلسى که در آغاز سده چهارم مرده و کتاب او در پایان سده سوم نوشته شده، مانده از او را سیصد درهم نوشته است (21) . بسیار بى انصافى است که کسى بگمان خود و یا براى گمراه ساختن مردمان ناآگاه،کتابى بنویسد و بخواهد اسلام را از دیدگاه فلسفه بشناساند آنگاه باتکاء ترجمه‏اى غلط از ماخذى متاخر و چند قرن پس از ابن سعد و ابن عبد ربه،على را سرمایه‏دار زمان خود معرفى کند. این بى انصافان که براهنمائى اندیشه کوتاه بین مى‏خواهند هر حادثه‏اى را با تاویل‏هاى نادرست و دور از ذهن و منطق علمى،بر دریافت‏هاى غلط خویش منطبق سازند،این رنج مختصر را هم بر خود هموار نمى‏کنند که نخست همه اسناد را بررسى نمایند آنگاه آنرا طبقه‏بندى کنند و سپس با روشى که همه تاریخ نویسان بدان آشنا هستند درست را از نادرست جدا سازند.نمى‏توانند یا نمى‏خواهند خدا مى‏داند «و من یضلل الله فماله من هاد» (22) .

پی نوشت ها :
 

1.همگان دیگر کسان را براى خود مى‏خواهند جز تو که خود را براى دیگر کسان مى‏خواهى. (متنبى.دیوان ص 190 ج 3) .
2.نگاه کنید به نامه امیر المؤمنین على علیه السلام به عثمان بن حنیف (نهج البلاغه ص 50 ج 4) .
3.کشف الغمة ج 1 ص 363.
4.همان کتاب 351.
5.حلیة الاولیاء ج 2 ص 75.
6.رک.ابن هشام ج 1 ص 345 و ابن سعد ج 8 ص 205.
7.ابن هشام ج 3 ص 414.
8.حلیة الاولیاء ج 2 ص 74-75.
9.فاطمة الزهراء من المهد الى اللحد.
10.ج 2 ص 204.
11.نسب قریش ص 81.
12.ج 1 ص 345.
13.ص 198.
14.بحار ج 43 ص 131 و رک ص 21 این کتاب.
15.ابن سعد،طبقات ج 8 ص 14 و رجوع شود به الاصابة ج 8 ص 158 بخش یک و الاخبار الموفقیات ص 376.
16.رجوع کنید به تحلیلى از تاریخ اسلام،از نویسنده.ص 39-53.
17.رجوع شود به تحلیلى از تاریخ اسلام نوشته مؤلف ص 55.
18.خلاصه حادثه رجیع اینکه نمایندگانى از طائفه کنانه نزد پیغمبر آمدند،و از او خواستند، کسانى را به قبیله آنان بفرستد تا احکام اسلام را بدیشان بیاموزند پیغمبر شش تن از مسلمانان را همراه آنان کرد،ولى آنان در موضعى بنام رجیع بر این شش تن حمله بردند،چهار تن را کشتند و دو تن دیگر را به مشرکان مکه تسلیم کردند و آن دو تن در آنجا بکین کشتگان قریش در بدر کشته شدند در حادثه بئر معونه سى و هشت تن نمایندگان پیغمبر به شهادت رسیدند.
19.سورده دهر آیات 8-11.
20.الطبقات ج 3 ص 26.
21.العقد الفرید ج 5 ص 103.
22.الرعد:33.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:21 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد