حضرت صدّیقة زهرا (سلام الله علیها) ولیّة انبیا بوده است، چنان‌که پیامبر اعظم و علی و ‏یازده امام دیگر ولیّ آنان بوده‌اند. یعنی همة انبیا به خضوع و فروتنی در مقابل این چهارده وجود مقدّس ‏ایمان و اعتقاد داشته‌اند.

آیة اول ( آیة تطهیر ):

إنّما یرید الله لیذهب عنکم الرّجس أهل البیت و یطهّرکم تطهیرا.
خدا چنین می‌خواهد که رِجس (هر آلایش) را از شما خاندان نبوّت ببرد و شما را پاک و منزّه ‏گرداند.
در شأن نزول این آیه، روایات متواتری در دست است که حاکی است آیة تطهیر در خانة امّ سلمه نازل ‏شده است و در آن هنگام رسول اکرم(ص)، حضرت صدّیقه(س)، امیرالمؤمنین و حسنین(ع) حضور داشته ‏اند. جناب امّ سلمه از رسول اکرم(ص) تقاضا می‌کند که من نیز به جمع شما داخل شوم و تحت کِساء نزد شما ‏خاندان رسالت قرار گیرم؟ حضرت او را نهی کرد و فرمود: «نه، تو داخل نشو! هر چند تو برخیری. چون این آیه ‏مخصوص است به ما پنج تن».
نام جماعتی از صحابه که شأن نزول این آیه را در خصوص پنج تن نقل کرده اند و روایات آن‌ها متواتر است ‏به این شرح می‌باشد: سعد بن ابی وقّاص، انس بن مالک، ابن عبّاس، ابو سعید خدری، عمر بن ابی سلمه، ‏وائله ابن اسقع، عبدالله بن جعفر، ابو حمراء هلال، امّ سلمه، عایشه، ابو هریره، معقل بن یسار، ابوالطفیل، جابر بن عبدالله، ابو برزة اسلمی و مقداد بن اسود. (2)
پس با توجه به مطلب فوق، جای هیچ‌گونه تردیدی نیست که حضرت صدّیقة زهرا(س) نیز ‏مشمول آیة تطهیر است و در کلمة «اهل‌البیت»، او نیز مراد می‌باشد. گذشته از این‌ها، پیامبر اکرم(ص) برای ‏اثبات و روشن شدن حقیقت امر، کار بسیار جالبی کردند که 9 نفر از صحابه آن را نقل کرده‌اند. به این ‏شرح که بعد از نزول این آیه، حضرت رسول(ص) هر روز هنگام خروج از منزل که برای ‏اقامة نماز صبح به مسجد تشریف می‌برد، به در خانة حضرت صدّیقه می‌آمد و می‌فرمود: ‏ السّلام علیکم یا اهل البیت، إنّما یرید الله لیذهب عنکُم الرّجسَ أهل البیت یطهرّکم تطهیرا. سلام بر شما ای اهل بیت؛ خداوند تنها می‌خواهد آلودگی‌ها را از شما بزداید و پاک کند، پاک شدنی. راوی می‌گوید:
من شش ماه در مدینه بودم و این جریان را هر روز مشاهده کردم. (3) همین یک آیه، برهانی است کافی و نشانگر این‌که حضرت صدّیقه(س) معصومه است، و ‏عصمت از جمله شئون و مناصب ولایت است؛ و ما غیر «ولی» که معصوم باشد، سراغ ‏نداریم. ‏ ‏ ‏

آیة دوم ( آیة مباهله ):

فقل تعالوا ندع أبناءنا و أبناءکم و نساءنا و نساءکم و أنفسنا و أنفسکم وأنفسکم ثمّ نبتهل فنجعل لعنة الله علی الکاذبین(4)
پس بگو (ای پیامبر) بیایید ما و شما با فرزندان و زنان خود با هم به مباهله برخیزیم (یعنی در حقّ ‏یکدیگر نفرین کنیم) تادروغگویان را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم. ‏ این آیه به طور صریح و آشکار اشاره می‌کند به این‌که پیامبر اکرم(ص) هنگامی‌که با نصارای نَجران مباهله نمود، ‏حضرت صدّیقه(س) نیز در این مباهله شرکت داشت. ایشان وجود مقدّسی است که میان چهار ‏معصوم دیگر در آیة مباهله قرار گرفته است. (5)
با توجه به این مطلب که مباهله (ابتهال و نفرین کردن) ‏با نصارای نجران یک کار عادی نیست و زن و مرد عادی نمی‌توانند اقدام به مباهله نمایند و طرف مقابل را ‏مغلوب و رسوا کنند، لذا صلاحیت اقدام به چنین امر خطیری را افراد مقدس و شایسته ای دارا هستند که ‏مورد نظر مرحمت حضرت حق تبارک و تعالی بوده باشند، و حضرت صدّیقه(س) نیز یکی از آن ‏شخصیت‌هایی است که مشمول این آیة شریفه است و این از مسلّمات است.

‏آیة سوم:

فتلقّى آدم من‏‎ ‎رّبّه کلماتٍ فتاب علیه إنّه هو التّوّاب الرّحیم. (6)
پس حضرت آدم از حضرت حق تبارک و تعالی کلماتی را فرا گرفت (و آن کلمات را وسیلة قبولِ توبة ‏خویش قرار داد) و خداوند توبة او را پذیرفت. در بارة این آیه احادیثی نقل شده است که بسیار فوق‌العاده است و با توجه به آیة مذکور و این روایات، ‏انسان به خوبی می‌تواند درک نماید که حضرت‌صدّیقه(س) یکی از علل خلقت است و یکی از ‏اسباب آفرینش جهان می‌باشد، یعنی همان‌طور که رسول اکرم(ص)، امیرالمؤمنین(ع) و حسنین(ع)، سبب خلقتند؛ ‏حضرت صدّیقه نیز یکی از علل آفرینش است، و معقول نیست کسی علّت خلقت باشد و ولایت نداشته ‏باشد.
ابن عبّاس از پیامبر اکرم(ص) روایتی نقل می‌کند که خلاصه ای از آن را در این‌جا می‌آوریم: ‏ بعد از آن‌که خدای تعالی آدم را آفرید و فرشتگان بر حضرت آدم سجده کردند، عُجب و ‏خودپسندی به او راه یافت و در حالی‌که به خود می‌بالید، عرض کرد: پروردگارا! آیا مخلوقی که نزد تو محبوب‌‏تر از من باشد، آفریده‌ای؟ از جانب پروردگار خطاب آمد: بلی، و به امر پروردگار حجاب‌ها برداشته شد و پنج ‏شبه ظاهر شدند که در پیشگاه عرش ایستاده بودند. آدم عرض کرد: اینان کیانند؟ خطاب آمد: این پیامبر ‏من، این علی امیرالمؤمنین پسرعمّ او، این فاطمه دخترش، و این دو حسن و حسین، پسران علی و ‏فرزندان پیامبر من هستند. اینان مقام اوّل را دارا هستند و درجاتشان بسیار عالی و مرتبة تو تالیِ مقام ‏والای اینان است.
بعدها وقتی که حضرت آدم مرتکب و مبتلای آن ترک اولی شد، عرض کرد: پروردگارا از تو مسئلت دارم ‏که به حق محمّد و علی و فاطمه و حسن و حسین از خطای من درگذری. پس دعایش مستجاب شد. و ‏مشمول عفو و آمرزش خدای تعالی قرار گرفت و این است معنای آیة شریفه که خدا می‌فرماید: پس آدم ‏کلماتی از پروردگارش فرا گرفت که به وسیلة آن کلمات توبة او مورد قبول واقع گردید. (7)
به بیان علّامه، منظور از «کلمات» در آیة 124 سورة بقره نیز همین ذوات مقدّسه هستند که ‏شرح و روایات مربوط به آن‌ها در اصل کتاب قابل مراجعه است.

آیة چهارم:

آیة مودّت قل لا أسألکم علیه أجراً إلاّ المودّة فی القربی. (8)
بگو ( ای پیامبر) من برای انجام رسالتم پاداشی از شما نمی‌خواهم، مگر مودّت با خویشان نزدیکم. ‏ پیامبر اکرم(ص) اجر رسالت خودش را از طرف حضرت حق تبارک و تعالی، مودّت نزدیکان خویش اعلام می‌‏دارد. یعنی فقط مودّت خویشان حضرت‌رسول(ص) را می‌توان اجر و مزد رسالتِ عظمای احمدی دانست. ‏این مودّت ارزنده، هم وزن اجر رسالت پیامبر است و به اجماع فریقین (شیعه و سنّی) این آیه در شأن اهل ‏بیت عصمت و قداست نازل شده است، یعنی علی، فاطمه، حسن و حسین(ع). ‏ احمد بن حنبل در مناقب، حافظ ابن منذر، حافظ بن ابی حاتم، حافظ طبرانی، حافظ ابن مردویه، واحدی ‏مفسّر، ثعلبی مفسّر، حافظ ابو نعیم، بغوی مفسر و فقیه ابن مغازلی(9) از ابن عباس روایت می‌کنند که: ‏ بعد از نزول این آیه از پیامبر اکرم(ص) سؤال شد: خویشاوندان نزدیک به تو که مودّت آنان بر ما واجب است، ‏چه کسانی هستند؟ حضرت در جواب فرمود: علی، فاطمه، و دو فرزند آنان (حسن و حسین). ‏ محبّ الدّین طبری در ذخائر، زَمَخشَری در کشّاف، حَمَوینی در فرائد، نیشابوری در تفسیرش، ابن طلحه ‏شافعی در مطالب السّؤول، رازی در تفسیرش، ابو السُّعود در تفسیرش، ابو حیّان در تفسیرش، نَسَفی در ‏تفسیرش، حافظ هَیثَمی‌در مجمع، ابن صَبّاغ مالکی و دیگران روایت مذکور را نقل کرده اند. (10)
قسطلّانی در المواهب اللّدنّیّه‌ می‌گوید: خدای تعالی مودّت خویشان نزدیک پیامبر را بر همگان واجب ‏کرده است و دربارة وجوب محبّت اهل بیت معظّم حضرت رسول و ذرّیّة اوست که خدا می‌فرماید: بگو ای ‏پیامبر، در مقابل انجام رسالتم از شما مزدی نمی‌خواهم به جز مودّت خویشان نزدیکم. (11)
در متن کتاب روایات زیادی در این باره آمده که ما به این دو اکتفا می‌کنیم و خلاصة کلام این‌که مسلّماً ‏علی، فاطمه و حسنین، آل پیامبر می‌باشند و قطعاً حبّ فاطمه(س) ضمیمة اجر نبوّت و نشان ‏دهندة ولایت اوست. ‏ ‏ ‏

آیة پنجم:

إنّا عرضنا الأمانة علی السّموات و الأرض و الجبال فأبین أن یحملنها و أشفقن منها و حملها الإنسان إنّه کان ظلوماً جهولاً (12)
ما امانت الهی و بار تکلیف را بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کردیم پس، از برداشتن آن سر باز زدند و از آن هراسناک شدند، ولی انسان آن را برداشت؛ راستی او ستمگری نادان بود. آیة مذکور نیز از آیاتی است که در اثبات ولایت حضرت صدّیقه(س) می‌توان از آن استفاده ‏کرد. امانتی که خدای تعالی به آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کرده است و از آن‌ها خواسته تا آن را بپذیرند ‏و این امانت، همان ولایت پیامبر اکرم(ص) و امیر المؤمنین و فاطمه و حسنین و ائمّة بعد از آنان می‌باشد. ‏ مفَضَّل بن عمر از حضرت امام صادق (ع) نقل می‌کند: ‏ خدای تعالی ارواح را دو هزار سال قبل از خلقت بدن‌ها آفرید، و شریف‌ترین و برترین روح‌ها را، ارواح ‏محمّد، علی، فاطمه و حسنین و ائمّة نه گانه از نسل حسین بن علی ـ علیه السّلام ـ قرار داد و آنان را ‏برآسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کرد، نور چهارده معصوم همه جا را فرا گرفت و جهان‌گیر شد. آنگاه از جانب ‏حق تبارک و تعالی به آسمان‌ها و زمین خطاب آمد که: اینانند دوستان و اولیای من، و اینان هستند حجّت‌های ‏من بر همة مخلوقاتم. (لذا حضرت صدّیقه(س) حجّت و ولیّةالله است به نصّ خود حضرت ‏احدیّت جلّت عظمته). هیچ‌یک از آفریدگانم نزد من محبوب‌تر از آن‌ها نیست؛ بهشتم را برای دوستان آنان، و ‏آتش دوزخم را برای مخالفین و دشمنان آنان آفریده‌ام؛ پس ولایتشان امانت من است در نزد مخلوقاتم. به ‏جز این برگزیدگان من، کیست که بتواند این بار امانت را با تمام سنگینی‌اش بر دوش کشد و یا مدّعی ‏این مقام باشد؟(13)
سمتی دیگر از حدیث حضرت صادق(ع) می‌فرماید: ‏ بعد از این جریان، فرستادگان الهی (درسایة ولایت چهارده معصوم) نگهدارندة این امانت و معرِّف آن ‏بوده اند، و به اوصیای خود و مخلصین امّت خویش نیز این موضوع را بیان می‌کردند... ‏ در نتیجه، حضرت صدّیقة زهرا(س) نیز ولیّة انبیا بوده است، چنان‌که پیامبر اعظم و علی و ‏یازده امام دیگر ولیّ آنان بوده‌اند. یعنی همة انبیا به خضوع و فروتنی در مقابل این چهارده وجود مقدّس ‏ایمان و اعتقاد داشته‌اند، چنان‌که در بعضی از احادیث آمده است که از جمله اعمال حضرت موسی و ‏حضرت عیسی در زمان نبوّت آن دو پیامبر، ذکر صلوات بر محمّد و آل‌محمّد بوده است، و این خود نشان ‏دهندة اعتراف به ولایت چهارده معصوم می‌باشد... و سپس اضافه می‌نماید که این ولایت همان است که ‏خدا می‌فرماید: إنّا عرضنا الأمانة...

پی نوشت :

‏1. سوره احزاب، آیه 33‏.
‏2. اسناد شأن نزول آیة تطهیر، در مجلدات دوازدهم به بعد الغدیر آمده و متأسفانه تاکنون طبع نگردیده ‏است.
‏ ‏3. مسند احمد، ج 2، ص 259 ـ 285، شواهد التنزیل، ج 2، ح 637 ـ 639 و 644 و 773‏.
‏4. سوره آل عمران، آیه 61‏.
‏5. بعضی از مصادر شأن نزول این آیه: صحیح مسلم، مسند احمد بن حنبل، سنن تِرمِذی، تفسیر طبری، ‏السنن الکبری (بیهقی)، الاغانی.
‏6. سوره بقره، آیه 37‏.
‏7. الخصائص العلویه، ابو الفتح محمد بن علی نطنزی، الغدیر، ج 7، ص 301‏.
‏8. سوره شوری (42)، آیه 23‏.
‏9. برای دیدن توصیف و توثیق این افراد در نزد دانشمندان اهل سنت، به پاورقی‌های کتاب فاطمه زهرا ‏مراجعه فرمایید. ‏
‏10. شماره 9‏.
‏11. شرح المواهب اللَّدُنّیّه، ج 3، ص 21‏.
‏12. سوره احزاب آیه 72‏.
‏13. معانی الاخبار ص 108 تا 110. خوانندگانی که مایل به کسب آگاهی بیشتر از وجوه تفسیری این آیه ‏در روایات اهل بیت هستند می‌توانند به بحار ج 57 ص 278 مراجعه بفرمایند. ‏

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:19 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

«گردش آسیا»

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله سلمان را به حضور حضرت فاطمه علیها السلام فرستاد. سلمان علیه السلام گوید: من در منزل ایستادم تا بر فاطمه علیها السلام سلام کنم که شنیدم آن حضرت از درون خانه قرآن می خواند و در بیرون منزل آسیای دستی او خود حرکت می کند بدون اینکه کسی آن را بگرداند.
وقتی سلمان این خبر را به رسول خدا صلی الله علیه و آله رساند پیامبر صلی الله علیه و آله تبسم کردند و فرمودند: ای سلمان خداوند قلب و جوارح دخترم فاطمه را پر از ایمان کرده است تا برای عبادت خداوند فارغ گردد. (1)

«مکالمه در شکم مادر»

وقتی حضرت خدیجه علیها السلام به حضرت فاطمه علیها السلام باردار گردید همواره از درون رحم با مادر سخن می گفت و او را به صبر توصیه می کرد و خدیجه علیها السلام سخن گفتن با حملش را از رسول خدا صلی الله علیه و آله می پوشانید. روزی بر او وارد شد و شنید که خدیجه با فاطمه علیها السلام سخن می گوید. حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمود: ای خدیجه! جبرئیل به من خبر داد که حمل تو دختر است و او نسل پاک و مبارکی است که خدای تبارک و تعالی نسل مرا از او قرار می دهد و از او امامانی بجا می گذارد که بعد از من آنها را خلفای خود در روی زمین قرار خواهد داد . (2)

«سخن با فرشته»

امام صادق علیه السلام فرمودند: فاطمه را محدثه گویند زیرا فرشته ها از آسمان پائین می آمدند و به او ندا می دادند، همانگونه که به مریم دختر عمران ندا داده می شد و می گفتند : «یا فاطمه، خداوند تو را برگزید و پاک گردانید و بر زنان جهانیان برگزید. ای فاطمه پروردگار خود را اطاعت نما و سجده و رکوع کن».
پس حضرت فاطمه سلام الله علیها با فرشته ها سخن می گفت و آنها با او سخن می گفتند. (3)

پی نوشت:

1. دلائل الامامه ص 48.
2. بحارالانوار ج 43 ص 2.
3.بحارالانوار ج 43 ص 78

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:17 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

چکیده

گرچه در شناخت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (س) وارد شده که مردم از معرفت آن بانو محروم اند : « فطموا عن معرفتها » (1) لکن بهترین روش شناخت آن حضرت تحلیل ثقلین یعنی قرآن کریم و سنت معصومین (ع) است که می شود شناخت اجمالی از آن حقیقت الهی داشته باشیم :« ما لا یدرکه کله لا یترک کله».
سخن از شخصیتی است که طلوع و غروب عمر ظاهری ایشان مقارن با آغاز و انجام نزول وحی الهی بر پیامبر اکرم (ص) بود. خلق و خوی آن بانوی بزرگوار چون پدرش ، خلق و خوی قرآنی بوده چون پاره تن پیامبر بود، بلکه رشحه ای از حقیقت نبوی و پاره ای از نور محمدی در وجودش جریان داشت.
آیات مباهله و تطهیر و مودت و هل اتی و مخصوصا سوره کوثر سیمای نورانی آن حضرت را نشان می دهد و حکایت از مقام و منزلت کوثر قرآن دارد. همان مظلومه ای که صراحتا در کلام پیامبر (ص) وارد شده که : « فاطمه نزد من محبوب تر است چون اصل درخت رسالت است ». در این مقاله سعی شده است در این زمینه به مطالب فوق پرداخته شود.
کلید واژه ها : کوثر قرآن ، خلق و خوی قرآنی ، اهل البیت (ع) ، انسان کامل ، محبوبیت .

1. همراهی آل البیت (ع) با قرآن کریم

خدای سبحان اوصاف قرآن کریم را برای پیامبر اکرم (ص) و اوصاف آن حضرت (ص) را برای قرآن کریم بیان می کند زیرا هر دو یک واقعیت اند. چون قرآن از پیشگاه خداوند متعال تنزل و پیامبر (ص) نیز از محضر حق تعالی ارسال یافته است. در این زمینه سوره ی اعراف آیه 157 فرموده است:.... و اتبعو النور الذی أنزل معه أولئک هم المفلحون ؛ و یاری او کردند و نوری را که به او نازل شد پیروی نمودند ( یعنی به قرآنی که روشن کننده ی دل های تاریک است عمل کردند )، آن گروه به حقیقت رستگاران عالمند.
در این آیه قرآن ( نور ) با رسول اکرم (ص) نازل شده ، یعنی هر دو از طرف خداوند سبحان نازل شده اند ؛ پس قرآن و انسان کامل هر دو دارای مقام عنداللهی بوده اند و از آنجا تنزل یافته اند. وقتی هر دو «لدی الله» و در مدرسه ی و انٌک لتلقی القرآن من لدن حکیم علیم ( نمل ، 6/27) بودند ؛ ( و ای رسول ما ) آیات قرآن عظیم از جانب خدای حکیم به وحی بر تو القا می شود.
در کریمه ی سوره ی اعراف ملاک معیت را پیامبر قرار داده و فرموده : « به نوری که همراه پیامبر آمده ایمان بیاورید » . آن حضرت انسان کامل است و فرض ندارد که موجودی انسان کامل ، اولین صادر نخستین یا اولین ظاهر باشد و در عین حال معادل یا برتر داشته باشد. قرآن از جلوه های اوست پس شناخت چنین مقامی آسان نیست و وارثان کتاب خدا همان عترت طاهره هستند. و همراهی برای انسان کامل با قرآن همیشگی و جاویدان خواهد بود. بنابر قول فریقین پیامبر اکرم (ص) در اواخر عمرشان ارتباط و همراهی این دو حقیقت را به این گونه بیان فرمودند :
انی تارکم فیکم الثقلین ، احدهما اکبر من الاخر ، کتاب الله حبل ممدود من السماء الی الارض ، و عترتی اهل بیتی ، فانظروا کیف تخلفونی فیهما ؛ (2) من در میان شما دو چیز گرانبها می گذارم، یکی از دیگری بزرگ تر است ، کتاب خدا و ریسمان متصل از آسمان به زمین و دیگری عترت و اهل بیتم، پس مراقب باشید که درباره ی این دو و چگونه جانشینی مرا به جا می آورید.
و یا به تعبیر برخی دیگر از روایات :
انی تارک فیکم الثقلین ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا بعدی کتاب الله و عترتی اهل بیتی و انهما لن یفترقا حتی یردا علی الحوض. (3)
هر کمالی را که قرآن واجد است صاحبان ولایت الهی نیز دارا خواهند بود . رسول اکرم (ص) و امامان (ع) در همه ی مراحل قرآن حضور دارند و بین آنها و همه ی مراحل قرآن هماهنگی بلکه یگانگی وجود دارد.
در حدیث ثقلین نیز به صراحت انسان ها را به تمسک قرآن همانند اعتصام به عترت فرا خوانده است. روایات اهل بیت (ع) عدل و ملازم و همتای قرآن کریم آورده شده است و رجوع به روایات در فهم ظواهر قرآن مایه ی افتراق بین ثقلین و عامل گمراهی قلمداد شده است.
وجود مبارک حضرت وصی امیر المؤمنین (ع) فرموده اند:
وجعلنا مع القرآن و جعل القرآن معنا، لا نفارقه و لا یفارقنا. (4)
پس قرآن کریم به ضمیمه ی روایات اهل بیت (ع) حجت الهی و « تبیان کل شیء » است. حضرت صدیقه ی طاهره فاطمه زهراء (س) به آیات فراوانی از قرآن کریم در خطابه ای که در استرداد فدک ایراد فرموده اند استناد کرده است. آن حضرت پس از حمد و شکر و ثنای ذات اقدس خداوند و شهادت بر توحید و تبیین بسیاری از معارف دین فرموده اند :
کتاب خدا در میان شماست ، امور آن ظاهر ، احکامش درخشان ، نشانه هایش نورانی و هویدا ، نواهی اش آشکار و اوامرش گویاست، لیکن شما آن را به پشت سر افکندید. آیا از کتاب خدا روی برتافته ، از آن اعراض می کنید ؟ آیا داوری غیر قرآن می گیرید و به غیر آن حکم می کنید ؟ ستمکاران جایگزینی برای قرآن برگزینند و هر که آیینی جز اسلام برگزیند از او پذیرفته نخواهد شد... « کتاب الله بین أظهرکم، اموره ظاهره و احکامه زاهره و اعلامه باهره ... » .(5)

2. میلاد و عروج در بستر وحی الهی

هر یک از عترت طاهرین (ع) معادل قرآن کریم هستند. و هر کدام به منزله سور و آیات آسمانی اند که کلام ویژه خداست. لکین حضرت فاطمه (س) خصیصه ای دارد که در دیگر معصومان نبوده و نیست و آن اینکه این بانو ( س) نه تنها معادل قرآن بوده بلکه مصاحب و معاشر و همراه و هم آوای با آن بوده، به طوری که آن حضرت و قرآن با هم از فرا طبیعت به طبیعت آمدند و هم زمان طبیعت را وداع کردند و عمر طبیعی آنها منقطع شد، گرچه حقیقت آنها مخصوصا قرآن برای ابد باقی است ، زیرا عمر گرانمایه آن بزرگورا هر چند کمتر از بیست سال بود و مدت نزول قرآن مجید تقریبا بیست و سه سال بود لیکن اوایل نزول قرآن مجید معراج رسول اکرم (ص) شروع شد که در آن سفر الهی زمینه ی تکون اولی و ریشه انعقاد چیزی که بعدا به صورت نطفه ی حضرت زهرای اطهر(س) ظهور می کرد فراهم شد. یعنی مدتی که از نزول قرآن سپری شد و حضرت متولد نشد برای این بود که مقدمه ی میلاد مسعود آن حضرت به برکت قرآن در معراج فراهم گردد.
سیدة انسیة حوراء
نوریة حانیة عذراء
آن پاکیزه جوهر قدسی که با تجرد قدسیه در هیات انسیه، عالم بشریت را زینت داده، آن حقیقت طاهره خود صورت نفسی کلی و جواد عالم عقلی است که در صورت بشریه بضعه ی حقیقت احمدی و مشرق انوار علوم علوی و سرچشمه ی اسرار مکنونه ی فاطمی است.
حضرت انسیه حوراء فاطمه زهرا (س) ، به تعبیر برخی علماء اهل معرفت :
علی الجوهرة القدسیة فی تعیٌن الانسیٌه صورة النفس الکلیة جواد العالم العقلیة... (6)
مطلب دیگر اینکه هنگامی که قرآن کریم طبق آیه ی سوم سوره ی مائده به نصاب خاص خویش نائل شد : الیوم اکملت لکم دینکم و أتممت علیکم نعمتی.... خورشید وحی عمر نبوی (س) افول کرد ، نوبت ارتحال سریع آن بانوی بزرگوار فرا رسید و طولی نکشید که آن حضرت به بدرقه ی قرآن مجید بار هجرت بست و خاموش شد . و با قدر مجهول و قبر مخفی چنین لیلة القدری از جامعه ی جاهلی عصر خویش که جز لیلة القبر بیشتر نبود، جدا شد و آن را وداع کرد. این چنین عمر ظاهری قرآن ناطق و صامت در آغاز و انجام مقارن با نزول قرآن کریم شروع و با ختم قرآن پایان می پذیرد.

3. خلق و خوی قرآنی

طبق آیه ی 157 سوره ی اعراف :.... واتبعوا النور الذی أنزل معه أولئک هم المفلحون ؛ و یاری او کردند و نوری را که به او نازل شد ، پیروی نمودند ( یعنی به قرآنی که روشن کننده ی دل های تاریک است عمل کردند . ) آن گروه به حقیقت رستگاران عالمند.
عصاره ی اخلاق انسان کامل همانا قرآن کریم است و هر دو از یک جایگاه رفیع تجلی کرده اند با این تفاوت که یکی ارسال شد و دیگری انزال . قرآن کریم در معیت انسان کامل نازل شد نه آنکه انسان کامل در معیت قرآن رسالت یافته باشد.
اگرچه به حسب ظاهر جسمانی و کالبد انسانی وجود مقدس رسول اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) ازجامعه ی بشریت رخت بربسته اند، ولی واقعیت و حقیقت آن وجود اقدس تا ابد نیز در میان جوامع انسانی باقی خواهد بود. زیرا حقیقت و واقعیت وجود پیامبر اکرم (ص) فرزندش حضرت صدیقه ی طاهره (س) همان قرآن کریم است ، قرآنی که سراسر نور هدایت است و چراغ مبین الهی را در مسیر استکمال انسان ها همواره بر می افروزد و راه را از بیراهه نشان می دهد .
فیض نخست و خاتمه ، نور جمال فاطمه
چشم دل از نظاره ، در مبدأ و منتهی کند
خداوند متعال در آیه ی کریمه ی 15 سوره ی مائده می فرماید : قد جاءکم من الله نور و کتاب مبین ؛ همانا از جانب خدا برای هدایت شما نوری عظیم ( و رسولی بزرگ ) و کتابی ( چون قرآن ) به حقانیت ، آشکار آمد. خداوند متعال با آن کتاب هر کسی را که در پی رضای خشنودی او راه سلامت پوید ، هدایت می کند.
وجود مبارک حضرت زهرا (س) نیز در فقره ای از خطبه ی فدکیه فرموده اند :
کتاب الله الناطق و القرآن الصادق و النور الساطع و الضیاء اللامع ، (7) کتاب ناطق الهی، قرآن راستین ، نور درخشان و چراغ تابناک است. دیدگاهش روشن ، اسرارش آشکار و ظواهرش درخشان.
اینکه در کلمات حضرت زهرا (س) درباره ی قرآن کریم آمده :« نور الساطع و الضیاء اللامع » ، در خطبه ای از نهج البلاغه نیز درباره ی عارف بحق و مؤمن واقعی حضرت فرموده اند :
و برق به لامع کثیر البرق (8)؛ و برای او درخشنده پر نور درخشید ( درجه ی بلند توحید و خداشناسی را دریافت).
مرحوم مولی محمد نقی مجلسی در روضة المتقین گفته اند که :
خلق پیامبر ، همان قرآن است پس سزاوار آن است که در قرآن تدبر نماییم. (9)
اینکه خٌلق پیامبر طبق نقل برخی از همسران پیامبر اعظم (ص) قرآنی بود :« کان خلقه القرآن » پس سزاوار آن است که در قرآن تدبر نماییم. چون خداوند متعال پیامبر خویش را ستایش می کند که تو به خلق بزرگ هستی : و انک لعلی خلق عظیم ؛ ( قلم ، 4/68) تو صاحب اخلاق عظیم و برجسته ای هستی .
خلق از ماده خلقت از نظر تمامی اهل لغت به معنای سجیه است ، سجیه هم به معنای صفاتی است که از انسان جدا نمی شود و همچون خلقت و آفرینش انسان می گردد.
عظیم ، نشانگر کمال و بی مانندی این صفت است زیرا هیچ پیامبری به چنین صفتی توصیف نشده است. این گویای آن است که خلق و خوی پیامبر (ص) عجین با شخصیت و سرشت آن حضرت بود. وقتی خلق و خوی نبی مکرم اسلام (ص) قرآنی باشد آیا ممکن است پاره ی تن او خلق و خوی قرآنی نداشته باشد ؟ پس : « کانت خلقه القرآن ».
خود حضرت رسول (ص) فرموده اند :
فاطمة بضعة منّی ، یسرنی ما یسرها و یغضبنی ما یغضبها .(10)
و یا در حدیث دیگر که پیامبر (ص) فرمودند :
فاطمه بضعة منّی من سرّها فقد سرنی و من سائها فقد سائنی
و در برخی روایات : فاطمه بضعة منّی یؤذینی ما یؤذیها ؛ (11)
فاطمه پاره تن من است ، کسی که او را شاد کند مرا شاد نموده و کسی که به او بدی کند به من بدی کرده است.
شاید به خاطر این گونه احادیث بوده که برخی از علمای اهل معرفت گفته اند :
بضعة الحقیقة النبویة ؛(12) بضعه یعنی پاره ی او، پاره ای از گوشت، گر چه حضرت پاره تن رسول اکرم (ص) هستند ، که هر فرزندی پاره ی تن پدراست ، لکن این حدیث شریف روشنگر حقیقت دیگری است یعنی وجود مقدس حضرت زهرا (س) رشحه ای از حقیقت نبوی و پاره ای از نور محمدی است.
مطلع نور ایزدی مبدأ فیض سرمدی
جلوه او حکایت از خاتم انبیاء کند (13)

4. آگاهی به همه مدارج قرآن

همان گونه که پیامبر (ص) همه ی علوم و معارف قرآن را واجد است و شناخت او بدون شناخت همه ی مراحل قرآن ، خصوصا مرحله ی ام الکتاب آن ، میسر نیست و اقتدا کردن به آن حضرت بدون شناخت وی ممکن نیست، ائمه اطهار (ع) خصوصا حضرت زهرا (س) نیز همه ی علوم و معارف قرآن را واجد اند. به تعبیر علمای اهل معرفت انسان کامل اند.
این ذوات مقدس ، نگاران مکتب نرفته و مسأله آموز بشریت اند. وجود مبارک « ام ابیها » غیر از وحی پدر بزرگوارش کتاب و کتیبه و استادی ندیده بود. و از اخبار غیبی مطلع و دارای دانش شهودی و علم لدنی شده و ملقب به لقب « محدثه » می شود و صاحب مصحف فاطمی می گردد. بیان مطلب این است که محدث کسی است که بدون اینکه پیامبر باشد،ملائکه با او صحبت می کنند. (14)
امیر المؤمنین و ائمه معصومین (ع) محدث بوده نه اینکه نبی باشند و این خصوصیت از ویژگی های آنان و منحصر به آن بزرگواران نیست، بلکه حضرت فاطمه (س) دختر بزرگوار رسول اکرم (ص) نیز محدثه بودند. (15) در فقره ای از زیارت آن حضرت آمده است :« السلام علیک ایتها المحدثه العلیمه » (16) یعنی سلام بر تو ای همراز فرشته و دانا.
از جمله روایاتی که در این زمینه وارد شده روایتی است که از امام ملک و ملکوت حضرت امام صادق (ع) می باشد. راوی درباره ی مصحف فاطمه سوال می کند حضرت (ع) مدتی طولانی سکوت می کنند و بعد می فرمایند :
شما از هر چه که می خواهید جست و جو و سوال می کنید. حضرت فاطمه (س) بعد از حضرت رسول خدا (ص) هفتاد و پنج روز زنده بود و به خاطر از دست دادن پدر غم واندوه شدیدی بر حضرتش وارد شده بود جبرئیل نزد او آمده و او را دلداری و تسلیت می داد خاطرش را خوش و وی را از جایگاه و حالات پدر مطلع می ساخت. رویدادهای آینده را که نسبت به فرزندان آن حضرت اتفاق می افتاد بیان می داشت، حضرت علی (ع) آنها را می نوشت و این نوشته ها به صورت مصحف فاطمه در آمد. (17)
حامل سر مستسر، حافظ غیب مستتر
دانش او احاطه بر دانش ما سوا کند
همان طوری که طبق برخی روایات ، قرآن کریم تشبیه به خورشید و ماه شده، چون چشمه ای جوشان و جویباری پر آب است و هر روز آب تازه ای از آن می جوشد و معارف ناپیدایش آشکار می گردد، انسان کامل نیز طبق برخی روایات ماه تابان و چشمه جوشان فیض الهی است.(18)
تشبیه به چشمه سار جوشنده برای آن است که اساسا فلسفه وجودی معصوم (ع) خیر و برکت و افاضه است. زیرا فیض، تجلی دائمی حق تعالی و منبع جمیع علوم و معدن تمام اسرار عالم است. اما قرآنی که اسرار نظام هستی است و هر کسی به هر اندازه که از قرآن فرا گرفته به همان اندازه قرآنی می شود. کتابی که عصاره حقایق بی کران جهان هستی است، سفره رحمت رحیمیه الهیه است که فقط برای انسان گسترده شده است. طعام این سفره غذای انسان است ؛ که به ارتزاق آن متخلق به اخلاق ربوبی می گردد و متصف به صفات ملکوتی می شود و مدینه فاضله تحصیل می کند و هیچ کسی از کنار این سفره، بی بهره بر نمی خیزد. قرآنی که تا انسان متصف به اوصاف آن نباشد، نمی تواند آن را بشناسد و آیاتش به تعبیر حضرت سید الساجدین (ع) خزائن الهی است هر اندازه که فرا گرفتید به همان اندازه قرآنی می شوید :
آیات القرآن خزائن فکلما فتحت خزانة ینبغی لک ان تنظر ما فیها ... (19)
حال با این اوصاف چه سخن لطیفی از وجود مقدس کوثر قرآن حضرت صدیقه طاهره (س) رسیده است در فقره ای از تعقیب نماز ظهر فرموده اند :
والحمدلله الذی لم یجعلنی جا حدا لشی ء من کتابه و لا متحیرا فی شیء من امره. (20)
در مقام حمد، شکر و سپاسگذاری حق می فرمایند که خدای سبحان مرا در فهم حقایق و اسرار آیات قرآن در هیچ مرحله ای معطل نگذاشت . این مقام انسان کامل است که اسرار عالم را به او عنایت کرده اند.
عین معارف و حکم، مجد مکارم و کرم
گاه سخا ، محیط را قطره ی بی بها کند
این ادعای بزرگ را کسی دارد که پدر بزرگوارش « رحمة للعالمین » درباره اش فرموده اند :
خداوند قلب دخترم فاطمه و اعضای بدنش را مملو از ایمان قرار داده و آن چنان ایمان در دلش نفوذ کرده که برای عبادت خدا خود را از همه چیز فارغ ساخته است. (21)
و در جایی دیگر پاره ی تنش را چنین معرفی فرموده است :
دخترم فاطمه در محراب عبادت در برابر خدای متعال می ایستد، نورش برای فرشتگان آسمان می درخشد همچنان که ستارگان برای اهل زمین درخشندگی می کنند و خدای متعال به فرشتگان خطاب می کند:« ای ملائکه من به بنده ام و سرور بندگانم فاطمه نگاه کنید چگونه در برابر من ایستاده است و از خوف من بدنش می لرزد و با تمام وجودش به پرستش من ایستاده است . شما را گواه می گیرم که شیعیان و پیروانش را از آتش جهنم در امان قرار دادم. (22)

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:13 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

سیمای فاطمی در قرآن کریم:

مهم ترین عنصر معاصر برای بانو ملک و ملکوت، اسوه و الگوی مردان سالک کوی ولا، و زنان سالک کوی صفا حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا (س) همانا کلام خداست و نام و یاد آن حضرت در بسیار از مواضع حساس قرآن حکیم مطرح شده است ، لذا به عنوان نمونه به برخی از آیات اشاره می شود :
1. آیه مباهله ، خداوند متعال در سوره ی آل عمران آیه ی 61 فرموده اند : فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من العلم فقل تعالوا ندع أبناءنا و أبناءکم و نساءنا و نساءکم و أنفسنا و أنفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله علی الکاذبین ؛ پس هر کسی با تو درباره عیسی در مقام مجادله بر آید، بعد از آنکه به وحی خدا به احوال او آگاهی یافتی ، بگو: بیایید ما و شما بخوانیم فرزندان و زنان و نفوس خود را تا با هم به مباهله برخیزیم ( یعنی در حق یکدیگر نفرین کرده و در دعا و التجاء به درگاه خدا اصرار کنیم ) ، تا دروغگو و کافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.
بعد از فتح مکه در سال نهم هجری گروه های زیادی از مناطق دور و نزدیک برای پذیرش اسلام و یا بحث و مناظره به حضور رسول خدا (ص) می آمدند، به همین جهت آن سال را «عام الوفود» یعنی سال ملاقات گروه ها و هیأت های گوناگون با رسول اکرم ( ص) نام نهاده اند.
یکی از آن گروه های دارای تعصب خاص مذهبی مسیحیان نجران بودند ،که تشریفات ، زرق و برق و شکوه و جلال مادی آنان به گونه ای بود که برخی تازه مسلمان شده های ساده اندیش در حالی که شگفت زده بودند می گفتند: اینان عجب مردان متمدنی هستند. (1)
در این آیه ، مباهله پیامبر اکرم (ص) با گروه مسیحیان نجران مطرح شده است. و تعبیر « نساءنا » در آیه ی مورد بحث زنانی است که در عرف فرزندان قرار گرفته اند نه زن در مقابل شوهر، بنابراین یا منظور مطلق زن است یا خصوص دختر. افزون بر شواهد قرآنی ، در بسیاری از کتب اهل سنت در تفسیر این آیه و بیان آنچه در خارج واقع شده ، آمده است که رسول خدا (ص) در مقام امتثال «نساءنا » حضرت زهرا (س) را به صحنه ی مباهله آورده اند.
مرحوم علامه طباطبایی ( ره) در ذیل آیه فرموده اند :
اگر اشکال شود که آیه نمی تواند درشأن فاطمه و حسنین (ع) نازل شده باشد ، برای اینکه لفظ جمع وقتی استعمال می شود که حداقل سه عدد مصداق داشته باشد و کلمه «نساء » بر یک تن ( فاطمه (س) ) صادق نیست و کلمه « ابناءنا » در مورد حسنین (ع) که دو تن هستند استعمال نمی شود. و همچنین استعمال کلمه « انفسنا » بر یک تن ( علی (ع) ) صحیح نیست. پاسخش این است که صدق کلام موقوف بر متعدد بودن ابناء و بسیار بودن نساء و انفس نیست چون گفتی : مقصود نهایی از این نفرین این است که یکی از دو طرف با همه ی نفراتش از صغیر و کبیر و مرد و زن برای همیشه هلاک گردد.
مفسرین هم اتفاق دارند و روایات هم متفقند ، تاریخ هم موید است که رسول خدا (ص) وقتی برای مباهله حاضر می شد احدی به جز علی (ع) و فاطمه و حسنین (ع) را با خود نیاورد. پس از ناحیه آن جناب کسی حضور به هم نرسانید مگر دو نفس و دو ابن و یک زن و با آوردن اینان رسول خدا (ص) امر پروردگارش را امتثال نمود. (2)
امام کاظم (ع) بعد از قرائت آیه مباهله فرمودند :
کسی جز علی ، فاطمه ، حسن و حسین (ع) ادعا نکرد که پیامبر (ص) در مباهله ی با نصارای نجران او را زیر یک کساء داخل کرد. پس تأویل «أبناءنا » حسن و حسین (ع) است ، چنانکه تأویل «نساءنا » فاطمه و تأویل « انفسنا » علی بن ابی طالب (ع) است. (3)

به تعبیر عالم فرزانه علامه حسن زاده ی آملی :

منقبت و فضیلت آل عباء که اصحاب کسایند بدین عنوان از آیه مبارکه مباهله است که متن قرآن است و انکار آن انکار آنان است... (4)
آن امر « کساء» و اصحاب آن در «یوم مباهله » آن چنان چشم گیر بود که حتی زمخشری در تفسیر کشاف در ذیل آیه مذکور از عایشه قضیه کساء را نقل کرده ، او با این که خود از اهل کساء نبود و پدرش و خویشانش هم از جمله آنان نبودند تمام خصوصیات کساء و نحوه ورود و ترتیب اصحاب کساء را اظهار داشته است.
پس در نتیجه می توان از کلمه « ابنائنا » هم معنای « انفسنا » را فهمید. زیرا با کلمه « ابنائنا » می شود استظهار کرد که کلمه « نساءنا » شامل دختر هم می شود. زیرا در چند مورد این دو کلمه در کنار هم قرار گرفته و منظور از «نساءنا » خصوص زن به معنای همسر نیست بلکه قدر متیقن آن دختر است، لذا در این آیه نظیر آیه ی 4 سوره ی قصص شمول کلمه « نساء» نسبت به دختر کاملا صحیح و بدون مانع است ، چنانکه شأن نزول ، آن را تأیید می کند.
2. آیه ی تطهیر: خداوند متعال در سوره ی احزاب آیه ی 33 فرموده است :
انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا؛ خدا چنین می خواهد که رجس را از شما خانواده ی نبوت ببرد و شما را از هر عیب پاک و منزه گرداند. ( ذیل آیه موافق اخبار شیعه و اهل سنت راجع به شخص پیغمبر و علی و فاطمه و حسنین (ع) است و اگر راجع به زنان پیامبر بود بایستی ضمیر مونث ذکر شود و به سیاق جمل صدر آیه باشد ) این آیه از جمله آیاتی است ک مجادله های کلامی فراوانی را به همراه داشته است. زیرا شیعه با اشاره به متن آیه و نیز روایات شأن نزول، بر امامت و عصمت اهل بیت (ع) و نیز اختصاص اهل بیت به خسمه ی طیبه استدلال کرده است. (4)
این آیه در منقبت و ستایش اهل بیت است با اینکه جزء آیه است ولی به تعبیر علامه طباطبایی (ره) ما هیچ دلیلی نداریم که جمله : انما یرید الله ، همراه این آیات نازل شده بلکه از روایات استفاده می شود که این بخش جداگانه نازل شده است ولی هنگام گرد آوری قرآن در کنار هم قرار داده شده است، حتی در یک روایت هم نیامده که این آیه در ضمن آیات زنان پیامبر نازل شده است. (5) در بسیاری از احادیث آمده که پیامبر (ص) علی و فاطمه ، حسن و حسین (ع) را زیر کساء ( پوششی ) قرار داد و آیه تطهیر نازل شد، البته دربرخی از این احادیث آمده که رسول خدا (ص) پس از نزول آیه ، آنان را جمع کرد و بر آنان کسایی قرار داد و فرمود: « اللهم هولاء اهل بیتی » ، این روایات، به حدیث کسا شهرت یافته اند. (6)
3. سوره ی انسان ، در آیات 7-8 حق تعالی فرموده است :
یوفون بالنذر و یخافون یوما کان شره مستطیرا. و یطعمون الطعام علی حبه مسکینا و یتیما واسیرا؛ بندگان نیکو به عهد و نذر خود وفا می کنند و از قهر خدا در روزی که شر و سختی اش همه ی اهل محشر را فرا می گیرد، می ترسند و هم بر دوستی او (یعنی خدا ) به فقیر و اسیر و طفل یتیم طعام می دهند.
سیاق آیات اول سوره انسان درباره مومنین است که قرآن مجید نامشان را ابرار خوانده و از پاره ای کارهایشان یعنی وفای به نذر و اطعام مسکین و یتیم و اسیرشان خبر داده. ایشان را می ستاند و وعده ی جمیلشان می دهد.
شأن نزول این آیه نیز همین قضیه ای است که در خارج واقع شده نه اینکه بخواهد یک قضیه فرضی را جعل کند آن گاه آثار خوب آن را بر شمرده و کسانی را که آنچنان عمل کنند وعده جمیل بدهد.
مرحوم علامه طباطبایی (ره) در ذیل آیات فوق از تفسیر کشاف نقل می کنند که ابن عباس گفته است :
وقتی حسنین بیمار شدند و پیامبر (ص) با عده ای به ملاقات آنها آمدند برخی به حضرت امیر المومنین پیشنهاد نذر را کردند حضرت علی و فاطمه و فضه خادمه نیز نذر کردند اگر بهبودی کودکان حاصل شد سه روز روزه بگیرند. بچه ها بهبودی یافتند و اثری از کسالت باقی نماند.
بعد از بهبودی ، حضرت امیر المؤمنین (ع) از شخصی یهودی ، سه من جو قرض کردند و حضرت زهرا (س) آن را خمیر کردند، پنج قرص نان را به عدد افراد خانه پخت کرد و جلو آنها گذاشت. در همین بین سائل وارد شد و سلام کرد و گفت : مرا طعام دهید تا خدا شما را از مائده های بهشتی طعام دهد. افطار خود را به او دادند. آن شب نیز جز آب چیزی نخوردند با شکم خالی نیت روزه کردند. هنگام افطار روز دوم اطعام را جلو خود قرار دادند. یتیمی بر در سرای ایشان آمد و غذا خواست و غذایشان را به او دادند و جز آب چیزی نخوردند و با شکم خالی نیت روزه کردند. درشب سوم اسیری آمد همان عمل انجام شد. ( آنچه از برخی روایات مشخص می شود این است که اسیر کافر بوده چون در مملکت اسلامی اسیر مسلمان معنا ندارد ).
صبح روز چهارم حضرت علی (ع) همراه امام حسن و امام حسین (ع) نزد پیامبر (ص) آمدند، پیامبر بچه ها را با آن وضعیت دیدند. فرمود: چقدر بر من دشوار است که شما را این گونه ببینم ، آنگاه یا علی (ع) وارد خانه فاطمه شد او را در محراب یافت ، از شدت گرسنگی چشمانش گرد شده بود. ناراحت شد. در همین حین جبرئیل با سوره دهر نازل شد. و فرمود: « خدا تو را در داشتن چنین اهل بیتی تهنیت می گوید ، آن گاه سوره را قرائت کرد». (7)
وحی نبوتش نسب ، جود و فتوتش حسب
قصه ای از مرو تش ، سوره هل اتی کند
دامن کبریای او ، دست رس خیال نی
پایه ی قدر او بسی ، پایه بزیر پا کند
لوح قدر بدست او، کلک قضا بمشت او
تا که مشیت الهیه ، چه اقتضا کند
4. آیه مودت ، خداوند متعال در سوره ی شوری آیه ی 23 می فرماید : قل لا أسألکم علیه أجرا الا المودة فی القربی ؛ ( ای رسول ما ) به امت بگو: من از شما اجر رسالت جز این نخواهم که مودت و محبت مرا در حق خویشاوندان منظور دارید. مزد رسالت ، «مودت قربی » است. این موضوع در آیه ی مذکور آمده و از همین رو آن را «آیه ی مودت » یا « آیه ی قربی » گفته اند. روایات و مفسران شیعه مقصود از « قربی » را خویشاوندان و نزدیکان پیامبر (ص) دانسته اند. (8) به گفته ی طبری ، در بسیاری از روایات اهل سنت، « قربی » به نزدیکان پیغمبر (ص) تفسیر شده است و او خود نیز همین نظر را بر می گزیند و برخی از این روایات را نقل می کند.(9) سیوطی نیز روایاتی را در این زمینه آورده است . (10) محبت عترت طاهرین که اجر پیامبری رسول اکرم (ص) قرار گرفت به سود محبان است نه به نفع محبوب و نه بر سود پیامبر (ص) . محبت اصلی وقف محب اصیل و محبوب اصلی است و آن حب خدا به ذات خویش می باشد ، که از آن به « المحبة الاصلیة » (11) یاد می شود. و دوستی اهل بیت (ع) به دستور همان محبوب محض تنظیم و تدوین شده است. پس چیزی که به نام « مودت قربی » در اجر رسالت مطرح است نفع مستقیم آن به خود مردم بر می گردد چون آنان چراغ های هدایت و کشتی های نجات امت هستند.
کسی از این نور بهره می گیرد یا بر این کشتی سوار می شود که به آنان علاقه مند باشد ، اما کسی که به آنان مودت و علاقه ندارد نه تنها از نورشان بهره نمی گیرد بلکه تلاش می کند تا این جلوه ای فانی نشدنی را خاموش سازد.
بنابراین اهل بیت نبی اکرم (ص) به تبعیت از خود آن حضرت هیچ گونه چشم داشتی از دست و دهان مردم نداشته تا به آنان پاداش دهند یا از آنان تشکر کنند، چنان که به تصریح قرآن کریم ، سایر انبیاء (ع) نیز چنین بودند.(12)
هر نبیی گفت با قوم از صفا
من نخواهم مزد پیغام از شما
من دلیلم ، حق شما را مشتری
داد حق ، دلالیم هر دو سری (13)
پس اینکه قرآن کریم به مودت « ذوی القربی » توصیه کرده و آن را اجر رسالت رسول گرامی (ص) قرار داده است از آن حضرت (ص) سؤال شد : « اقربای تو که در این آیه ، مودت و دوستی آنان واجب شد ، چه کسانی هستند ؟ فرمود: علی ، فاطمه و دو پسرشان». (14)
5. سوره کوثر، بسم الله الرحمن الرحیم. انا اعطیناک الکوثر. فصل لربک وانحر ، ان شانئک هو الأبتر ؛
به نام خداوند بخشنده مهربان ، ( ای رسول گرامی ) ما تو را کوثر بخشیدیم، پس تو هم ( به شکرانه ی آن نعم ) برای خدا به نماز و قربانی ( و مناسک حج ) بپرداز. که محققا دشمن بدگوی تو (عاص بن وائل ) مقطوع النسل ( و نسل تو تا قیامت به کثرت و عزت باقی ) است.
در کریمه ی « انا اعطیناک الکوثر» فعل ماضی « اعطیناک » دال بر تحقق وقوع کوثر است و کوثر بر وزن فوعل صیغه ی مبالغه است، و آن جویی است در بهشت که جمیع چشمه های بهشت از آن جاری می گردد. انهار بهشت که در قرآن آمده است کوثر خاص رسول خداست. فاطمه معصومه (س) آن کوثری است که همه ی انهار علوم و معارف از آن کوثر جاری است وعالم را این شجره ی طیبه طوبای ولایت فرا گرفته است. (15)
6.برخی معانی کوثر قرآن کریم
سخن از شخصیتی است که چهره ی تابناک زهره ی آسمان و زهرای زمین است. وجودی که عرش و فرش ، فرش هستی اوست و چهره ای که ثمره ی نتیجه ی هستی است، شاگرد پیامبری که تعلم همه آنچه را از طریق وحی نبوی می شنید مشتاقانه فرا گرفته و تمام همّ خود را در حفظ و نگهداری آن علوم آسمانی به کار می برد و هیچ چیزی را در برابر و معادل آن نمی دانست ، حتی حاضر بود از دو فرزندش حسنین بگذرد و از کلام سماوی و ندای ملکوتی دست برندارد :« فانها تعدل عنی حسنا و حسینا » . (16) ولادت او به عنوان کوثر در کوچک ترین سوره قرآن کریم به حبیب خدا رسول اکرم (ص) عطا شد. غالب مفسران در معنای حقیقی کوثر اختلاف کرده اند و معنای متعددی را برای آن ذکر کرده اند:
بنابراین نقل امین الاسلام طبرسی (17) کلمه ی « کوثر » را بر وزن « فوعل » به معنای چیزی می داند که شأنش آن است که کثیر باشد و کوثر به معنای خیر کثیر است.
علامه طباطبایی (ره) در تفسیر المیزان در ذیل آیه کریمه می فرماید:
برخی این معانی را گفته اند : 1.نهری است در بهشت ؛ 2. حوض خاص رسول خدا (ص) در بهشت یا در محشر ؛ 3. اولاد رسول خدا(ص) ؛ 4. اصحاب و پیروان ایشان تا روز قیامت ؛ 5. علمای امت اسلامی ؛ 6. قرآن و فضائل بسیار آن؛ 7. مقام نبوت ؛ 8. تیسیر قرآن و تخفیف شرایع و احکام ؛ 9. دین اسلام ؛ 10. توحید ؛ 11. علم و حکمت ؛ 12. فضائل رسول خدا (ص) ، 13. مقام محمود؛ 14. نور قلب شریف رسول خدا (ص).
صاحبان دو قول اول به بعضی از روایات استدلال کرده اند و باقی اقوال هیچ دلیل ندارد . (18)
اما اقوال دیگری که در معنای کوثر وارد شده عبارت است از :
1. مقصود قرآن باشد که در آن خیر کثیر است. 2. مقام شفاعت است که به حضرت رسول (ص) اعطا شده است. 3. کثرت افراد مسلمین ، 4. بلندی نام مبارک حضرت (ع)، 5. خصوص علم است که در آن خیر کثیر می باشد ، 6. خصوص خلق و خوی نیکوست ، 7. خصوص سوره کوثر که با کوچکی خود، معجزه باهره است و مشتمل بر اخبار به غیب است که دشمنی رسول اکرم (ص) پایدار نخواهد بود. 8. خصوص کثرت ذریه. مقصود یک فردی که از او کثرت حاصل می شود. (19)
ای پاره ی پیکر پیمبر
پسر هم مادر و هم خجسته دختر
ای دختر بهترین پدرها
وی مادر برترین پسرها
ای همسر شاه شهسواران
نفس نبوی و روح قرآن
وی خلقت تو بزرگ آیت
پیوند نبوت و ولایت
ای گنج هزار گونه گوهگر
وی خوانده تو را خدای کوثر
نسل تو نگاهبان دین است
بر تاج تو یازده نگین است
عمر پسر تو جاودان باد
بر عالمیان نگاهبان باد (19)
7. کوثر قرآن ، محبوب رحمة للعالمین
از دیدگاه پیامبر اکرم (ص) حضرت زهرا (س) محبوب ترین و حضرت علی (ع) عزیزترین فرد نزد ایشان هستند. چرا که قلب مطهر خاتم الانبیاء (ع) در نشئه مثال و نزول، میزبان فرشته ی وحی است و در نشئه عقل و عروج هم ، میهمان الهی را دست دارد و چون اهل بیت (ع) مظاهر اسمای حسنای خداوند سبحان هستند، محبوب آن حضرت خواهند بود. هنگامی که حضرت وصی ، امیر المؤمنین (ع) از آن حضرت (ص) پرسید :
أینا احب الیک ؟ انا او هی ؟ قال : هی أحب الی و أنت أعزّ علیّ ؛ (20) کدام یک از ما نزد شما محبوب تریم، من یا فاطمه ؟ حضرت فرمود: فاطمه محبوب تر است و تو عزیزی .
زیرا هر کدام به نوبه ی خود مصداق کوثرند که خدای سبحان به پیامبر اکرم (ص) فرمود و کوثری که عطای ویژه الهی است هم محبوب است و هم عزیز.
پرتو حسنت گرفته هر دو جهان لیک
چشمه ی خورشید را نبیند خفاش
اما عزیز یا به معنای پیروزمند است و یا به معنای نیرومند و یا خدای که همتا نداشته باشد، و خدای تعالی عزیز است به معنای اول که پیروز است بر همه ی اشیاء و قاهر است بر آنها و همه ی سلسله وجود مسخر امر اوست. در فقره ای از دعای سحر آمده است :
اللهم انی اسئلک من عزتک باعزها، و کل عزتک عزیزة، اللهم انی اسئلک بعزتک کلها؛ بار الها از تو سؤال می کنم به عزیزترین عزتها، و همه ی عزت تو عزیز است ، بار الها از تو سؤال می کنم به همه ی عزتت.
حضرت امام خمینی (ره) در شرح این فقره فرموده اند:
خدای تعالی عزیز است زیرا او واجب الوجود فوق بی نهایت است به نیرویی و بی نهایت و در دایره ی وجود جز او نیرومند نیست و نیروی هر نیرومند سایه ای از نیروی او و یکی از درجات نیروی اوست، و موجودات از آن جهت که فانی در اویند و وابسته ی به اویند و به جنبه ی «یلی الربی » که دارند نیرومندند و اما از آن جهاتی که به خود نسبت دارند و از جنبه ی «یلی الخلق » ضعیف ناتوانند... (21)
مراد از عزیزترین عزت آن است که در میان اسماء خداوند آنچه ظهور غلبه و قهریت در آن بیشتر و تمام تر باشد مانند: واحد و قهار...
پس انسان کامل ائمه اطهار (ع) مظاهر اسمای حسنای خداوند سبحان هستند.
مطلب دیگر اینکه از مهم ترین راه های جلب محبت خدا، ارتباط با رسول اوست. چون او محبوب خداست و شاید بتوان گفت ، سایر محبت های خدا در ذیل محبتی است که به این محبوب خاص دارد. ذکر و یاد خداوند از محبت به او نشأت می گیرد پس هر اندازه محبت به خدا بیشتر باشد یاد او بیشتر بر روان انسان سیطره پیدا می کند. دلخوشی ، طراوت و شادابی دل محبان الهی به آن است که زندگی را با محبت به خدا سپری کنند، بزرگ ترین لذت محب در این است که احساس کند محبوبش از او خشنود است.
و اما اینکه انسان کامل متمم به محبت الهی حق تعالی است و جز مظاهر جلال و جمال الهی را دوست نخواهد داشت چون از آن جهت است که جامع همه ی کمال های امکانی است مظهر تمام اسماء است این هماهنگی را بهتر از دیگر موجودها ارائه می دهد. اگر وجود مقدس نبی مکرم اسلام «رحمة للعالمین » در جریان جنگ احد با تحمل همه رنج ها پیشنهاد نفرین به مشرکان را رد کرد و فرمود: من به منظور لعن مبعوث نشدم بلکه برای دعوت به حق و نشر رحمت به بعثت رسیده ام. (22) وجود مقدس مریم کبری حضرت فاطمه زهرا (س) نیز که «بقیّة النبوة » و « امّ ابیها » بودند ، در جریان فدک با تحمل همه رنج ها و شدائد که منجر به شهادت ایشان شد از نفرین کردن مردم خودداری کرد.
نامگذاری حضرت به ام ابیها از طرف پیامبر اعظم (ص) شاید این بوده که حضرت رفتار پدرشان را داشته که فرزند نسبت به مادرش دارد و همچنین او نیز با حضرت رسول رفتار مادرانه داشته ولی مادری دلسوز که جراحات و زخم ها را مرهم می گذاشت و دردها و رنج هایش را کاهش می داد و هر گونه عاطفه و دلسوزی و انس و محبتی که فرزند از مادرش احساس می کند آن حضرت آنها را در فاطمه می یافت و گویا او مادرش بود. پیامبر دخترش را به «ام ابیها» خطاب می فرمودند و با توجه به اینکه زنان پیامبر را « ام المؤمنین » می نامند و خیال نشود که آنها مهم ترین زنان روی زمین هستند حتی از پاره تن پیامبر برتر اند، برای دفع این توهم حضرت دخترش را ام أبیها نامیدند و معنای لطیف تر این است که مادر هر چیز اصل و اساس او است چنان که اهل لغت به این معنا تصریح کرده اند: مانند: ام القوم، ام الکتاب ، ام القری و... . لذا ممکن است گفته شود که مقصود آن حضرت از این کنیه آن بوده که دخترم فاطمه اصل درخت رسالت و ریشه اساس نبوت است ، چنانکه باقر العلوم (ع) فرمودند:
شجره طیبه رسول خدا (ص) ساقه اش علی (ع) و ریشه درخت فاطمه (ص) و میوه اش فرزندان او و شاخ و برگش شیعیان آن حضرتند. (25)
شریفة حبیبة محرمه
صابرة سلیمة مکرمه
حبیبة الله و بنت الصفوه
رکن الهدی و آیة النبوه

پی نوشت:

1. مستدرک الوسائل ، 11 / 210 ، ح 24.
2. المیزان ، 3 / 225.
3. بحار الانوار، 48 / 128.
4. شرح فصوص حکمه عصمیه فی کلمه فاطمیه / 198.
5. مجمع البیان ، 8 / 559.
6. المیزان ، 16 / 311.
7. دائره المعارف قرآن کریم ، 1 / 424.
8. تفسیر کشاف ، 4 / 670.
9. تفسیر نور الثقلین ، 4 / 572.
10. جامع البیان ، 25 / 31.
11. الدر المنثور، 7 / 348.
12. اصطلاحات کاشانی / 78.
13. ادب فنای مقربان، 1 / 162.
14. مثنوی معنوی ، دفتر دوم، بیت 574.
15. تفسیر کبیر ، 27 / 167.
16.شرح فص حکمه عصمتیه / 265.
17. سرچشمه اندیشه ، 2 / 102، به نقل از دلائل الامامه / 66.
18. مجمع البیان ، 10 / 835.
19. المیزان ، 20 / 370.
20. تفسیر سوره ی کوثر ، فصلنامه ی بینات ، ش 3، سال اول ، ص 14.
21. شرح فص حکمه عصمتیه فی کلمه فاطمیه / 2-361.
22. اعیان الشیعه ، 1 / 307.
23. ترجمه شرح دعای سحر / 134.
24. بحار الانوار، 11 / 298.
25. مجمع البحرین ، ماده شجر.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:12 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

چرا امام علی بعد از شهادت همسرشان حضرت فاطمه چاه را برای درد دل انتخاب کرد چرا سر را داخل چاه می کردند می توانستند درختهای نخلستان ،زمین و خیلی چیزهای دیگر را برای درد دل انتخاب کنند.
جواب: یکی از یاران علی(علیه السّلام) میثم تمار است. میثم از کسانی است که مورد عنایت خاص حضرت علی(علیه السّلام) بود. علی(علیه السّلام) اسراری را برای او فاش ساخته بود. به عنوان مثال، روزی حضرت علی(علیه السّلام) به میثم فرمود: تو را بعد از من می گیرند، دار می زنند، در چوبه دار تو را می زنند، روز سوم دار از بینی و دهان تو خون می ریزد و موهای صورتت با آن خون آلود می گردد تو را با نه نفر بر در خانه عمر و بن حریث دار می زنند و چوب دار تو از آن نه نفر دیگر کوتاه تر خواهد بود. حالا با من بیا تا آن درخت خرمایی که تو را از آن می آویزند نشان بدهم.
علی(علیه السّلام) و میثم با هم آمدند و آن حضرت چوبه دار میثم را به میثم نشان داد. پس از این پیشگویی شگفت آور، میثم همواره به نزد آن درخت می آمد و در آنجا نماز می خواند و می گفت: خدا تو را برکت بدهد ای درخت که من برای تو آفریده شده ام و تو برای من رشد می کنی و هرگاه به عمر و بن حریث می رسید می گفت: من همسایه تو خواهم شود، رعایت همسایگی مرا بکن.
عمر و بن حریث تصور می کرد که میثم می خواهد در آنجا خانه بخرد و برای همین می گفت: مبارک باشد و می پرسید: خانه ابن مسعود را می خری یا خانه ابن حکم را؟ عمر و بن حریث نمی فهمید که مقصود میثم چیست؟ (منتهی الامال، ج 1، ص 402، چاپ هجرت).
این یکی از مواردی است که علی(علیه السّلام) برای میثم فاش کرد و میثم، حامل اسرار حضرت علی(علیه السّلام) بود. از این اسرار، ماها سر در نمی آوریم و فقط خود آنها سر در می آورند.
ماجرای سر در چاه فرو بردن هم یکی از اسراری است که خود حضرت علی(علیه السّلام) از حقیقت آن آگاه و حتی میثم هم از آن آگاه نشد گرچه حضرت علی اشاره به سر این عمل کرد. در روایتی از میثم تمار آمده است: شبی از شب ها حضرت علی(علیه السّلام) مرا به صحرا برد. از کوفه خارج شدیم. به مسجد جعفی رسیدیم. آن حضرت چهار رکعت نماز خواند و پس از سلام و تسبیح دست های خود را بلند کرد و گفت: خدایا! تو را چگونه بخوانم در حالی که بنده گناهکار تو هستم و چگونه تو را نخوانم در حالی که عاشق تو هستم. خدایا! با دستان گناه آلود و چشمان امیدوار به سویت آمده ام. خدایا! تو مالک همه نعمت هایی و من اسیر خطاها هستم. آن حضرت پس از دعا به سجده رفت و صورت به خاک گذاشت و یکصد مرتبه گفت: خدایا عفوم کن. پس از این از مسجد خارج شدیم و رفتیم تا به صحرا رسیدیم. حضرت علی(علیه السّلام) خطی به دور من کشید و فرمود: از این خط بیرون نیا. مرا تنها گذاشت و رفت و در دل تاریکی گم شد. آن شب، شب تاریکی بود. پیش خودم گفتم: ای میثم! آیا مولا و سرورت را در این بیابان تاریک و با آن همه دشمن تنها رها کردی؟! پس در نزد خدا و پیامبر چه عذری خواهی داشت؟! پس از آن سوگند خوردم که مولایم را پیدا خواهم کرد. به دنبال آن حضرت رفتم و او را جستجو کردم. وقتی آن حضرت را از دور دیدم، به طرفش راه افتادم، وقتی که رسیدم دیدم آن حضرت تا نصف بدن به چاه خم شده است و با چاه سخن می گوید و چاه هم با او سخن می گوید.
وقتی که آن حضرت آمدن مرا احساس کرد پرسید: کیستی؟ گفتم: میثم هستم. فرمود: مگر نگفتم از آن دایره پایت را بیرون مگذار؟! گفتم: نتوانستم تحمل کنم و ترسیدم که دشمنان، بر تو آسیب برسانند. پرسیدند: آیا چیزی از آنچه گفتم شنیدی؟ گفتم: نه سرورم، چیزی نشنیدم. فرمود: ای میثم! وقتی که سینه ام از آنچه در آن دارم احساس تنگی کند، زمین را با دست می کنم و راز خودم را به آن می گویم و هر وقت که زمین گیاه می رویاند، آن گیاه از تخمی است که من کاشته ام (بحار، ج 40، ص 199 و منتهی الامال، ج 1، ص 401).
همانطوری که ملاحظه می کنید خود میثم تمار از این راز علی(علیه السّلام) سر در نیاورد علی(علیه السّلام) هم برای میثم فاش نکرد چون میثم تحمل نیاورد و اگر آن شب تحمل می کرد اسراری برای او تعلیم داده می شد.
این حدیث ندارد که حضرت علی(علیه السّلام) از کسی شکوه و ناله کرده باشد و خود میثم هم نفهمید که حضرت علی چه کاری داشت. میثم چنین فکر کرد که علی(علیه السّلام) با چاه سخن می گفت. چاه که قابلیت مخاطب بودن را ندارد و علی(علیه السّلام) انسان کامل است و کار غیر حکیمانه از او سر نمی زند. این یکی از اسراری است که نه برای میثم کشف شد و نه برای ما کشف شده است. آن حضرت در دل شب تاریک و به دور از میثم با عالم بالا ارتباط داشت و این ارتباط خاص آن حضرت است. بر این اساس ما نمی توانیم بگوییم که علی(علیه السّلام) از دست غم و اندوه و مصیبت هایی که به او رسیده بود، به چاه پناه آورده و درد دل با چاه می کرد. این یک سری بود که حضرت علی(علیه السّلام) نخواست برای کسی فاش شود وگرنه درد دل کردن نه چاه می خواهد، نه درخت و نه زمین.
علی(علیه السّلام) خواصی داشت که می توانست با آنها هر درد دلی را در میان بگذارد. بنابراین سر در چاه کردن یکی از کارهای شگفت انگیز آن حضرت است نه این که از ضعف و ناتوانی در برابر مصیبت ها، به چاه درد دل بگوید.
سوال23 : همه ما کما بیش در مورد چگونگی به شهادت رسیدن حضرت زهرا شنیده ایم ولی برایم سئوال شده که یاران و اصحاب حضرت علی چون مالک، سلمان و... چرا اقدامی نکردند ممکن بود در آن زمان بنا به مصالح جامعه نوپای اسلامی نتوانند قیام و شورشی به پا کنند اما حداقل می توانستند مانع از این شوند که درب خانه پاره تن پیامبر را به آتش بکشند و مظلومانه پهلویش را بشکنند و امامش را دست بسته در کوچه ها بگردانند چرا آنها به یاری فاطمه نرفتند تا جان و تن خود را حائل قرار دهند تا به ایشان آسیبی نرسد. این مسئله را برایم روشن کنید که چرا اقدامی نکردند و اگر کردند چرا کسی از آن صحبتی نمی کند.
جواب: واقعیت این است که تحلیل برخی حوادث تاریخی بسیار مشکل است و هضم برخی رفتارها بسیار سنگین است. اما انگیزه های مختلف، انسان را به جایی می رساند که رفتارهای ناباورانه انجام دهد.
در زمان پیامبر اسلام( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) برخی رگه های مخالفت با سنت نبوی و دشمنی با اهل بیت از سوی برخی یاران پیامبر( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) دیده می شد. مانند اعتراض در صلح حدیبیه، نافرمانی از شرکت در سپاه اسامه، توهین به پیامبر( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) در هنگام نوشتن وصیت و... اما کسی باور نمی کرد که این تخلفات به جنایت تبدیل شود.
چه بسا علت این که حضرت فاطمه(سلام الله علیها) پشت در آمد آن بود که آنان به احترام حضرت فاطمه(سلام الله علیها) از ورود به خانه منصرف شوند، زیرا مسلمانان مدینه احترام زیاد پیامبر( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) به فاطمه(سلام الله علیها) را از نزدیک دیده بودند و حدیث «من اذها فقد اذانی» را به گوش شنیده بودند به همین جهت کسانی که نزدیک در بودند. به عقب جمعیت که فرمان حمله را می دادند اطلاع دادند که فاطمه پشت در است ولی آنها گفتند: «و ان کانت!!» چنین حرکتی غیر قابل باور بود و از چند یار خالص امام علی(علیه السّلام) در آن هنگامه کاری ساخته نبود و کسی انتظار چنین حرکت جنایتکارانه را نداشت.
در این باره توجه شما را به یک حدیث از امام علی(علیه السّلام) و یک تحلیل درباره واقعه پشت در جلب می کنیم:
روزی اشعث بن قیس گفت: یا علی! چرا شمشیر نکشیدی؟ علی(علیه السّلام) به او گفت: ««فلم ادع احدا من اهل بدر و اهل السابقه من المهاجرین و الانصار الا ناشدتهم الله فی حقی و دعوتهم الی نصرتی فلم یستجب لی من جمیع الناس الا اربعه رهط سلمان و ابوذر والمقداد والزبیر و لم یکن من اهل بیتی معی احد اصول به و لا اقوی به. اما حمزه فقتل یوم احد و اما جعفر فقتل یوم موته و بقیت بین جلفین حافیین حقیرین عاجزین العباس و عقیل و کانا قریب العهد بکفر. فاکرهونی و قهرونی...؛ » همه اهل بدر و پیش کسوتان مهاجر و انصار را به کمک خواستم ولی از آن همه مسلمان فقط چهار نفر پاسخ مثبت دادند: سلمان، ابوذر، مقداد و زبیر و از اهل بیت خودم هم کسی نداشتم که با آن بتوانم حقم را بگیرم چون حمزه در احد به شهادت رسید و برادرم جعفر هم در موته شهید شد و کسی برایم نماند مگر دو نفر ذلیل، خوار، عاجز و ناتوان، عباس و عقیل. به خاطر نبودن یار و یاور حقم را گرفتند» (بحارالانوار، ج 29، ص 465 ، ح 55 به نقل از کتاب سلیم بن قیس).

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:8 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

سوال : با توجه به آیه 42 سوره آل عمران حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) برتر است یا حضرت مریم (سلام الله علیها)؟
جواب: براى روشن شدن سؤال لازم است آیه‏اى که برترى حضرت مریم(سلام الله علیها) را بیان مى‏کند معنا شود.
قرآن کریم در آیه 42 سوره آل عمران مى‏فرماید: یا مریم انّ الله اصطفیک و طهّرک و اصطفیک على نساء العالمین ؛« و به یاد آور هنگامى را که فرشتگان گفتند: اى مریم! خدا تو را برگزیده و پاک ساخته و بر تمام زنان جهان برترى داده است».
و منظور از برترى و فضیلت حضرت مریم(سلام الله علیها) در آیه مذکور این نیست که ایشان در تمام فضائل و کمالات و جهات انسانى بر همه زنان عالم برترى دارد. بلکه منظور از این برترى جهت خاصى است که حضرت مریم(سلام الله علیها) را از سائر زنان ممتاز کرده است.
براى روشن شدن این مطلب از خود آیه شریفه کمک مى‏گیریم. در آیه 42 سوره آل عمران کلمه اصطفاء دو بار تکرار شده است.
1. ان الله اصطفیک و طهّرک که به یک نوع انتخاب اشاره مى‏کند بدون اینکه مسئله برترى آن حضرت را مطرح نماید. و این قسمت از آیه صرفا اصطفاء و انتخاب نفس خود مریم(سلام الله علیها) را در فضائل و تقوا بیان مى‏کند، و برترىایشان نسبت به سائر زنان لحاظ نگردیده است.
2. و اصطفیک على نساء العالمین در این قسمت از آیه، برترى حضرت مریم نسبت به سائر زنان عالم آمده است؛ حال باید روشن شود منظور از این برترى چیست؟ آیا برترى ایشان بر زنان عالم بصورت مطلق است یا مقیّدمى‏باشد، با این معنا که در چه جهت برترى دارد در تمام جهات و فضائل انسانى یا در یک جهت خاص که مخصوص ایشان مى‏باشد. آنچه مى‏توان گفت این است که حضرت مریم در یک جهت خاص نسبت به تمام زنان عالم برترى دارد. و آن جهت برترى این است که ایشان بدونداشتن همسر بطور معجزه‏آسا و خرق عادت فرزند آورد. پس برترى ایشان در قسمت اخیر آیه نسبى است و بطور مطلق نمى‏باشد.
و از نظر ادب عرب نیز اگر کلمه اصطفا با «على» متعددى شود معناى تقدم را مى‏دهد نه مطلق اصطفاء و برترى، (المیزان، علامه طباطبایى، جلد 3، ص 205) . یعنى حضرت مریم به خاطر صلاحیت‏ها و ویژگى‏هائى که داشته استاین برترى و تقدم را بر زنان عصر و زمانه‏اش پیدا کرده که او به عنوان مادر حضرت عیسى برگزیده شده است.
بعد از روشن معناى برترى حضرت مریم نسبت به سائر زنان عالم، باید دانست زنى که در فضائل و کمالات معنوى و طهارت و تقوا، یگانه زنان است و نسبت به همه زنان عالم از اولین و آخرین برترى دارد عصمت کبرى فاطمه زهرا(سلام الله علیها) است. و پیامبر اسلام( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) در این موردفرموده است:«ابنتى فاطمة سیدة نساء العالمین».
و از امام صادق(علیه السّلام) در مورد فرمایش رسول خدا سؤال شده که «فاطمه سرآمد زنان بهشت است یا سرآمد زنان عصر خویش مى‏باشد؛ آنحضرت پاسخ داده‏اند آنکه سرآمد زنان عصر خویش بود مریم(علیه السّلام) بود. اما فاطمه(سلام الله علیها) سرآمد همه زنان بهشت از اولین تا آخرین است، (بحارالانوار، ج 43، ص 21، انتشارات المکتبة الاسلامیه) .
و مسئله برترى حضرت فاطمه(سلام الله علیها) نسبت به زنان عالم به تواتر در احادیث رسول گرامى( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) و ائمه(علیه السّلام) آمده است.
براى آگاهى بیشتر ر.ک:
1. بحارالانوار، ج 43
2. فاطمه زهرا (شادمانى دل پیامبر)، احمد رحمانى همدانى، مترجم، دکتر سید حسن افتخارزاده سبزوارى
3. زندگانى حضرت فاطمه، سید هاشم رسولى محلاتى.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:3 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

چطور می توان تفسیر کرد. در لحظه ای که حضرت زهرا(س) سیلی خورده و مورد تهاجم قوم واقع شده، حضرت علی(ع) ساکت مانده. اصلأ چرا حضرت زهرا(س) رفت تا در را برای نامحرم باز کند.
جواب: درباره رفتار و سیره معصومان(علیه السّلام) از دو زاویه «پیش نگاه» و «پس نگاه» مى‏توان به قضاوت نشست.
با نگرش «پیش نگاه» امامان علیهم السلام معصوم هستند و «قول، فعل و تقریر» آنان از هر گونه خطا و اشتباه مصون مى‏باشد به ویژه در مواردى که به امامت و هدایت جامعه مربوط مى‏باشد. در این گونه موارد تمامى علما نسبت به عصمت امامان(علیه السّلام) اتفاق نظر دارند. با پایبندى به این اصل اساسى باید به صحت رفتار و سیره امامان(علیه السّلام) اعتقاد داشت و به مقدار توانایى به دنبال کشف اسرار و دلایل آن باشیم. تا به عنوان الگو در زندگى خود به کار بندیم.
با نگرش «پس نگاه» نیز مى‏توان ، به خردمندى و دوراندیشى امامان(علیه السّلام) در موضع‏گیریهاى آنان پى برد.
زیرا رفتار و موضع‏گیرى امامان، با ملاحظه تأثیرگذارى در طول تاریخ و پیروزى نهایى حق بر باطل مى‏باشد. اگر چه در زمان خودشان این پیروزى اتفاق نیفتد. و رنج و سختى فراوانى را در زندگى خود تحمل مى‏کنند. با این نگاه صبر و سکوت امام على(علیه السّلام)، فریادى رسا بر مظلومیت آن حضرت در طول تاریخ مى‏باشد. سکوت حضرت، زمینه سوء استفاده دشمنان را خشکاند چنان که ابوسفیان حاضر شده بود با امام على(علیه السّلام) بیعت کند و بر علیه خلفا اقدام کند! امّا امام على(علیه السّلام) با آگاهى و دوراندیشى دست رد بر سینه آن بدخواه، مسلمانان زد.
و در روزى دیگر امام على(علیه السّلام) در پاسخ به حضرت فاطمه(سلام الله علیها) فرمودند اگر مى‏خواهى نام پدرت(رسول الله( صلّی الله علیه و آله و سلّم )) هم چنان باقى بماند باید صبر کنیم. و در روایت دیگر امام على(علیه السّلام) فرمودند: به خدا قسم اگر خطر نابودى دین، بازگشت کفر و پراکندگى مسلمانان در میان نبود، این گونه صبر نمى‏کردم. ر.ک: بحار، ج 32، ص 61 .)
این دو نمونه تاریخى و نمونه‏هاى فراوان دیگر حکایت از آن دارد. که حساسیت زمانه اقتضا مى‏کرد حتى براى حفظ ظاهر اسلام، اهلبیت(علیه السّلام) آن چنان صبر کنند و هم چون «خار در چشم و استخوان در گلو» روزگار را بگذرانند.
اما نکته مهم آن است که در کنار این صبر، باید حق و حقیقت در طول تاریخ آشکار بماند و سیاهى ظلم و خیانت براى همگان در طول تاریخ معلوم شود. هنر امام على(علیه السّلام) و حضرت فاطمه(سلام الله علیها) آن بود. که به گونه‏اى رنج و زجر را تحمل کردند که رو سیاهى آن براى ظالمان در طول تاریخ قابل پاک شدن نباشد. و وجدان هر انسان منصفى در طول تاریخ به حقانیت اهلبیت را گواهى دهند.
به عنوان یک اصل کلى مى‏توان گفت؛ «هرگاه اظهار حق با مظلومیت همراه باشد ماندگارى آن بیشتر خواهد بود و هر چه مظلومیت بیشتر باشد تأثیر آن حق در طول تاریخ پر رنگ‏تر خواهد بود.» نقطه اوج تقارن «حقانیت و مظلومیت» را در زندگانى اهلبیت به ویژه حضرت على(علیه السّلام) حضرت فاطمه(سلام الله علیها) و امام حسین(علیه السّلام) مى‏توان مشاهده کرد. از این رو اگر چه کشاندن امام على(علیه السّلام) براى بیعت و محنت‏هاى حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در این زمینه از جهت تاریخى و روابط زمینى یک «تحمیل» و ظلم آشکار بود اما از جهت ملکوتى و آسمانى یک «انتخاب» بود. به همین جهت برخى اهل معرفت گفته‏اند؛ على(علیه السّلام) را نبردند بلکه خودش رفت اما به گونه‏اى که در طول تاریخ ظلم غاصبان قابل انکار نباشد.»
درباره مظلومیت حضرت زهرا(سلام الله علیها) و واقعه «پشت در» باید دانست؛ مردم صدر اسلام، احترام ویژه پیامبر( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) به دختر خود حضرت زهرا(سلام الله علیها) را به طور آشکار دیده و شنیده بودند. هنوز احادیثى مانند ««فاطمه بعضه منى، من اذاها فقد اذانى؛»فاطمه پاره تن من است هر کس او را آزار رساند مرا آزار رسانده است». را به خاطر داشتند، از این رو هنگامى که مى‏خواستند امام على(علیه السّلام) را با اجبار براى بیعت به مسجد ببرند حضرت فاطمه(سلام الله علیها) پشت درآمد تا آنان به احترام حضرت فاطمه(سلام الله علیها) شرم کنند و برگردند.
اتفاقا کسانى که در جلو جمعیت بودند وقتى فهمیدند حضرت فاطمه(سلام الله علیها) پشت در است. دست نگه داشتند و با صداى بلند گفتند فاطمه پشت در است.
اما از آخر جمعیت دستور داده شد «و ان کانت؛ اگر چه او [= فاطمه] باشد.» آن جا بود که آن واقعه جان سوز اتفاق افتاد. و دشمنان غاصب انتقام خود را از فدایى ولایت گرفتند. ر.ک: ابى قتیبه الامامه و السیاسه، ج 1، ص 30، العقد الفرید، ج 5، ص 12 .)
ناگفته نماند اگر چه در ظاهر دشمنان، انتقام گرفتند. اما «کبودى بدن» و «سرخى خون» مظلومانه حضرت براى همیشه در حافظه تاریخ باقى ماند. و براى همه حقیقت جویان حجت بالغه و آشکار شد. و با نگاه ملکوتى این یک «انتخاب» از سوى حضرت زهرا(سلام الله علیها) بود. تا حقانیت علوى و مظلومیت فاطمى آمیخته گردد و آن مشعل نورانى در طول تاریخ افروخته ماند.

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  11:2 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

طبق اخبار موئق بفرمائید که حضرت زهرا(س)درکوچه لگد وسیلی خورده است یا درآشوب سقیفه پشت درب.
جواب: بااین چند نکته به موضوع اصلى مى‏پردازیم: آتش زدن به درِ خانه حضرت فاطمه و سیلى زدن به آن حضرت در منابع تاریخى و روائى شیعه آمده است و براى آن کس که شیعه است، همین مآخذ کافى است. در منابع و مآخذ اهل سنّت نیز آمده است و سنّى‏ها مى‏توانند به آن معتقد باشند. براى نمونه به چند روایت از منابع شیعه و اهل سنت اشاره مى‏کنیم:
1. پس از آن که کار بیعت گرفتن از مردم تمام شد و على(علیه السّلام) و عده‏اى بیعت نکردند، به خانه آن حضرت حمله کردند. در را سوزاندند، على را به زور بیرون آورند، حضرت فاطمه را تحت فشار در قرار دادند و کار به جایى رسید که محسن او سقط شد. على را به مسجد بردندولى بیعت نکرد و آنان گفتند: بیعت نکنى تو را به قتل مى‏رسانیم. روزها و ماهها گذشت. آنان تصمیم به قتل على(علیه السّلام) گرفتند و قرار گذاشتند که خالد قتل آن حضرت را به عهده بگیرد. اسماء بنت عمیس از این توطئه آگاه شد و کنیز خود را فرستاد تا آن حضرت را از توطئه آگاه سازد.اصل توطئه چنین بود که وقتى ابوبکر نماز را تمام کرد و سلام گفت، خالد با شمشیر على(علیه السّلام) را بکشد ولى وقتى نماز ابوبکر تمام شد گفت: اى خالد آنچه را دستور دادم نکن، (بحارالانوار، ج 28، ص 308 به نقل از اثباتالوصیة) .
اهل سنت نیز در کتابهاى کلامى، تاریخى و حدیثى مسأله آتش زدن به در خانه را آورده‏اند. براى نمونه، به چند روایت اشاره مى‏کنیم:
2ـ بلاذرى مى‏گوید: ابوبکر کسى را دنبال على فرستاد تا بیاید و بیعت کند ولى حضرت على نیامد. پس از آن عمر بن خطاب در حالى که آتش به همراه داشت، به سوى خانه على رفت. فاطمه عمر را در در خانه ملاقات کرد و گفت: اى پسر خطاب! آیا مى‏خواهى خانه ما راآتش بزنى؟! عمر بن خطاب گفت: بله، (انساب الاشراف، ج 2، ص 12، تحقیق محمود الفردوس العظم، دار الیقظة العربیة) .
3. ابن عبد ربّه مى‏گوید: آنان که از بیعت سرباز زدند عبارتند از: على، عباس، زبیر و سعد بن عباده. على، عباس و زبیر در خانه فاطمه نشستند. ابوبکر عمر را فرستاد تا آنها از خانه فاطمه بیرون بیایند. ابوبکر به عمر گفت: اگر سرباز زدند با آنان بجنگ. عمر به همراه آتش بهخانه فاطمه آمد تا خانه را بر سر آنان آتش بزند. فاطمه او را دید و گفت: اى پسر خطاب! آیا آمده‏اى خانه ما را آتش بزنى؟! عمر گفت: بله، مگر این که بیعت کنید، (العقد الفرید، ج 5، ص 12، چاپ مصر، چاپ دوّم، تحقیق محمدسعید العربان، 1953 و 1372) .
4. ابن قتیبه دینورى آورده است: ابوبکر عمر را به سوى کسانى که بیعت نکردند و در خانه على تحصّن کردند، فرستاد. عمر به خانه على آمد و صدا زد ولى کسى بیرون نیامد. عمر هیزم خواست و گفت: قسم به آنکه جان عمر در دست اوست، یا باید بیرون بیایید و بیعت کنید ویا خانه را بر سر آنانکه در آن هستند آتش مى‏زنم. به او گفتند: فاطمه در آن است. عمر گفت: و لو فاطمه در آن باشد. همه بیرون آمدند ولى على بیرون نیامد. عمر نزد ابوبکر رفت و گفت: آیا نمى‏خواهى از على که از بیعت سرباز زده بیعت بگیرى؟ ابوبکر به قنفذ گفت: برو على رابیاور. قنفذ آمد و على به او گفت: چه کار دارى؟ قنفذ گفت: خلیفه رسول خدا تو را مى‏خواهد. على به او گفت: زود بر پیامبر دروغ بستید. قنفذ پیام على را به ابوبکر رساند. ابوبکر گریه طولانى کرد. عمر گفت: على را رها نکن. ابوبکر به قنفذ گفت: دوباره نزد على برو و بگو: با خلیفهرسول خدا بیعت کن. على گفت: سبحان الله، آنچه را که از آن او نیست براى خودش ادعا کرده است. قنفذ پیام على را به ابوبکر رساند. ابوبکر بازهم بسیار گریه کرد. پس از آن عمر برخاست و گروهى با او همراه شدند و به در خانه فاطمه آمدند. در زدند. وقتى فاطمه صداى آنها راشنید، با صداى بلند فریاد کرد: «یا ابتاه» یا «رسول الله» پس از تو از پسر خطاب و پسر ابى قحافه چه‏ها که نکشیدیم. وقتى که گروه مهاجم گریه فاطمه را شنیدند. در حالى که گریه مى‏کردند برگشتند و دلشان به حضرت فاطمه سوخت ولى عمر و عده‏اى ماندند. على را بیرون آوردند وگفتند بیعت کن. على گفت: اگر بیعت نکنم چه مى‏کنید؟ گفتند: به خدا سوگند گردنت را مى‏زنیم، (الامامة و السیاسة، ج 1، ص 30، تحقیق استاد على شیرى، منشورات رضى) .
همانطور که ملاحظه مى‏کنید در منابع شیعه، این حادثه به طور کامل ذکر شده است و منابع اهل سنّت تنها به آتش آوردن اشاره کرده‏اند. البته از آنان توقع نداریم که این حادثه را به طور کامل ذکر کنند چون این، به زیان آنهاست و آنان تلاش مى‏کنند این حادثه ذکر نشود.
اگر مى‏خواهید به همه مآخذ و منابع شیعه و سنى آگاهى پیدا کنید به کتاب «مأساة الزّهراء» نوشته جناب سید جعفر مرتضى عاملى لبنانى، ج دوم مراجعه کنید. این کتاب درباره موضوع مورد بحث، بسیار مفصّل بررسى و بحث کرده است.«

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:58 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

سؤال پیش آمده این است که حضرت امیرالمؤمنین(علیه السّلام) با آن همه قدرت و شجاعتی که داشتند پس چرا زمانیکه حضرت زهرا(سلام الله علیها) را مورد تعرض و اهانت قرار دادند کاری نکردند، با توجه به اینکه حضرت علی(علیه السّلام) در خیبر را جابه جا کردند.
جواب: سکوت علی(علیه السّلام) ناشی از اقتدار علی(علیه السّلام) بود، لیکن اقتداری که به خاطر مصلحت اسلام، این بار دست به شمشیر نمی برد گرچه برای او بسیار تلخ است.
توضیح: این سؤال‏ها و سؤال‏هایى مانند آن‏ها، همه به یک سؤال بر مى‏گردند و آن این است: «چرا على(علیه السّلام) دست به شمشیر نبرد و سکوت کرد؟» براى روشن شدن جواب این سؤال‏ها باید به این چند مطلب اشاره شود:
1ـ حضرت على(علیه السّلام) امام معصوم است و هیچ گاه از او کار باطل و حرف ناحق سر نمى‏زند. همان طورى که پیامبر هم معصوم است و هر کارى انجام بدهد، حق است. مقصود از این سؤال‏ها این نیست که ما به کار امام یا پیامبر اعتراض داریم. بلکه هدف ما از طرح این سؤال‏ها این است که مى‏خواهیم شناخت و معرفت ما بالاتر برود و هر چه امام یا پیامبر را بهتر بشناسیم، بیشتر پیرو او مى‏شویم. این نکته را همواره در نظر داشته باشیم.
2ـ على(علیه السّلام) پس از وفات پیامبر اسلام( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) روزهاى سختى را گذرانید. براى نمونه به بخشى از سخنان آن حضرت که در خطبه‏ى سوم نهج‏البلاغه است اشاره مى‏کنیم. این خطبه را خطبه‏ى شِقشِقیّه مى‏نامند.
در این خطبه، آن حضرت چنین درد دل مى‏کند: «آگاه باشید به خدا سوگند ابوبکر جامه‏ى خلافت را بر تن کرد در حالى که مى‏دانست من قُطبِ خلافت هستم. او مى‏دانست که سیل دانش از من جارى است و پرنده‏ى دورپرواز نمى‏تواند به من برسد. وقتى او خلافت را غصب کرد، من لباس خلافت را رها کردم و از آن کناره‏گیرى کردم و مى‏اندیشیدم که با دست خالى براى گرفتن حق قیام کنم یا در این محیط تاریک که بزرگسالان در آن فرسوده مى‏گردند، جوانان پیر مى‏شوند و انسان مؤمن تا روز قیامت رنج مى‏کشد، صبر پیشه سازم؟ پس صبر را خردمندانه‏تر دیدم و صبر کردم. در حالى که خار در چشم و استخوان در گلویم بود و با چشمان خود مى‏دیدم که میراث مرا به غارت مى‏برند. روزگار ابوبکر به سر آمد و خلافت را به عمر بن خطاب سپرد... بسیار شگفت‏آور است، ابوبکر که در حال حیات خود به مردم مى‏گفت: مرا رها کنید با این حال خلافت را براى عمر بن خطاب وصیت کرد. هر دو از پستان شتر خلافت، سخت دوشیدند و از حاصل آن بهره‏مند شدند. ابوبکر خلافت را به دست کسى سپرد که مجموعه‏اى از خشونت، سخت‏گیرى، اشتباه و پوزش‏طلبى بود... من در این مدتِ طولانى وعذاب‏آور، چاره‏اى جز صبر نداشتم...» (نهج‏البلاغه، خطبه‏ى سوم).
3ـ حضرت على(علیه السّلام) وقتى شندیدند که ابوبکر را خلیفه کرده‏اند، به خلافت او مخالفت کرد و آن را نپذیرفت، ابن قتیبه دینوری مى‏گوید: پس از آن که ابوبکر را به خلافت انتخاب کردند، على(علیه السّلام) را نزد ابوبکر آوردند. به او گفتند: با ابوبکر بیعت کن. او گفت: من به خلافت شایسته‏ترم، با شما بیعت نمى‏کن. شما باید با من بیعت کنید. شما خلافت را از انصار گرفتید و بر آنان خویشاوندى با پیامبر را دلیل آوردید و حالا خلافت را از ما که خاندان پیامبر هستیم غصب مى‏کنید؟! مگر شما به انصار نگفتید که محمد از ما است و آنان هم به همین جهت خلافت را به شما سپردند و حالا من مانند همین دلیل را براى شما مى‏آورم. ما که از همه شما به پیامبر نزدیک‏تر و اَولى هستیم. پس بیایید به انصاف رفتار کنید وگرنه در حالى که آگاهى دارید، گرفتار ظلم مى‏شوید. عمر گفت: یا على! تو را رها نمى‏کنیم تا بیعت کنى. على به او گفت: خوب بدوش که نصفش مال توست. تو کار او را امروز استوار کن که فردا آن را به تو خواهد داد.
سپس على گفت: به خدا سوگند اى عمر! سخن تو را نمى‏پذیرم و بیعت نمى‏کنم. ابوبکر گفت: اگر بیعت نکنی مجبورت نمی کنم. ابو عبیده جراح گفت: پسر عموى عزیزم! تو کم سنّ و سالى، این‏ها پیران قوم تواند، تو مانند آنان تجربه ندارى، ابوبکر از تو قوى‏تر است. پس بیا این امر را به ابوبکر تسلیم کن و اگر زنده ماندى تو سزاوار آن هستى. على(علیه السّلام) گفت: اى مهاجران! خدا را در نظر بگیرید، حکومت و سلطنت حضرت محمد را از خانه‏اش بیرون نکنید و به خانه‏هاى خود نبرید و صاحبان آن را کنار نزنید. به خدا قسم اى مهاجران! ما از همه شایسته‏تریم. بشیر بن سعید گفت: یا على! اگر انصار این سخنان تو را پیش از بیعت با ابى‏بکر مى‏شنیدند همه به تو رأى مى‏دادند. (الامامه و السیاسه، ج 1، ص 28، در یک مجلد، تحقیق استاد على شیرى).
ابن قتیبه مى‏گوید: ابوبکر سراغ کسانى را که بیعت نکرده و در نزد حضرت على(علیه السّلام) بودند گرفت. عمر بن خطاب را به سوى آنان فرستاد. عمر بن خطاب به خانه على(علیه السّلام) آمد و آنان را صدا زد و گفت: بیایید بیعت کنید. آنان از بیرون آمدن امتناع کردند. عمر بن خطاب هیزم خواست و گفت: سوگند به آن که جان عمر در دست اوست، یا باید از خانه خارج شوید و یا خانه را بر سرتان آتش مى‏زنم. به عمر بن خطاب گفتند: فاطمه دختر پیامبر هم در خانه است. گفت: گر چه فاطمه در آن جا باشد. در پى این تهدید، همه بیرون آمدند و بیعت کردند، فقط حضرت على(علیه السّلام) بیعت نکرد (همان، ص 30).
ابن قتیبه‏ دینورى از علماى اهل سنت و جماعت است. بنابر این على(علیه السّلام)، بیعت نکرد، بلکه آن حضرت را بعدها مجبور به بیعت کردند (بحار، ج 29، ص 468).
4ـ على(علیه السّلام) پس از وفات پیامبر اسلام( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) تنها ماند و کمک نداشت و اگر آن حضرت کمک و نیروى کافى داشت، دست به شمشیر مى‏برد و حق را به صاحب حق برمى‏گردانید. در خطبه‏ى 217 نهج‏البلاغه دشتى، ص 444 مى‏خوانیم: «خدایا براى پیروزى بر قریش و یارانشان از تو کمک مى‏خواهم، آنان پیوند خویشاوندى مرا بریدند و کار مرا دگرگون کردند و همگى براى مبارزه با من در حقى که از همه آنان سزاوارترم متحد گردیدند و گفتند: حق را اگر توانى بگیر و یا اگر تو را از حق محروم دارند یا با غم واندوه صبر کن. و یا با حسرت بمیر. به اطرافم نگریستم. دیدم که نه یاورى دارم و نه کسى از من حمایت مى‏کند. جز خانواده‏ام که مایل نبودم جانشان به خطر بیفتد. پس خار در چشمم فرو رفته دیده بر هم نهادم و با گلوى استخوان در آن گیر کرده، جام تلخ را جرعه جرعه نوشیدم و در فرو خوردن خشم در امرى که تلخ‏تر از گیاه حنظل و دردناک‏تر از فرو رفتن تیزى شمشیر در دل بوده، شکیبائى کردم (نهج‏البلاغه دشتى، ص 446).
روزى اشعث بن قیس گفت: یا على! چرا شمشیر نکشیدى تا حق خود را بگیرى؟ على(علیه السّلام) به او فرمود: از همه‏ى بدریان، از همه‏ى مهاجران و انصار کمک خواستم و از آن همه مردم فقط چهار نفر پاسخ مثبت دادند: سلمان، ابوذر، مقداد و زبیر و از خاندان خودم هم کسى نبود که بتوانم با آن دست به کارى بزنم. حمزه که در جنگ احد کشته شد و جعفر هم در جنگ موته. من ماندم و دو نفر از خاندانم. عباس و عقیل. این دو نفر هم که قوى نبودند و به خاطر نبودن کمک و یاور، مرا به بیعت مجبور کردند (بحار، ج 29، ص 468).
على(علیه السّلام) به اشعث بن قیس فرمود: سوگند به خدا اگر آن روز که با ابوبکر بیعت کردند، چهل نفر همانند آن چهار نفر داشتم سکوت نمى‏کردم و لکن جز آن چهار نفر هیچ کس را نیافتم (همان، ص 470).
على(علیه السّلام) همچنین فرمود: اگر قبل از بیعت با عثمان کمک و نیرو داشتم با آنان درگیر مى‏شدم (همان، ص 471).
5ـ على(علیه السّلام) همواره خواهان وحدت جامعه نوپاى اسلامى بود و این مسأله را هیچ گاه فراموش نکرد. و مهم‏تر از وحدت مسلمانان، حفظ خود دین اسلام بود. آن حضرت هم به حفظ دین اسلام مى‏اندیشید و هم به حفظ وحدت مسلمانان.
على(علیه السّلام) فرمود: مردم با ابوبکر بیعت کردند در حالى که من به این امر شایسته‏تر از او بودم. من هم گوش به حرف آنان کردم و از آنان اطاعت کردم. چون ترسیدم که مردم به دوره‏ى کفر برگردند (فرائدالسمطین، ج 1، ص 320، بیروت، 1398 قمرى).
در نهج‏البلاغه، نامه‏ى 62 آمده است: آن گاه که پیامبر به سوى خدا رفت مسلمانان پس از وى در کار حکومت با یکدیگر درگیر شدند. سوگند به خدا نه در فکرم مى‏گذشت و نه در خاطرم مى‏آمد که عرب، خلافت را پس از رسول خدا از اهل بیت او بگردانند یا مرا پس از وى از عهده‏دار شدن حکومت بازدارند. تنها چیزى که نگرانم کرد شتافتن مردم به سوى ابوبکر بود که با او بیعت کردند. من دست باز کشیدم تا آنجا که دیدم گروهى از اسلام بازگشته، مى‏خواهند دین محمد را نابود کنند. پس ترسیدم که اگر اسلام و طرفدارانش را یارى نکنم رخنه‏اى در آن ببینم یا شاهد نابودى آن باشم که مصیبت آن بر من سخت‏تر از رها کردن حکومت بر شما است که کالاى چند روزه دنیاست و به زودى ایام آن مى‏گذرد. چنان که سراب ناپدید شود یا چونان پاره‏هاى ابر که زود پراکنده مى‏گردد. پس در میان آن آشوب و غوغا به پا خواستم تا آن که باطل از میان رفت و دین استقرار یافت (نهج البلاغه دشتى، ص 600، نامه 62، بند اول).
در حدیثى از آن حضرت آمده است که: ««و اَیمُ اللّه‏ِ لولا مخافه الفرقه بین المسلمین و ان یعود الکفر و یبور الدین لکنّا على غیر ما کنّا لهم علیه؛» به خدا سوگند اگر خطر تفرقه، خطر بازگشت کفر و خطر نابودى دین در میان نبود، وضعیت غیر از این مى‏شد» (بحار، ج 32، ص 61 و ج 29، ص 579).
در حدیث دیگرى آمده است: وقتى که خداوند پیامبر خود را بُرد، قریش امر خلافت را غصب کردند و ما را از حق خودمان بازداشتند. من دیدم که صبر بر این مصیبت بهتر از به هم زدن وحدت مسلمانان و ریختن خون آنان است و مردم هم که تازه مسلمان شده بودند (بحار، ج 29، ص 633).
6ـ در نهج‏البلاغه خطبه 74 آمده است: مى‏دانید که سزاوارتر از دیگران به خلافت، من هستم. سوگند به خدا به آن چه انجام داده‏اید گردن مى‏نهم تا هنگامى که اوضاع مسلمین رو به راه باشد و از هم نپاشد و جز من به دیگرى ستم نشود و پاداش این گذشت و سکوت و فضیلت را از خدا انتظار دارم و از آن همه زر و زیورى که به دنبال آن حرکت مى‏کنید پرهیز مى‏کنم (نهج‏البلاغه دشتى، خطبه 74، ص 122).
این سخنان را على(علیه السّلام) وقتى که مردم جمع شدند تا با عثمان بیعت کنند، فرمود.
7ـ در مورد همکارى حضرت على(علیه السّلام) با خلفاى سه گانه باید دانست که خلفاى سه گانه براى حل مشکل خود به آن حضرت مراجعه مى‏کردند و آن حضرت هم مشکل آن‏ها را حلّ مى‏کرد. همکارى حضرت على(علیه السّلام) با آنان به این معنا نیست که حضرت با آن‏ها دوست و صمیمى بشود و با آن‏ها رفت و آمد خانوادگى داشته باشد. على(علیه السّلام) هیچ گاه با آنان به آن صورت صمیمى نبود (کلم طیب، ص 338).
براى نمونه به چند مورد از موارد همکارى اشاره مى‏کنیم:
ابوبکر تصمیم گرفت در جنگ مرتدّان شرکت کند. على(علیه السّلام) به او فرمود: تو به جنگ نرو و در مدینه بمان، تو اگر آسیب ببینى کل تشکیلات آسیب مى‏بیند. ابوبکر هم از تصمیم خود برگشت (على بن ابى‏طالب مستشار امین للخفاء الراشدین، نوشته‏ى دکتر محمد عمر حاجى، ص 70).
وقتى که مسلمانان بر بیت‏المقدس مسلّط شدند، اهل بیت‏المقدس گفتند: ما به دست رهبر شما تسلیم مى‏شویم نه به دست شما. عمر بن خطاب در مورد رفتن به شام با صحابه مشورت کرد. عثمان گفت: به شام نرو. ولى على(علیه السّلام) فرمود: برو. عمر بن خطاب پیشنهاد حضرت على(علیه السّلام) را پذیرفت و رفت (همان، ص 100).
عمر بن خطاب تصمیم گرفته در جنگ نهاوند شرکت کند تا مسلمانان قدرت بیشترى پیدا کنند. ولى على(علیه السّلام) به او گفت: رفتن تو به جبهه‏ى ایران مصلحت نیست. تو در مدینه بمان. عمر هم نظر او را پذیرفت (همان، ص 107).
توجه داشته باشیم که در میان صحابه پیامبر کسى به پایه حضرت على(علیه السّلام) نمى‏رسید و براى همین همه نیازمند به او بودند. ولى او نیازمند به هیچ کس نبود. على(علیه السّلام) گر چه کنار زده شده بود، ولى همه مسائل را زیر نظر داشت و هر وقت هم راهنمایى مى‏خواستند، راهنمایى مى‏کرد.
از آن چه گذشت معلوم شد که عوامل متعددى باعث شد که على(علیه السّلام) دست به شمشیر نبرد. این عوامل عبارتند از:
1. بحران ارتداد
2. حفظ اسلام
3. حفظ وحدت جامعه اسلامى
4. جلوگیرى از تزلزل اعتقادى مسلمانان
5. بیزارى على(علیه السّلام) از خونریزى بین مسلمانان
و همین عوامل موجب همکارى آن حضرت با خلفاى سه گانه شد.
براى آگاه بیشتر مى‏توانید به کتاب‏هاى زیر مراجعه کنید:
1. دانشنامه‏ى امام على(علیه السّلام)، ج 6.
2. سیاست، تحلیلى بر مواضع سیاسى على بن ابى طالب، نوشته اصغر قائدان
3. امام على و مسائل سیاسى، نوشته محمد دشتى
4. نهج ‏البلاغه

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:57 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد 

« در ماه می برج پنجم از سال میلادی (1917) سه کودک از خانواده کشاورز به نام«لوسیالوس سنتوس» ( 1907) و دو عمو‌زاده‌اش به نامهای «فرانسیسکو» ( 19- 1908) و «جاسینتامارتو» (20 – 1910) در حالی که داشتند از گوسفندان مراقبت می‌کردند تصویری ( شبحی یا تمثلی) از یک خانم را دیدند. طبق آنچه که آن خانم وعده کرده بود تمثل در سیزدهم هر ماه تا اکتبر آن سال به استثنای ماه اگست تکرار می‌شد.

1- زیارتگاه FATIMA

« فاطمه» یا (فاطمیا) یک روستا و مکان مقدس در بخش « سانتارم» در مرکز پرتغال در فاصله حدود 29 کیلو‌متری در شرق منطقه «لیریا ""در سرزمین"" کوادا ایریا» قرار دارد. اولین زیارت رسمی از فاطیما در سال 1970 اتفاق افتاد کار کلیسای Basilica در سال 1928 شروع و در سال 1953 این کلیسا تقدیس شد این کلیسا برجی به ارتفاع 213 پا دارد که این برج تاج و صلیبی به وزن 7 تن را حمل می‌کند در اطراف این کلیسا بیمارستان و در فاصله دورتر از آن خانه‌های نشمین قرار دارد. در سال 1967 (پنجاهمین سالگرد واقع فاطیما) جمعیتی که حدود یک میلیون تخمین زده می‌شد در فاطیما گرد هم آمدند تا به سخنان پاپ پال ششم گوش دهند و مراسم عشای ربانی برگزار کنند و برای صلح دعا کنند»
از آن سالها تاکنون همواره در ماه می صدها هزار زائر آنجا می‌آیند موارد زیادی از شفا بیماران در آن گزارش شده است و برخی، مسافتهای بسیار را با دو زانو راه می‌روند تا اینگونه احترام خود را به این مکان مقدس و صاحب آن ادا نمایند.

2- واقعه فاطیما

دایره المعرف بریتانیکا (Britannica) ج 9 ص 115 آن را چنین گزارش کرده است:
« در ماه می برج پنجم از سال میلادی (1917) سه کودک از خانواده کشاورز به نام«لوسیالوس سنتوس» ( 1907) و او عمو‌زاده‌اش به نامهای «فرانسیسکو» ( 19- 1908) و «جاسینتامارتو» (20 – 1910) در حالی که داشتند از گوسفندان مراقبت می‌کردند تصویری ( شبحی یا تمثلی) از یک خانم را دیدند. طبق آنچه که آن خانم وعده کرده بود تمثل در سیزدهم هر ماه تا اکتبر آن سال به استثنای ماه اگست تکرار می‌شد. در ماه اگست این بچه‌ها به چراگاه و الینوس ( در نزدیکی الجسترال قریه‌ای که محل تولدشان بود) رفته بودند که در آن جا آنها تمثل آن خانم را در نوزدهم اگست دیدند. خبرهای منتشره طبیعتاً شوق و رغبت عده‌ای را برانگیخت و در سیزدهم اکتبر جمع وسیعی – که تعداد آنها تخمین به هفتاد هزار نفر می‌رسید) در قریه فاطمه گرد هم آمدند . این خانم طبق اخبار نقل شده خودرا به این بچه‌ها به عنوان «بانوی تسبیح» (Lady of the rosary ) نمایان کرد و تقاضا نمود که برای وی معبدی در آن مکان بسازند. بلافاصله پس از این اتفاق یک پدیده خورشیدی رخ می‌دهد که این اتفاق توسط عده زیادی که در آن قریه حضور داشتند گزارش می‌شود یکی از آنها استاد دانشگاه کویمبرا آقای Garrett.A بود: « خورشید که در پس ابر پنهان بود لحظاتی قبل از این اتفاق ابر ضخیم را دریده و با قدرت و روشنایی تابیدن گرفت. خورشید یک چرخه سوخته به نظر می‌رسید این قرص نور در گرد خودش می‌چرخید و با سرعت هم چرخید. سپس خورشید گنبد آسمانی خود را رها کرده و در حالی که سرعت و تندی قبلی خود را داشت به سمت زمین نزدیک شد. چهره خورشید بسان خون رنگ می‌نمود و هیبت آن توده آتشین کره زمین به سقوط و نابودی تهدید می‌نمود».

3- رازهای فاطمه

لوسیا تنها باز مانده از آن سه کودک از چهار راز که «بانوی تسبیح» به آنها گفت سربسته سخن گفت او رازها را در کتابی مهر و موم شده نوشت و به واتیکان داد. کلیسا فقط دو راز آن را عمومی کرد البته آنها را هم دیر هنگام: یکی وقوع انقلاب روسیه و یکی هم جنگهای جهانی . پاپ اصرار داشت «راز سوم» را پیش بینی بانوی تسبیح از سوء قصد به جان خودش (پاپ) در 1981 تفسیر کند که ظاهراً پیشگویی با این عبارات بوده است که: « اسقفی ملبس به ردای سفید چنانکه گویا گلوله باران شده است از آسمان به زمین خواهد افتاد». درباره رازهای فاطمیا اختلافات عمیقی رخ داد است عده‌ای نظریه توطئه را قبول کرده‌اند که مبنی بر توطئه کلیسای کاتولیک و تحریف و تأویل رازهاست برای نمونه « آنتونیوسوسی (خبرنگار کاتولیک و نویسنده کتاب راز چهارم فاطمیا) که اول سخنان پاپ را پذیرفته بود بعد به سخنان او خدشه کرد و گفت: تحقیقاتش نشان می‌دهد که بخش پنهان راز چهارم یک بحران ایمان در غرب را پیش بینی می‌کند و می‌گوید: «با بروز موجی از کفر و ارتداد امپراطوری کلیسا فرو خواهد ریخت».
اگر سخن او درست باشد باید راز چهارم فاطیما مربوط به دوران رنسانس ، فروپاشی نظام کلیسایی و رواج بحران ایمان در غرب باشد که تاکنون شاهد آن هستیم.
« مارکوتوساتی» ( از افراد واتیکان و نویسنده کتاب پیشگویی‌های فاطیما) نیز نظریه توطئه را قبول دارد و می‌گوید: به نظر می‌رسد واتیکان موضوعی را پنهان می‌کند.
اما کاردینال برتون ( از حامیان کلیسای کاتولیک) با حمله به تئوری‌های بدبینانه اصلاً بودن راز چهارم را انکار می‌کند!
اما سرّ فاش نکردن این رازها علی رغم زنده بودن لوسیا تا چند سال پیش خود معمایی است که کلیسا باید به آن پاسخ دهد از مجموع تحقیقات بر می‌آید که راز سوم و چهارم درباره حوادث آخر الزمان و صلح جهانی باشد.

4- بانوی فاطیما کیست؟

کاتولیک‌ها او را تجلی مریم مقدس می‌دانند و نسبت به توجه مسلمان و شیعیان به خاطر شباهت‌های او با حضرت زهرا (سلام الله علیها) شدیداً موضع می‌گیرند که: این واقعه ربطی به فاطمه بنت محمد (ص) ندارد. اما آیا واقعاً چنین است؟

4-1- نام فاطمیا

در بین شهرهای اطراف و نام مناطق که همه به زبان پرتغالی و نامأنوس است چرا نام اینجا فاطمیا (لاتین فاطمه) است؟ چه حادثه‌‌ای از این بهتر برای نام‌گذاری این مکان به این نام می‌توان یافت؟ کاتولیک‌ها ادعا می‌کنند از 600 سال پیش نامش فاطمیا بوده البته بدون اینکه وجه تسمیه‌اش برای این نام ذکر کنند. اما این ادعا غیر از اینکه قابل بررسی است مشکلی را حل نمی‌کند. چرا باید این بانو با شباهت‌های دیگر به حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در روستائی که به طور اتفاقی نامش فاطیما است تجلی کند؟!

4-2- بانوی تسبیح

برای توجیه، دست و پایی زده‌اند که مسیحیت کاتولیک هم تسبیح دارد اما:
اولاً: مریم مقدس به تسبیح شناخته نشده است حتی در متون مسیحی برای مریم تسبیحی ذکر نشده است در حالی که اولین تسبیح به شکل متداول را حضرت زهرا (سلام الله علیها) ساخته است و ایشان کاملاً به تسبیح شناخته شده‌اند به طوری که نام تسبیح و ایشان بهم تداعی دارند.
ثانیاً: بنا به گزارش دایر? المعارف بریتانیکا پس از پذیرش این واقعه توسط کلیسا، تسبیح به این مراسم و شاید به مسیحیت اضافه شد و اذکاری القاء شد نه قبل از آن.
عبارت بریتانیکا: « بعد از مخالفت ابتدایی از ناحیه اسقف لیریا مشاهدات این کودکان در 13 اکتبر 1930 مورد پذیرش قرار گرفت و اعلام شد این کودکان چهره مریم پاکدامن را دیده‌اند در همین سال به بازدید کنندگان آداب و شعائر و اذکاری توصیه شد محتوای این اذکار و شعائر شامل تسبیح و ریاضت برای پاکی از گناهان بود»...

4-3- نپذیرفتن کلیسا تا سال 1930

شاهد دیگر که در نقل قول گذشته از بریتانیکا هم بود این است که کلیسا این واقعه را تا سال 1930 یعنی 13 سال بعد نپذیرفت در حالی که حدود70 هزار نفر اعجاز آن را دیده بودند! و در حالی که کراماتی منتسب به مریم در فرانسه، بوسنی و واتیکان و ایتالیا و .... را بسیار زود‌تر از این می‌پذیرفت و تبلیغ می‌کرد.
به این مطلب باید اختفاء رازهای چهارگانه فاطمه را هم افزود با وجودی که لوسیا آن را کامل اما سر به مهر بر واتیکان داد اما هرگز نشر نیافت.

4-4- خانواده مقدس در روز تجلی عمومی

یکی ازبهترین شواهد برای مریم نبودن آن تمثل و حضرت فاطمه بودنش اینکه در روز تجلی عمومی (13 اکتبر) یکی از دختر بچه‌ها گفت: « خانواده مقدس» را در آسمان می‌بینید؟! و جماعت به آسمان نگاه کردند و آن معجزه را دیدند ( مجله دانشمند شماره آبان 1386 ، ص 85).
اگر حضرت مریم می‌بود برای او خانواده مقدس معنا نداشت چون خانواده اقلاً زن و شوهر و فرزندان‌اند که باید همه هم مقدس باشند. در حالی که خانواده مقدس در فرهنگ اسلامی کاملاً شناخته شده است همان است که «اهلبیت نبوت» ، « خاندان عصمت» ، « ائمه اطهار» می‌خوانیم که محور همه آنها فاطمه (سلام الله علیها) است چنانچه در حدیث کساء ذکر شده است: هم فاطمة و ابوها و بعلها و بنوها.

4-5- تنها اشکالی که بسیار بر آن سماجت می‌شود گفته‌های تنها بازمانده ماجرا لوسیا است که می‌گویند در کتابش همه جا سخن از مریم مقدس است و لوسیا خود آن بانو را مریم مقدس می‌خواند نه فاطمه(سلام الله علیها).

در پاسخ باید بین حقیقت تجارب دینی و تأویل و تفسیر آن فرق نهاد. یک مسیحی اگر فردی نورانی را در رؤیا یا بیداری ببیند و برایش خرق عادتی کند اما خود را بنام معرفی نکند چون در پارادایم مسیحی زیست می کند ناخودآگاه او را مسیح(علیه السلام) می‌خواند در حالی که هیچ دلالت منطقی بین این تأویل و آن حقیقت نیست.
به گفته خود لوسیا آن بانو خود را مریم معرفی نکرده است بلکه بانوی تسبیح معرفی کرده است پس مریم نامیدن او یک تأویل است . بنا به گزارش بریتانیکا تا سال 1930 یعنی قبل از پذیرش واقعه توسط کلیسا آن بانو مریم نامیده نمی‌شد در این سال بود که از سوی کلیسا اعلام شد"این کودکان چهره مریم پاکدامن را دیده‌اند" این تأویل را کلیسا شایع کرده است نه خود بانو. شاهد دیگر تأویل رازسوم است. لوسیا با وجودی که خود مشاهده کننده بوده است و راز سوم را شنیده است اما در تأویل آن – البته در پایان عمر و 97 سالگی – سخن پاپ را می‌پذیرد که آن «اسقف ملبس به ردای سفید که گویا تیرباران شده از آسمان می‌افتد» همین پاپ ژان پل دوم است. (کاردینال برتون در کتاب آخرین پیشگویی فاطمیا). در حالی که پاپ تیرباران نشد و فقط یک سوء قصد بود که از آن هم جان به سلامت در برد.
وقتی در تأویل روحانی ملبس به ردای سفید می‌تواند این اشتباه صورت بگیرد چرا درباره بانویی با چادر سفید و نورانی که هرگز نامی از مریم نبرده است، اشتباه صورت نگیرد؟!
بعلاوه اینکه از کجا معلوم هر چه لوسیا دیده و گفته برای ما نقل شده باشد؟ چنانچه گذشت لوسیا 4 راز را مهر و موم کرده به واتیکان داد اما کسی مثل «برتون» اساساًوجود راز چهارم را انکار می‌کند.
اگر کسی بگوید بانو خود را فاطمه هم معرفی نکرده است پس این هم یک تأویل است می‌گوئیم البته چنین است اما این تأویل با قرائن مطمئن گذشته تأیید می‌شود جالب اینکه معرفی به اوصاف و به القاب مثل اینکه خود را بانوی تسبیح معرفی کند برای کسانی که نمی‌شناسند بیشتر مطابق با حکمت است در حالی که برای افرادی که او را می‌شناسند معرفی به نام مشهور صورت می‌گیرد. معنا نداشت مریم خودرا برای مسیحیان بانوی تسبیح معرفی کند.
اینها همه شواهدی است که مریم مقدس بودن آن بانو را تضعیف و فاطمه (سلام الله علیها) بودنش را تقویت می‌نماید.

5- برهان

اهل برهان و عرفان سخن بالاتری دارند که بی‌نیاز از این بررسی‌هاست و آن اینکه با آمدن پیامبر خاتم نه فقط تشریع سایر پیامبران ذیل شریعت محمدی، معنا می‌گیرد بلکه تصرفات تکوینی سایر اولیاء نیز ذیل ولایت کلیه محمدیه صورت می‌گیرد. لذا اگر ارواح مطهر اولیاء گذشته یا وجود مثالی آنها در عالم تصرفی نماید در ظل ولایت محمدی است بلکه همه آنچه از مکاشفات و تصرفات در اکناف عالم انجام می‌گیرد – به خصوص آنچه نام برخود ندارد و تأویلگران آن را به دین خود تأویل می‌برند – همه جلوت تصرفات الهیه حضرات معصومین (علیهم السلام) است.
در این باره جای تفصیل بسیار است که به یک اشاره بسنده می شود :
علامه مجلسی در ضمن روایت صحیحه ای از حضرت امام صادق علیه السلام نقل می کند : که درباره صدیقه طاهره (سلام الله علیها) فرمودند : ... و علی معرفتها دارت القرون الاولی .
یعنی بر اساس معرفت آن حضرت نسلهای گذشته تا کنون برقرار مانده است. بحار الانوار، ج43 ، ص 105، باب55

نوشته شده در  دوشنبه 91/1/14ساعت  10:53 عصر  توسط محمدرضا صرافی نژاد